บทที่ 2 ห้องหอ
“เซ็นชื่อตรงนี้นะครับ”
นายทะเบียนวางแผ่นกระดาษสองใบลงตรงหน้าเจ้าบ่าวเจ้าสาว ทั้งสองจ้องมองกระดาษแผ่นนั้นสักพัก จนกระทั่งฟรานซิสเป็นฝ่ายเซ็นชื่อก่อนอีกครั้ง เขาปรายตามองร่างบางที่กำลังทำสีหน้าเหมือนกับจะขาดใจตาย
“เซ็น ๆ ซะ จะได้จบเรื่อง”
“...” แหวนพลอยหน้าตึงทันทีเมื่อเสียงเข้มกระซิบให้ได้ยินแค่สองคน นี่มันไม่ใช่เรื่องเล่น ๆ เลยนะ จดทะเบียนสมรสนะ! เธอถอนหายใจหนัก ๆ แล้วจรดปลายปากกาลงบนกระดาษทั้งสองแผ่นเช่นกัน มาถึงขั้นนี้แล้วนี่นะ!
“เรียบร้อยครับ จากนี้ไปพวกคุณสองคนเป็นสามีภรรยากันโดยถูกต้องตามกฎหมายแล้วครับ”
ท่ามกลางรอยยิ้มปลื้มปรีติยินดี มีเพียงเสียงคร่ำครวญในใจจากเจ้าสาวเท่านั้นที่กำลังร่ำร้อง ขอให้เรื่องในวันนี้เป็นเพียงแค่ฝันไป....
.
.
.
ฉันแต่งงานแล้ว...
นั่นคือความจริงที่ฉันอยากจะหนีที่สุด พยายามหลอกตัวเองซ้ำ ๆ ว่าฉันกำลังฝันไป... ฉันฝัน... ฉันฝัน... ฝัน...
พรึ่บ!
เสื้อสูทสีขาวถูกโยนลงบนเตียงนอนขนาดใหญ่ กลีบดอกกุหลาบสีแดงแผ่กระจายเป็นวงกว้างตามแรงสั่นสะเทือนนั่น ฉันเหลือบตามองร่างสูงที่กำลังปลดเนกไทออกจากคอ มือหนาอีกข้างง่วนอยู่กับการปลดกระดุมเสื้อออกทีละเม็ด...
“เห้ย! ฟรานซิส! นายจะทำอะไร!!” ฉันหวีดเสียงใส่ทันทีเมื่อแผ่นอกเปลือยเปล่าลอยเด่นตรงหน้า ให้ตาย! หมอนี่ไม่มียางอายเลยใช่ไหม! อยู่ดี ๆ มาแก้ผ้าต่อหน้าฉันเนี่ย
“...” ฟรานซิสเงียบไม่ยอมตอบแถมยังปรายตามองกันอีกต่างหาก มือหนาของเขาเลื่อนลงมาจับหัวเข็มขัดแล้วดึงมันออกแรง ๆ หัวใจฉันวาบแทบจะหยุดเต้น เขาจะทำบ้าอะไรเนี่ย!
“กรี๊ด! ไอ้บ้า! ไอ้โรคจิต!”
ฉันยกมือปิดตาแล้วหันหลังให้ไอ้บ้าฟรานซิสทันที ทำไมนะทำไม! ทำไมพ่อกับแม่ต้องส่งฉันเข้าหอกับไอ้บ้านี่ด้วย!! ตกลงกันแล้วไม่ใช่หรือไงว่าฉันจะแต่งกับหมอนี่แค่ในนามเท่านั้น! แล้วทำไมพวกผู้ใหญ่ถึงทำร้ายฉันแบบนี้ล่ะ!!
“แหกปากทำไมวะ! รำคาญ!” น้ำเสียงหงุดหงิดดังขึ้นระยะประชิด
นะ… นี่เขาเดินเข้ามาใกล้ฉันเหรอ! ไอ้ชีเปลือยนั่นยืนอยู่ใกล้ฉันอย่างนั้นเหรอ!!
“นะ... นาย! เข้ามาทำไม! ออกไปไกล ๆ ฉันเลยนะ!” ฉันปัดมือไปด้านหลังอย่างไร้ทิศทาง ตั้งใจจะผลักเขาให้ออกห่างจากตัว ฝ่ามือของฉันสัมผัสลงบนแผ่นอกกว้างของเขาโดยบังเอิญ ตอนนี้เขาใส่เสื้อแล้วสินะ แสดงว่าเขาไม่ได้เปลือยแล้วใช่ไหม
“จะจับนมฉันอีกนานไหม หรืออยากจะโดน?” เขาว่าพลางคว้าข้อมือข้างนั้นไปจับ สัมผัสอบอุ่นจากฝ่ามือของเขาเรียกอัตราการเต้นของหัวใจฉันให้รุนแรงขึ้น
เดี๋ยวนะ! เมื่อกี้เขาบอกว่าฉันจับนมเขาอยู่เหรอ? หืม... มันแน่นดีจัง เห้ยไม่ใช่!
