บทที่ 3 ก่อนแต่ง
สองเดือนก่อน...
‘ว่าไงนะคะแม่!’
ฉันผุดลุกขึ้นจากเก้าอี้ทันทีที่แม่พูดจบ เสียงช้อนวางลงบนจานดังขึ้นจากหัวหน้าครอบครัว พ่อกระแอมเสียงเบา ๆ ขณะแม่หยิบแก้วน้ำขึ้นดื่ม ฉันรู้ว่ามันไม่สุภาพที่แสดงกิริยาแบบนี้ขณะทานข้าว แต่มันตกใจนี่! เมื่อกี้สิ่งที่ฉันได้ยินมันน่าตกใจที่สุด!
‘ลูกต้องแต่งงาน’ แม่พูดย้ำอีกรอบหลังจากดื่มน้ำเสร็จ ใบหน้าสวยเรียบเนียนต่างจากอายุเงยหน้าขึ้นสบตาฉันตรง ๆ แม่ฉันเป็นผู้หญิงที่สวยมาก ๆ แม้อายุท่านจะสี่สิบห้าแล้ว แต่ความสวยของแม่ฉันเนี่ยไม่ต่างจากสาว ๆ อายุสามสิบต้น ๆ เลย
‘หนูไม่เข้าใจค่ะ! ทำไมหนูต้องแต่งด้วย’
‘เพราะลูกเป็นลูกสาวคนโตของแม่’
‘ไม่ยุติธรรมเลย!’
‘อะแฮ่ม...’ เสียงกระแอมคล้ายตักเตือนของพ่อเรียกสายตาจากฉัน พ่อทำสีหน้าลำบากใจ ฉันรู้ว่าพ่อรักฉันมาก ท่านหวงและห่วงฉันพอ ๆ กับแหวนเพชรเลยล่ะ มันเป็นเรื่องธรรมดาใช่ไหมล่ะที่คนเป็นพ่อต้องหวงลูกสาว แต่ทำไมครั้งนี้พ่อถึงไม่พูดอะไรเลยล่ะ! ทำไมท่านถึงยอมให้ฉันแต่งงานทั้งที่ยังเรียนไม่จบแบบนี้
‘พ่อขา... พลอยไม่แต่งนะคะ พลอยยังเรียนไม่จบเลยนะ’ ฉันทำหน้าเศร้าขณะเดินเข้าไปกอดแขนพ่อ ถ้าเป็นเวลาปกติพ่อฉันคงจะยอมแพ้ลูกอ้อนของฉันไปแล้ว แต่ในเวลานี้พ่อกลับนั่งนิ่ง ๆ มีเพียงแววตาลำบากใจที่มองสลับไปมาระหว่างฉันกับแม่
‘พลอยลูก... มันเป็นเรื่องที่ผู้ใหญ่เขาตกลงกันเอาไว้แล้วตั้งแต่ลูกยังไม่เกิดด้วยซ้ำ’
‘พ่อคะ แต่ยุคสมัยนี้มันไม่มีคลุมถุงชนแล้วนะคะ ทำไมต้องบังคับพลอยด้วย พลอยมีคนรักอยู่แล้ว พ่อกับแม่ก็รับรู้นี่คะ’
‘แต่แม่ไม่เคยอนุญาตให้พลอยมีแฟนไม่ใช่หรือไง ที่ผ่านมาเป็นตัวลูกเองนะที่แอบคบกับผู้ชายคนนั้น’ แม่พูดด้วยน้ำเสียงเรียบ ๆ ฉันกัดริมฝีปากอย่างเถียงไม่ออก
มันคือความจริง... แม่ไม่เคยอนุญาตให้ฉันคบกับใคร ในขณะที่อนุญาตให้แหวนเพชร น้องสาวของฉันคบกับแฟนได้ มันไม่ยุติธรรมเลยว่าไหม?
‘ทำไมล่ะคะแม่ ผู้ชายที่แม่จะให้พลอยแต่งงานด้วยเขาคือใคร ทำไมต้องบังคับจิตใจพลอยขนาดนี้ด้วย’
‘เขาคือลูกชายคนโตของคุณลุงชารีฟ พี่ชายบุญธรรมของแม่ไง’
แกร๊ง!
‘เฮียฟรานซิส!’
‘ฟรานซิส!’
เสียงแรกเป็นของแหวนเพชร ยัยนั่นทำช้อนหลุดมือก่อนจะอุทานออกมาพร้อมกับฉัน
‘ใช่จ้ะ พลอยต้องแต่งงานกับตาฟราน’ แม่พูดยิ้ม ๆ ขณะตักอาหารทาน
ว่าไงนะ! ฉันต้องแต่งงานกับผู้ชายคนนั้นอย่างนั้นเหรอ ไม่จริงน่ะ!
‘ไม่จริงใช่ไหมคะ! พวกเราเป็นพี่น้องกันนะคะแม่!’
‘แค่ก ๆ’ แหวนเพชรสำลักน้ำทันที ยัยนั่นเหลือบตามองฉันด้วยสีหน้าเจื่อน ๆ อ้อ ลืมไปว่าน้องสาวฉันกำลังคบกับใครบางคนอยู่ ใครบางคนที่ว่าก็คือซานฟราน ลูกชายคนเล็กของลุงชารีฟไงล่ะ!
