บทที่ 1 บทนำ
Intro
ตึก! ตึก! ตึก!
รองเท้าผ้าใบสีขาวกระทบกับพื้นปูสากๆ ภายในไซต์งานก่อสร้าง เพ้นท์เฮ้าส์หรูหลายร้อยล้านบาท ร่างบอบบางภายใต้เสื้อเชิ๊ตสีฟ้าอ่อนเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ เรียวขาสวยรับไปกับกางเกงยีนส์ขายาวก้าวไปอย่างคล่องตัว ใบหน้าสวยแดงระเรื่อจากความอายความร้อนของแดดในยามเที่ยงของวัน ส่งผลให้เหงื่อไหลออกจากขมับเธอเล็กน้อยเป็นที่ชินตาของคนงานก่อสร้าง ผมดกดำภายใต้หมวกนิรภัยมัดหางม้า ท่าทางทะมัดทะแมงของเธอเป็นที่สะดุดตาของหนุ่มๆ
"พู่กัน" มานพคือเจ้าของเสียงนั้น เขายืนอยู่ไม่ไกลกับเธอมากนัก 'พู่กัน' เจ้าของใบหน้าจิ้มลิ้มค่อยๆเงยหน้าขึ้นมามองพร้อมกับยกมือไหว้เจ้านายหนุ่ม เธอเร่งฝีเท้าพลางหยิบงานที่ต้องแก้ไขให้ผู้เป็นนายดู
"ไม่ได้จะดูงาน ผมแค่จะบอกว่าไปพักได้ ดูหน้าคุณแดงหมดแล้ว" ไม่ว่าเปล่าแต่ชายหนุ่มยังใช้แขนเสื้อของตัวเองเช็ดเหงื่อออกจากกรอบหน้าให้เธอ สีหน้าของพู่กันแสดงออกชัดเจนว่าเธอไม่ชอบที่เขาทำอะไรอย่างถือวิสาสะแบบนี้ถึงแม้จะสนิทกันมากแต่เธอก็ไม่ชอบให้ใครแตะเนื้อต้องตัว
"..." หญิงสาวรีบปัดมือชายหนุ่มออกแล้วถอยออกห่าง "ขอบคุณนะคะ งั้นพู่ขอไปพักก่อน" เธอคลี่ยิ้มให้ ก่อนจะหันหลังเดินออกไป งานนี้ไม่ใช่เธอที่ทำคนเดียวแต่ทำร่วมกับสถาปนิกหลายท่านและยังมีวิศวกรอีกหลายท่านที่ทำด้วยกัน
"คุณพู่!" มานพป้องปากเรียกเธออีกครั้ง
"คะ?"
"เอาร่มมาไหม"
"ร่มเหรอคะ ไม่น่าจะเอามาค่ะ หัวหน้ามีอะไรรึเปล่า" เธอถามกลับด้วยความมึนงง
"ก็วันนี้กรมอุตุนิยมวิทยาเขาแจ้งว่าจะมีฝนตกในช่วงบ่ายๆน่ะ"
"อ๋อ..ค่ะ" เธอพยักหน้าเข้าใจแล้วจึงเดินออกไปโดยไม่ตอบอะไรกลับไปมากกว่านั้น แต่สมองกลับฉุดคิดถึงคนๆหนึ่ง "ฝนตกงั้นเหรอ...อื้อ! ไม่ได้คิดถึงเขาสักหน่อย" บ้า! ใช่บ้าจริงๆที่จู่ๆเธอก็คิดถึงเขา แฟนเก่าที่เลิกลากันไปปีกว่าแล้ว มือเล็กๆปัดป่ายความคิดของตัวเองแล้วเดินไปยังเต็นท์ที่พักสำหรับสถาปนิก