ฉันรีบสะบัดมือออกแล้วตวัดสายตาจ้องเขาอย่างนึกโมโห ฟรานซิสจ้องตากลับด้วยสายตาหงุดหงิดไม่แพ้กัน ใบหน้าหล่อร้าย ๆ ของเขาทำให้หัวใจฉันแอบวูบไหวแปลก ๆ
ก็แหม... หมอนี่น่ะ! หนุ่มฮอตประจำมหาวิทยาลัยเลยนะ
“นั่นนายจะไปไหน?” ฉันรวบชายกระโปรงชุดเจ้าสาวขึ้นขณะขยับตัว อยากจะถอดชุดนี้ออกจะแย่อยู่แล้ว ถ้าไม่ติดว่ามีผู้ชายหน้าตายอยู่ในห้องนี้ด้วย “นี่! ฉันถามนายอยู่นะ! ตอบสิ!”
ฉันหอบชุดพะรุงพะรังไปดักหน้าฟรานซิสที่กำลังยืนอยู่หน้าประตูห้องหอ ใช่แล้วละ! ห้องนี้เป็นห้องหอที่พวกผู้ใหญ่ส่งตัวฉันกับเขาเข้ามา ด้วยเพราะธรรมเนียมหรือเพราะอะไรก็ตาม เราสองคนจึงต้องจำใจอยู่ในห้องนี้จนกว่าจะเช้า
“...หึ! แต่งยังไม่ทันข้ามวันก็เริ่มทำตัวเป็นเมียฉันแล้วหรือไง?”
“พูดบ้าอะไร!” ฉันหน้าตึงไปเลยเมื่อเจอเขาถามกลับด้วยน้ำเสียงหยัน ๆ “นายจะไปไหนฉันไม่สนใจหรอกนะ! แต่คืนนี้เป็นคืนส่งตัว เชื่อสิว่าคุณลุงต้องจัดคนมาเฝ้าพวกเราแน่ ๆ นายอยากจะออกไปให้คุณลุงรู้เหรอว่าพวกเราแต่งงานกันหลอก ๆ น่ะ!”
คุณลุงที่ฉันพูดถึงก็คือคุณลุงชารีฟ พ่อของฟรานซิสนั่นแหละ นอกจากนั้นท่านยังมีศักดิ์เป็นพี่ชายบุญธรรมของแม่ฉันอีกด้วย งงกันใช่ไหม? อธิบายง่าย ๆ ก็คือ... ฟรานซิสเป็นลูกชายของลุงบุญธรรมฉัน ซึ่งเขากับฉันก็เหมือนเป็นลูกพี่ลูกน้องกันนั่นเอง
น่าตลกใช่ไหมล่ะ! พี่น้องแต่งงานกันเอง! ถึงเราจะคนละสายเลือดกัน แต่ตามศักดิ์แล้วเราก็เป็นญาติกันอยู่ดี!
“จ้องหน้าฉันแบบนี้คืออยาก?” เสียงเข้มทักขึ้นเรียกความคิดฉันให้กลับมาที่เขาทันที หมอนี่พูดบ้าอะไรอีกเนี่ย! ฉันหลบตาเขาแล้วเดินเลี่ยงออกมา เรื่องของเขาแล้วกัน อยากไปไหนก็ไปเถอะไอ้ผู้ชายประสาท!
ฉันได้ยินเสียงปิดประตูพร้อมกับความเงียบรอบตัวเข้ามาแทนที่ เขาไม่อยู่แบบนี้ก็ดีเหมือนกัน ฉันจะได้อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า อยากถอดชุดเจ้าสาวบ้า ๆ นี่ออกจะแย่อยู่แล้ว
ขอแนะนำตัวก่อนเลยแล้วกัน ชื่อของฉันคือพลอยณภัทร เรียกง่าย ๆ ว่าแหวนพลอย ฉันเป็นสาวสวยหน้าใสว่าที่บัณฑิตคณะอักษรศาสตร์ ชีวิตของฉันถือว่ากำลังไปได้สวยมาก ๆ มีครอบครัวที่อบอุ่น มีเพื่อนที่น่ารัก และมีคนรักที่ดี
ใช่... ฉันมีคนรักแล้ว และเขาก็ดีกับฉันมาก ๆ ทุกอย่างในชีวิตฉันมันสมบูรณ์ไปหมดจนกระทั่ง...
