บทที่ 7 ตาม
มหาวิทยาลัย M
“กรี๊ด! นั่นหนุ่มหล่อคณะวิศวะใช่ไหมอะ อ๊าย! ตัวจริงหล่อเว่อร์!”
“ใช่จริง ๆ ด้วย! ฉันรู้จักเขานะแก ชื่อเสียงหมอนั่นนะไม่ธรรมดาเลยนะ! อู้ยยหล่อมาก”
“นั่นสิ ว่าแต่เขามาทำอะไรหน้าคณะอักษรฯ นะ หรือว่ามารอแฟน? อิจฉานางมาก ๆ เลยอ่ะ ใครเป็นแฟนเขากันนะ อยากรู้ ๆ”
“เท่าที่ได้ข่าวมาเขาไม่คบใครจริงจังนะแก! เขาน่ะร้ายกาจจะตาย! เขาไม่ยอมผูกมัดกับชะนีง่าย ๆ หรอกเชื่อสิ!”
“อ๊าย ๆ เขากำลังเดินมาทางนี้ใช่ไหมแก! ฟรานซิสเดินมาทางพวกเราแล้ว! กรี๊ด!”
ตุบ!
แก้วน้ำในมือฉันร่วงลงพื้นทันทีที่ได้ยินชื่อผู้ชายที่กำลังตกเป็นหัวข้อสนทนาของกลุ่มนักศึกษาหญิงจากโต๊ะด้านหลัง ฉันเงยหน้าขึ้นสบตากับนิราและทอฟ้า ซึ่งสายตามันตอนนี้มองเลยข้ามไหล่ฉันไปแล้ว
ไม่นะ... อย่าบอกนะว่าหมอนั่น...
“ไง... คุณเมีย”
“...!” เสียงเข้มด้านหลังมาพร้อมกับความรู้สึกเสียวสันหลังวูบ ฉันกัดริมฝีปากตัวเองอย่างนึกอะไรไม่ออก
แล้วดูสิ... เสียงรอบตัวเงียบลงทันทีเลย กลายเป็นว่าบริเวณหน้าคณะอักษรฯ ตอนนี้ไม่มีใครขยับตัวเลยสักคน!
ให้ตายสิ! หมอนี่กล้าดียังไงถึงเข้ามาทักฉันด้วยคำบ้า ๆ นั่น
ฉันลุกขึ้นยืนแล้วรวบหนังสือบนโต๊ะขึ้นมากอดก่อนก้าวเดินออกมาจากตรงนั้นโดยไม่หันไปมองร่างสูงด้านหลังสักนิด หมอนี่กำลังผิดข้อตกลงของเราอีกแล้ว เขามันไม่มีสัจจะ ตกลงกันแล้วว่าจะไม่ยุ่งเกี่ยวกันที่มหาวิทยาลัย ต่างคนต่างอยู่ แต่นี่อะไร... เหอะ!
หมับ!
“คิดจะหนีฉันเป็นครั้งที่สองงั้นเหรอ...” มือหนาเอื้อมมารั้งแขนฉันไว้จนต้องหยุดเดิน ฉันตวัดสายตามองเขานิ่ง สายตาของฟรานซิสตอนนี้ดูหงุดหงิดมาก ใบหน้าหล่อร้ายขมวดคิ้วเข้มแถมยังทำหน้าดุใส่ฉันอีกต่างหาก
“ต้องการอะไร... ฉันเคยบอกนายแล้วไม่ใช่หรือไงว่าอย่ามายุ่งกับฉัน” ฉันพูดเสียงเบา เรียกว่ากระซิบเลยดีกว่า ก็ดูสายตานักศึกษารอบตัวสิ พวกนั้นจ้องฉันแถมยังซุบซิบกันอีก
ฉันไม่อยากให้ใครระแคะระคายเรื่องการแต่งงานระหว่างฉันกับฟรานซิสหรอกนะ แน่นอน...เรื่องแต่งงานของฉันกับเขามันเป็นความลับ ฉันเป็นคนขอร้องพวกผู้ใหญ่เองแหละ โดยเหตุผลที่ว่าฉันยังเรียนไม่จบ!
“คิดว่าฉันอยากยุ่งเหรอวะ! เธอแม่งน่ารำคาญฉิบ!”
อะไรของไอ้บ้านี่! มาโวยวายใส่ฉันทำไมเนี่ย
“รำคาญก็ปล่อยสิ มายุ่งวุ่นวายทำไม”
“เออปล่อยแน่! แต่ต้องไปกับฉันก่อน!”
แล้วเขาก็ลากฉันให้เดินตามอย่างเอาแต่ใจ ฉันหันไปขอความช่วยเหลือจากนิรากับทอฟ้า ยัยสองคนนั้นกลับส่ายหน้าไปมา มันพนมมือขึ้นคล้ายกับจะขอโทษขอโพยฉัน
ให้ตายดิ! พวกแกเป็นเพื่อนฉันนะเว้ย!