"เฮ้อ~" เสียงถอนหายใจหนักๆทำลายความเงียบภายในรถ ดวงตาคมกริบทอดมองไปนอกกระจกอย่างไร้จุดหมาย
"วันนี้กรมอุตุนิยมวิทยาแจ้งว่าจะมาฝนฟ้าคะนองในช่วงบ่ายนะครับนาย" เสียงเข้มของไวท์ฉุดรั้งให้เจ้านายหนุ่มออกจากภวังค์
"..." ใบหน้าคมคายหันไปมองลูกน้องหนุ่มเพียงนิด เป็นอีกครั้งที่ร่างกายเขามันรั้นจะทำอะไรสักอย่างเมื่อรู้ว่าฝนตก มันทำให้หวนคิดถึงเรื่องราวในวันวาน มุมปากหนายกยิ้มบางๆ ทำเอาไวท์ต้องยิ้มตามผู้เป็นนาย
"เตรียมร่มมาไหม"
"เรียบร้อยครับนาย"
"มึงนี่รอบครอบดีว่ะ บรรยากาศแบบนี้มันเหมาะกับการกินก๋วยเตี๋ยว!" นิ้วเรียวยาวดีดดังเปาะ! ทำเอาลูกน้องหนุ่มอีกคนสะดุ้งไปตามๆกัน ไม่ต่างจากไวท์ที่ลอบกลืนน้ำลายลงคอ สายตาที่เขามองเจ้านายบอกได้ชัดว่ากำลังลุ้นคำพูดที่จะหลุดออกจากของเจ้านายอยู่
"กะ..ก๋วยเตี๋ยวอีกแล้วเหรอครับนาย"
"ก็เออสิวะ! บรรยากาศแบบนี้กินก๋วยเตี๋ยวไก่ร้อนๆแม่งแจ่ม! กลับจากดูงานแล้วแวะซื้อของไปทำก๋วยเตี๋ยวกัน"
"..."! ไวท์หันไปมองหน้าลูกน้องอีกคนด้วยสีหน้าลำบากใจ ก็ก๋วยเตี๋ยวที่เจ้านายทำให้กินทุกครั้งมันไม่อร่อยเอาเสียเลย พวกเขาเข็ดกับการต้องกินยาแก้ท้องเสียแล้ว..
"หรือจะไม่ทำดีวะ.."
"ดีครับ!" ลูกน้องหนุ่มรีบตอบกลับทันควัน
"โอ้ว...แสดงว่าอยากกินมากนะเนี่ย งั้นทำเยอะๆดีกว่า แจกลูกน้องทุกคนเลย"
"จะดีเหรอครับนาย..แฮ่ๆ" เนมหัวเราะกลบเกลื่อนพลางส่งสายตาให้ไวท์ แต่เขากลับหันหน้าหนีไม่รับรู้ เล่นเอาเนมเหงื่อแตกพลั่กๆ เมื่อผู้เป็นนายเงียบไป
หมับ!
มือหนาของผู้เป็นนายวางลงบนบ่าแกร่ง พร้อมกับออกแรงบีบเคล้นเบาๆ ไวท์ลอบกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ก่อนที่สายตาจะปะทะกับใบหน้าคมคายของเจ้านายที่ยื่นมาใกล้ๆ จนปลายจมูกเขาเกือบชนกับแก้มอยู่รอมร่อ
"เอาน่า..กูรู้ว่ามันไม่อร่อย ก็พยายามทำให้อร่อยอยู่ เข้าใจกูหน่อยดิวะ กูซื้อยาแก้ท้องเสียกับยาอื่นๆ มาไว้ตั้งเยอะ ไม่เป็นไรหรอกสัญญาครั้งนี้จะทำให้อร่อย"
"แต่ครั้งที่แล้วเจ้านายก็สัญญาแบบนี้นะครับ ลูกน้องเราเข้าโรงพยาบาลไปสามคนเลย..แฮ่ๆ.."