‘เดี๋ยวนะคะแม่ ถ้าแม่ต้องการจะรักษาคำพูดที่ให้ไว้กับคุณลุงชารีฟจริง ๆ ทำไมไม่ให้ยัยเพชรแต่งกับซานฟรานล่ะคะ สองคนนี้คบกันอยู่แล้วนี่’
ฉันเสนอทางเลือกที่เหมาะสมที่สุด ในเมื่อสองคนนี้คบกันอยู่แล้วทำไมไม่จับแต่งงานกันไปเลยซะล่ะ แหวนเพชรรีบโบกมือเร็ว ๆ พลางอ้าปากพะงาบ ๆ คล้ายจะปฏิเสธ ทว่าเสียงแม่กลับขัดขึ้นมาซะก่อน
‘ไม่ได้ เพชรเพิ่งอายุยี่สิบยังเด็กเกินไป’
‘แต่พลอยก็แค่ยี่สิบสองเองนะคะ’
‘พลอยเป็นพี่คนโตนะลูก’
‘ไม่สมเหตุสมผลเลยค่ะแม่! พลอยขอเหตุผลจริง ๆ ได้ไหมคะ?’
ฉันนั่งลงพลางสบตาแม่ตรง ๆ รู้อยู่ว่าเถียงต่อไปก็ไม่มีทางชนะแม่ได้หรอก แต่ฉันอยากจะรู้เหตุผลที่แท้จริงว่าเพราะอะไร ทำไมฉันต้องแต่งงานกับหมอนั่นด้วย แม่ถอนหายใจเบา ๆ ขณะรวบช้อนบนจาน ท่านอิ่มแล้วสินะ ส่วนฉันน่ะยังไม่ทันจะได้กินสักคำด้วยซ้ำ
‘ลุงชารีฟเป็นลูกบุญธรรมที่คุณตาของลูกรับมาอุปถัมภ์ตั้งแต่เด็ก คุณตามีลูกสาวเพียงคนเดียวคือแม่ ซึ่งไม่สามารถสืบทอดกิจการทุกอย่างแทนท่านได้ ท่านจึงมอบทุกอย่างให้กับคุณลุงชารีฟเมื่อท่านจากไป ตอนนั้นคุณลุงตกลงกับแม่เอาไว้ หากแม่มีลูกชายคุณลุงจะยกทุกอย่างคืนให้กับลูกชายของแม่ แต่ถ้าหากแม่มีลูกสาวคุณลุงก็จะขอมาเป็นลูกสะใภ้แทน ซึ่งตอนนั้นภรรยาของคุณลุงกำลังตั้งท้องลูกชายซึ่งก็คือฟรานซิส’
ฉันนั่งฟังเรื่องในอดีตด้วยความสับสน แหวนเพชรเองก็ไม่ต่างกัน หมายความว่าสมบัติทุกอย่างของคุณตาอยู่ที่คุณลุงอย่างนั้นเหรอ
‘แล้วทำไมแม่ไม่ทวงกิจการของคุณตาคืนละคะ มันไม่จำเป็นเลยที่แม่จะต้องยอมเขา’ ฉันเริ่มไม่พอใจครอบครัวคุณลุงชารีฟขึ้นมาล่ะนะ ถึงแม้ว่าปกติคุณลุงคุณป้าจะรักและเอ็นดูฉันมากก็เถอะ
‘แม่ดูแลไม่ได้...’
‘ทำไมละคะ! แม่เป็นผู้หญิงเก่ง กิจการแค่นั้นทำไมจะดูแลเองไม่ได้ละคะ’
‘เพราะกิจการของคุณตาคือธุรกิจสีเทา’
‘...!’
ธุรกิจสีเทางั้นเหรอ....
‘มันดำมืด... และน่ากลัว ผู้หญิงอย่างแม่ดูแลไม่ได้หรอก’
‘หมายความว่า... คุณตา...’ ฉันเว้นคำพูดไว้พลางสบตากับแหวนเพชรที่ตอนนี้หน้าซีดไปแล้ว ไม่จริงอ่ะ! คุณตาฉันเคยเป็นมาเฟียเหรอ!
‘ถ้าอย่างนั้น... พลอยก็ยิ่งไม่ควรแต่งกับเขานะคะแม่ พวกเขาเป็นคนไม่ดี’
‘พลอย ลูกอย่าพูดแบบนี้อีกนะ ในอดีตอาจจะใช่ แต่ตอนนี้คุณลุงชารีฟเปลี่ยนแปลงธุรกิจสีเทาพวกนั้นให้ขาวสะอาดแล้ว ครอบครัวของคุณลุงเป็นคนดี พวกเขาดีกับครอบครัวเรามาตลอด’
ฉันถอนหายใจอย่างอ่อนอกอ่อนใจเมื่อยังไงซะ แม่ก็ไม่มีทางเปลี่ยนใจ ฉันจะต้องแต่งงานกับผู้ชายคนนั้นจริง ๆ ใช่ไหม ผู้ชายที่ขึ้นชื่อเรื่องความเถื่อนประจำมหาวิทยาลัย...
ฟรานซิส!
