บทที่ 2 บทที่ 1

Ep 01

"..." ดวงตาคมกริบแวววาวคู่นั้นกำลังจ้องมองใบหน้าของอีกฝ่าย ความรู้สึกดีใจแสดงออกทางแววตาจนไม่อาจปิดบังได้ แต่น่าแปลกที่หัวใจดวงน้อยของเธอมันเต้นแรงอย่างบ้าคลั่ง แถมยังพองโตจนคับอก

"คุณมาที่นี่ได้ยังไง" พู่กันเป็นฝ่ายปริปากถามก่อนเมื่อเห็นอีกฝ่ายเงียบไป น้ำเสียงนุ่มนวลของเธอทำเขาเคลิ้มฝันคิดว่ากำลังคบกันอยู่ อ๊อฟยกมือขึ้นมาประคองใบหน้าสวยของร่างบางไว้ แล้วเลื่อนใบหน้าเข้าไปใกล้ๆ

'กลิ่นหอมอ่อนๆของยูยังเหมือนเดิมนะเบบี๋..'

"นี่!" ฝ่ามือเรียวฟาดลงต้นแขนแกร่งอย่างแรงเมื่อเห็นชายหนุ่มทำท่าทำทางเหมือนกับคนโรคจิต ทำเอาอ๊อฟสะดุ้งเฮือก แต่แทนที่จะขยับออกไปแต่การที่สะดุ้งตกใจทำให้เขายกแขนขึ้นมารั้งเอวคอดเข้ามาแนบตัวอีก

"..." 'อ๊า..เบบี๋สุดท้ายเราก็ได้เจอกัน มันคงเป็นพรหมลิขิตของเราสองคนแน่ๆ' ชายหนุ่มยิ้มกริ่มขณะที่คิดอะไรในใจจนลืมไปเสียสนิทว่าตัวเองกำลังกอดเธออยู่ พู่กันกัดฟันกรอดอย่างเหลืออด

เพียะ!

เฮือก!

"ยูตะ..ตบไอทำไมเนี่ย" อ๊อฟหลุดออกจากภวังค์ความคิดด้วยฝ่ามือเรียวที่ฟาดลงบนแก้มสากอย่างแรง 'นรก! เกือบจะจบได้ดีอยู่แล้วเชียว! เกือบได้จูบแล้ว..'

"ไอ้โรคจิต!" พู่กันยกมือขึ้นมาหมายจะฟาดใส่หน้าของอ๊อฟอีกครั้งแต่เขากลับจับไว้ทัน

"ยูไม่ดีใจเหรอที่เจอไอ?" มาเฟียหนุ่มเอียงคอถามอย่างมึนงง

"ไม่! เลย!"

"แต่ทำไมไอดีใจที่ได้เจอยู ไอคิดถึงยูนะเบบี๋" 'ความอายความหน้าด้านกูไม่มีหรอก กูหน้าหนาพอ' มาเฟียหนุ่มแสยะยิ้มมุมปากกับความคิดของตัวเอง 'เพราะถ้ามัวแต่วางฟอร์มมีหวังเธอได้หายไปอีกแน่ ใช่! นาทีนี้ความด้านเท่านั้น ฮ่าๆ'

"ปล่อยฉันได้แล้ว แล้วไม่ต้องมายิ้มอย่างมีแผนการแบบนั้นนะคะ" 'บ้าบอจริงๆ เจอกันในที่แบบนี้แถมสถานการณ์แบบนี้ มันต้องไม่ใช่แบบนี้สิ~' พู่กันทำหน้าบึ้งมองคนข้างๆตาขวางเมื่อเขายังไม่ยอมเอาแขนออกไป

"..." 'อืม~เบบี๋ ที่จริงเธอก็แอบดีใจที่เจอฉันใช่ไหมล่ะ เก็บอาการเก่งจริงๆนะคนสวย..'