"เออน่า.." มาเฟียหนุ่มชักสีหน้าใส่ลูกน้องอย่างไม่สบอารมณ์ ขณะนั้นสมองก็คิดหาสูตรก๋วยเตี๋ยวไก่ที่คิดว่ามันจะอร่อยและเวิร์คไปด้วย จนลืมเรื่องก่อนหน้านี้ไปเสียสนิท
"ฝนตกแล้วครับนาย"
"..." อ๊อฟหันไปมองเม็ดฝนที่ตกลงมากระทบกับกระจกแล้วผุดยิ้ม เขาลดกระจกลงแล้วยื่นมือออกไปรับน้ำฝนเย็นๆที่กำลังโปรยปรายลงมา "เดือนนี้ฝนตกกี่ครั้งแล้ววะ" เขาเอ่ยถามลูกน้องโดยที่สายตายังจับจ้องอยู่ที่เม็ดฝนโปรยปรายอยู่นอกรถ
"ครั้งที่สองแล้วครับ.." ไวท์ตอบด้วยรอยยิ้ม อ๊อฟพยักหน้าเข้าใจแล้วยกมือขึ้นมาระดับหน้าอกพลางหลับตา 'คิดถึงเธอนะ..'
@หนึ่งปีก่อน
แฉะ! แฉะ! แฉะ!
เท้าเรียวยาวบนรองเท้าส้นสูงวิ่งผ่ากลางสายฝนไปยังตู้โทรศัพท์เล็กๆ เพื่อใช้บดบังสายฝนที่กำลังโปรยปรายลงมาอย่างหนัก
"อ๊อฟ..เดือนนี้ฝนตกเป็นครั้งที่สองแล้ว" เสียงหวานดังขึ้นใกล้ๆหู ลมหายใจอุ่นเป่าลงมาบนแก้มเขาถี่ๆ ด้วยความที่พื้นที่มันแคบ
"ฝนตกครั้งที่สองของเดือนเหรอ.."
"เย็นสดชื่นดีจัง ว่าไหม" คนตัวเล็กหันมาถามแฟนหนุ่มด้วยใบหน้าเปื้อนรอยยิ้ม ขณะเดียวกันชายหนุ่มก็ถอดเสื้อสูทของตัวเองออกมาคลุมศีรษะเขาและของแฟนสาว
"เดี๋ยวไม่สบาย"
"ห่วงตัวเองบ้างนะ"
"อ๊อฟดูแลตัวเองได้ ห่วงพู่มากกว่า.." มาเฟียหนุ่มขยับเข้าไปใกล้ๆ จนปลายจมูกสัมผัสกับปลายจมูกเชิดรั้นของคนตรงหน้า ทั้งสองสัมผัสได้ถึงลมหายใจของกันและกัน ก่อนที่เขาจะขยับเสื้อสูทลงมาบดบังใบหน้า
@ปัจจุบัน
"อืม...เบบี๋~" อ๊อฟยกมือขึ้นมาเสมอใบหน้าแล้วขยับปากราวกับกำลังทำอะไรสักอย่างทำให้ไวท์กับลูกเนมต้องกันไปมองเพราะเห็นเจ้านายส่งจูบให้
"พี่ไวท์ผมขนลุก"
"กูก็ข่นลุกเหมือนกัน.." ลูกน้องทั้งสองคนต่างขนลุกขนชันกับท่าทางเคลิบเคลิ้มของเจ้านาย แต่ก็ไม่มีใครกล้าเรียกเขา
"อืม..ปากยูนุ่มจริงๆเบบี๋~" มาเฟียหนุ่มประคองมืออีกข้างหนึ่งขึ้นมาจูบเบาๆ ส่งเสียงดังทำลายความเงียบ แต่กลับสร้างความกดดันให้กับลูกน้องหนุ่มทั้งสองคน
'เบบี๋..เราไปต่อที่เตียงไหมคะ..'
"ไปครับ~"
'ไปกันเลยไหมคะ~'
"ไปเลยครับ..."