“จะพาฉันไปไหน ปล่อยนะ!” ฉันเร่งฝีเท้าตามแรงดึงของเขา เกือบจะตกส้นสูงตั้งหลายรอบแน่ะ เขาเป็นบ้าอะไรเนี่ย! ทำไมต้องมาฉุดกระชากลากถูกันแบบนี้ด้วย! ฟรานซิส!”
“หุบปาก! พูดมากน่ารำคาญ!”
ไอ้...
และก่อนที่ฟรานซิสจะลากฉันมาถึงรถสปอร์ตสีดำของเขา สายตาฉันก็พลันสบเข้ากับใครอีกคนที่กำลังเดินตรงมาทางนี้ หัวใจฉันกระตุกวูบพลางชะงักฝีเท้าลงทันที ส่งผลให้ฟรานซิสหยุดเดินแล้วหันกลับมามองฉันด้วยสายตาหงุดหงิด
“เป็นบ้าอะไรอีกหะ! หยุดเดินทำไมวะ!”
“ฟรานซิสปล่อยมือฉันก่อน” ฉันละล่ำละลักบอกเสียงเบา พลางสะบัดข้อมือข้างนั้นแรง ๆ แต่เขากลับบีบมันแน่นแถมยังขยับตัวเข้ามาใกล้ฉันมากขึ้น ฉันเบนสายตาไปมองร่างสูงที่เดินเข้ามาใกล้พวกเราเรื่อย ๆ ใบหน้าหล่อของเขาดุดันจนน่ากลัว
ไม่ได้นะ! ฉันไม่อยากให้เขามาเห็นหมอนี่กำลังแตะต้องตัวฉัน ไม่อย่างนั้น... สงครามมันไม่จบแน่ ๆ!
“อะไรของเธอวะ จับมือแค่นี้จะตายเลยไง...”
“เออ! มึงนั่นแหละจะตาย!”
พลั่ก!
ในวินาทีนั้นเลย...
เพราะฟรานซิสไม่ทันตั้งตัวจึงทำให้ร่างของเขาเสียหลักไปกระแทกกับประตูรถสปอร์ตอย่างรวดเร็ว ขณะมืออีกข้างของฉันถูกผู้มาใหม่กระชากให้เข้าไปยืนด้านข้างเขาแทน
สายตาเยือกเย็นดุดันมองไปทางฟรานซิสที่บัดนี้ทรงตัวยืนขึ้นเต็มความสูงเรียบร้อยแล้ว เขาจ้องตอบอย่างไม่ยอมแพ้เช่นกัน ฉันเห็นฟรานซิสขบกรามแน่นคล้ายกับอยากจะกระโจนเข้ามาต่อยผู้ชายด้านข้างของฉันเต็มทน
“ละ... โลกันต์”
ฉันเรียกเขาเสียงเบา รู้สึกหวาดกลัวความเงียบของเขาเหลือเกิน ฉันรู้ว่าโลกันต์เป็นผู้ชายอันตรายไม่แพ้ฟรานซิส เขาขึ้นชื่อเรื่องต่อยตีและมีอิทธิพลไม่น้อยไปกว่าใคร เขาเป็นคนอารมณ์ร้อน โมโหร้าย แต่สำหรับฉัน...ผู้ชายคนนี้อบอุ่นและอ่อนโยนกับฉันเสมอ...
เพราะเขาคือแฟนของฉันเอง!
ฉันเกลียดสถานการณ์แบบนี้ที่สุด! ตรงหน้าฉันตอนนี้มีผู้ชายอันตรายถึงสองคนที่กำลังยืนจ้องหน้ากันอย่างไม่มีใครยอมใคร
คนหนึ่งคือโลกันต์ เขาคือแฟนที่ฉันคบมาเกือบสองปี แม้ใครต่อใครจะบอกและเตือนฉันอยู่เสมอว่าเขาร้ายกาจและอันตรายมากแค่ไหน แต่สำหรับฉันแล้ว... โลกันต์เป็นแฟนที่ดี เขาอบอุ่นและอ่อนโยนกับฉันเสมอ และสิ่งที่สำคัญที่สุดคือเขาให้เกียรติฉัน
เชื่อไหม... ผู้ชายที่ใครต่อใครบอกว่าร้ายกาจอย่างโลกันต์น่ะ ไม่เคยล่วงเกินฉันมากไปกว่าจูบเลยสักครั้ง! เขาไม่เคยขอร้องและไม่เคยบังคับฉันในเรื่องอย่างว่าเลย... เขาน่ารักมากใช่ไหมล่ะ!