"..." 'ทำไมโลกมันกลมขนาดนี้นะ ทำไมต้องเจอกับเขาอีก..โว้ย!! ไม่อยากเจอไม่อยากเจอเข้าใจไหม..คนบ้า'

ทั้งสองสบตากันโดยไม่รู้ตัว เพราะต่างคนต่างหลงอยู่ในภวังค์ความคิดของตัวเอง เป็นจังหวะเดียวกับเสียงฟ้าร้องฟ้าผ่า ด้วยสัญชาตญาณทำให้พู่กันดึงตัวอ๊อฟมาใช้เป็นเกาะกำบัง

"ยังกล้วเสียงฟ้าร้องอยู่เหรอ" ใบหน้าคมคายเอี้ยวไปถามคนที่ยืนอยู่ข้างหลัง เขายังจำทุกอย่างเกี่ยวกับเธอได้ แม้กระทั่งกลิ่นหอมจากตัวเธอก็ยังคงเป็นกลิ่นเดิมที่เขาคุ้นเคย

"เปล่า"

"ดีใจที่ได้เจอยูนะ"

"..."

"และคิดถึงยูมากด้วย ยูคิดถึงไอไหม"

"ไม่คิด ทำไมฉันต้องคิดด้วย"

"เพราะยูคือรักแรกของไอไง...ยูอยู่ในหัวใจไอตลอดรู้ตัวไหม"

"..." พู่กันเงียบไปกับคำตอบที่ตรงไปตรงมาของอ๊อฟ และไม่คิดว่าเขาจะกล้าพูดแบบนั้นกับเธอ เธอเม้มริมฝีปากเข้าหากันแน่นจนเผลอกำเสื้ออ๊อฟจนย่นติดมืออย่างไม่รู้ตัว

"..." 'เงียบไปแบบนี้กำลังอายอยู่สินะแม่กวางน้อย...หึหึ เธอติดกับฉันแล้ว' อ๊อฟลอบยิ้มเจ้าเล่ห์ ทว่าหางตากลับเหลือบเห็นเชือกผูกรองเท้าของเธอที่หลุดออกจากกันทั้งสองข้าง มาเฟียหนุ่มย่อเข่านั่งลงตรงหน้าหญิงสาวแล้วจัดการผูกเชือกรองเท้าให้เธอ

"..." การกระทำของเขาสร้างความงุนงงให้เธอไม่น้อย ‘นี่มันเรื่องบ้าบออะไรกัน จู่ๆก็โผล่มาทั้งที่หายไปเป็นปีๆไม่เจอหน้ากันเลยแม้แต่วันเดียว...โลกมันกลมหรือเพราะอะไรฉันถึงได้เจอกับเขาอีกครั้ง' พู่กันใจลอยคิดไปต่างๆนาๆ จนลืมไปว่าคนที่เธอว่าเขาเจ้าเล่ห์ที่สุดยืนอยู่ตรงหน้า

"..." อ๊อฟยืนขึ้นแล้วโน้มตัวลงไปจนใบหน้าเสมอกับใบหน้าสวยขณะที่อีกคนเผลอ ลมหายใจอุ่นๆเป่ารดเหนือริมฝีปากเขาถี่ๆ

"อ๊ะ!" มือน้อยๆผลักใบหน้าคมคายจนอ๊อฟเซไปข้างหลังเมื่อเธอได้สติ แววตาที่เคยอ่อนโยนฉายแววแข็งกร้าว "เราไม่ได้สนิทสนมกันขนาดนั้น อย่ามาทำตัวรุ่มร่ามกับฉัน ไม่ชอบ" คนตัวเล็กเอ่ยบอกด้วยท่าทางเอาจริง แต่คนตรงหน้ากลับยิ้มเย้ยหยันตีมึนยกมือขึ้นมาเสยผมออกจากใบหน้าให้อย่างอ่อนโยน

"ไอว่าไอรู้จักยูดีกว่าใครนะ" ไม่หลบสายตาแถมยังยิ้มกริ่มชอบใจที่ยั่วโทสะของอีกฝ่ายได้ อ๊อฟใช้ทีเผลอยกมือขึ้นมาตีปลายจมูกเชิดเบาๆ

"อ๊อฟ! ฉันไม่ตลกกับคุณหรอกนะ"