"นายครับ" ไวท์ยื่นมือไปจับมือหนาหวังเรียกสติเจ้านายกลับมาแต่อ๊อฟกลับคว้ามือเขาไปจูบโดยที่ไม่ทันตั้งตัว "เจ้านาย!" ไวท์ร้องลั่นพลางดึงมือกลับมาแต่อ๊อฟก็กอดเอาไว้
"อะไรวะ!" เสียงเข้มดังขึ้นเมื่อได้สติ เขาก้มมองมือหนาของไวท์ไว้แล้วรีบปล่อยทันที "เมื่อกี้กูทำอะไรกับมือของมึง"
"นะ..นายจูบมือผม"
"แหวะ~ ไอ้เหี้ยไวท์!!" อ๊อฟตะเบ็งเสียงดังลั่นพลางใช้แขนเสื้อเช็ดปากลวกๆ ไม่ต่างจากลูกน้องหนุ่มที่รีบเช็ดมือของตัวเองไปขนลุกซู่ไป
"ขับช้าแบบนี้เมื่อไหร่จะถึงวะ!" ทำเสียงเข้มกลบเกลื่อนก่อนจะหันไปมองนอกกระจก
'อ๊า..เบบี๋ทำไมไอลืมยูไม่ได้นะ ทำไมต้องวนเวียนอยู่ในความทรงจำไอแบบนี้ ทุกสิ่งทุกอย่างที่ไอสัมผัสมันมีแต่ความทรงจำตอนที่มียูอยู่ข้างๆ ถ้าเกิดมันเป็นพรหมลิขิตของไอจริงๆ ขอให้ไอเจอยูอีกครั้ง สัญญาจะไม่ปล่อยให้หลุดมือ...'
"..." พู่กันแหงนมองท้องฟ้าที่เริ่มเปลี่ยนสีมืดสนิทด้วยกลุ่มเมฆฝนที่เริ่มตั้งเค้า เธอยืนลังเลใจอยู่ชั่วครู่ด้วยเพราะไซต์งานกับเต็นท์ที่พักอยู่ห่างกันมากพอสมควร "ฝนจะตกก่อนไปถึงหน้างานไหมเนี่ย..จู่ๆก็ครึ้มฟ้าครึ้มฝนมาซะได้" เธอจับสายกระเป๋าคาดอกแน่นแล้ววิ่งออกไป ทว่าโชคไม่เข้าข้างเธอเลย ทันทีที่เท้าทั้งสองข้างพ้นจากเต็นท์เม็ดฝนก็โปรยปรายลงมาอย่างหนักหน่วง
"ซวยแล้ว..เปียกหมดเลย" เธอวิ่งไปหลบใต้เพิงเล็กๆ ยืนหนาวสั่นมองสายฝนโปรยปรายลงมาด้วยความหวาดหวั่น "อ๊ะ! เชือกรองเท้าเปียกอีกแล้ว" เธอจิ๊ปากอย่างหงุดหงิดกับเชือกรองเท้าที่คลายออก ทำให้มันเปียกน้ำโคนจนเป็นสีแดง พู่กันย่อเข่านั่งลงไปหมายจะผูกเชือกรองเท้า เป็นจังหวะเดียวกับละอองฝนสาดเข้ามาใส่
"..." ใบหน้าสวยหันไปมองคนที่เพิ่งเดินเข้ามายืนใกล้ๆด้วยความงุนงง เธอมองรองเท้าหนังราคาแพงไล่สายตาขึ้นไปหยุดไว้ที่ร่มกันฝนสีดำสนิท ที่กำลังยื่นมาบดบังศีรษะของเธอ ชายหนุ่มคนดังกล่าวค่อยๆ ยกร่มขึ้นจนเห็นใบหน้าเขาได้ชัดเจน
"..!!" หัวใจดวงน้อยเต้นแรงไม่เป็นส่ำเมื่อเห็นหน้าเจ้าของร่ม
"กำลังต้องการร่มอยู่รึเปล่าคนสวย"
"อ๊อฟ.."
———————————————
Intro มาแล้ววววววว คอมเมนต์เป็นกำลังใจให้ไรท์ด้วยนะคะ 😁🥰