"ไอไม่ได้เล่นตลก ไอกำลังจริงจังอยู่"

"อย่ามาขวางทาง หลบไปค่ะ"

"หลบยังไงดี..หลบเข้าไปนั่งในหัวใจยูอีกครั้งได้ไหมเบบี๋"

"..." กำหมัดแน่น ริมฝีปากอวบอิ่มเม้มเข้าหากันบ่งบอกว่าขีดความอดทนของเธอเริ่มลดลงเรื่อยๆ

"..." แม้จะรู้ได้ว่าอีกฝ่ายกำลังข่มกลั้นอารมณ์แต่เขาก็ไม่ได้หวาดกลัวจนต้องถอย ถ้าเขาพลาดอีกครั้งนี้มันอาจจะสายเกินไป พู่กันเป็นผู้หญิงห้าวเป็นผู้หญิงแกร่งที่ไม่ยอมใครง่ายๆ และที่สำคัญเธอเป็นคนสวย มีดวงตาคมเป็นเสน่ห์ของเธอที่ทำเอามาเฟียหนุ่มตราตรึงมาถึงทุกวันนี้แม้จะเลิกลากันไปปีกว่าแล้ว 'แต่เธอแพ้สัมผัสจากเขา'

"กลับมาคบกันอีกได้ไหม"

"เรื่องบางเรื่องมันอาจจะสายไปแล้ว"

"เฮ้อ~ น่าเสียดายจัง...เอ๊ะ! แต่ไอลืมไปว่าวันนั้นยูเป็นคนบอกว่าเราเลิกกันใช่ไหม?"

"ใช่.."

"แต่ไอยังไม่ได้บอกเลิกยูนะ ยังรักยูเสมอ"

"..." บ้า! บ้าจริงๆที่หัวใจเธอมันเต้นแรงอย่างบ้าคลั่ง ทำไมต้องเป็นผู้ชายคนนี้ ทำไม.. พู่กันเดินเลี่ยงออกไปจากเพิงเล็กๆที่ใช้หลบฝน เธอเดินฝ่าสายฝนไปโดยไม่หันไปมองชายหนุ่มอีก

"ไม่ว่าจะผ่านไปนานแค่ไหน ยูก็ยังเป็นยู..ยูหลอกไอได้แต่หลอกหัวใจตัวเองไม่ได้หรอกเบบี๋"

"เลิกเต้นไม่เป็นจังหวะสักทีได้ไหม!" มือเล็กยกขึ้นมาทาบอกพลางหอบหายใจแรงขึ้น สภาพของเธอเปียกปอนไปหมด น้ำจากปลายผมหยดลงบนพื้นปูนสากๆ หยดแล้วหยดเล่า ร่างบอบบางยืนนิ่งใช้ความคิดไม่รับรู้การมาของใครทั้งนั้น

"หัวหน้าพู่"

"..."

"หัวหน้าครับ"

"..."

"หัวหน้าพู่กัน"

"คะ?" พู่กันหันซ้ายหันขวามองหาต้นทางของเสียงแล้วหยุดสายตาไว้ที่ลูกน้องหนุ่มที่ยืนอยู่ข้างหลัง เธอยกมือขึ้นมาลูบใบหน้าเพื่อเรียกสติ

"มีคนฝากของมาให้ครับ" ชายหนุ่มยื่นร่มให้หัวหน้าสาว เมื่อพู่กันรับร่มไปเขาก็เดินออกไปโดยไม่พูดหรือบอกว่าใครที่ฝากร่มมาให้ มือเรียวหยิบกระดาษโน้ตสีฟ้าอ่อนที่ระบุข้อความสั้นๆพร้อมกับโน๊ตชื่อไว้ท้ายข้อความขึ้นมาอ่าน

'ตากฝนเดี๋ยวไม่สบาย....#เหยี่ยวแดง'

"นี่มันเรื่องอะไรกัน.."

————————————————

555555555555555555 เป็นไงบ้างคะพระเอกของไรท์ เครียดมาเยอะแล้วคลายเครียดกันหน่อยโน๊ะ 😂😂😂