บทที่ 3 บทที่ 2
Ep 02
@หลายนาทีก่อนหน้านี้
"เฮ้อ~" มาเฟียหนุ่มถอนหายใจอย่างเบื่อหน่าย เขาสอดสายตามองไปนอกรถยิ่งรู้สึกหว้าเหว่อย่างบอกไม่ถูก ก่อนที่เสียงเข้มของไวท์จะดังขึ้นทำลายความเงียบ
"นายจะลงไปตรวจงานตอนนี้เหรอครับ ผมเกรงว่า..."
"อืม" ใจลอยตอบส่งๆ ไม่ได้ฟังสิ่งที่ลูกน้องห้ามปรามเลย อ๊อฟยกแขนขึ้นมาค้ำประตูรถพลางมองสายฝนที่โปรยปรายลงมาขาวโพลนทำให้ทัศนวิสัยในการมองเห็นลดลง ขณะที่รถยนต์หรูเคลื่อนตัวเข้าไปในไซต์งานก่อสร้าง
"..!!" หัวใจแกร่งกระตุกวูบกับภาพที่เห็น จนต้องยกมือขึ้นมาขยี้ตาด้วยคิดว่าทุกอย่างที่เห็นมันคือภาพหลอน "ไอ้ไวท์จอดรถ!"
"..." ไวท์หันมามองหน้าเจ้านายอย่างมึนงง
"กูบอกให้จอดรถ!" 'เออ! เบรกเอากูเกือบหัวทิ่ม' มาเฟียหนุ่มเงยหน้าขึ้นมามองหน้าลูกน้องทั้งสอง ก่อนจะเปิดประตูก้าวลงจากรถด้วยท่าทางรีบร้อน แต่ไม่ลืมที่จะหยิบร่มไปด้วย
"..." อ๊อฟยืนนิ่งท่ามกลางสายฝนที่โปรยปรายลงมา แต่สายตากลับมองหาใครบางคนที่เขาเห็นเมื่อสักครู่ 'ไอแน่ใจล้านเปอร์เซ็นต์ว่านั่นคือยูเบบี๋' เขาหันไปมองรอบๆ ก่อนจะเดินฝ่าฝนไป จนกระทั่งเขาได้คำตอบ หัวใจแกร่งกลับมาเต้นแรงอย่างบ้าคลั่งเพียงได้เห็นแผ่นหลังของเธอ แค่เท่านั้นจริงๆ เขาก็รู้ได้ทันทีว่านั้นคือเธอ..'พู่กัน'
@ปัจจุบัน
"..." พู่กันกัดปากเบาๆอย่างใช้ความคิด เธอพิงสะโพกกับขอบโต๊ะทำงานเล็กๆสำหรับวางเอกสารสำคัญในไซต์งาน สมองกำลังประมวลคำพูดของใครบางคน "บ้าจริง! คนอะไรหน้ามึนยิ่งกว่า..!" เธอจิ๊ปากอย่างหงุดหงิดเมื่อพยายามจะไม่คิดถึงอ๊อฟ แต่คิดไปคิดมาก็วนมาหาเขาเหมือนเดิม ราวกับเขวี้ยงมูมเมอแรง
"สายตาของเขา...คำพูดของเขา โอ้ย!! ออกไปจากสมองฉันสัก!"
"คะ..ครับ?"
"คะ?" ปรับอารมณ์แทบไม่ทันเมื่อเสียงของลูกน้องดังขึ้น มือเรียวยกขึ้นมาเกี่ยวปอยผมขึ้นไปทัดหูทั้งที่ไม่มีจริงราวกับคนกำลังหาอะไรทำแก้เก้อ
"..." ลูกน้องหนุ่มวางเอกสารสำคัญลงบนโต๊ะเล็กๆอย่างเก้ๆกังๆ ก็อาการเหมือนผีเข้าของหัวหน้าสาวเมื่อสักครู่ทำให้รู้สึกหวาดหวั่น
"ต๋อม!"
"คะ..ครับหัวหน้า" สะดุ้งเฮือกขานรับแทบไม่ทัน พร้อมกับยกมือขึ้นมาป้องกันตัว พู่กันถอนหายใจเบาๆกับท่าทางหวาดกลัวของลูกน้อง ความเกรี้ยวกราดของเธอเป็นที่โด่งดังของลูกน้องในไซต์งานนี้
"พี่จะถามว่าใครเอาร่มฝากให้พี่"
"เอ่อ..ไม่ทราบเหมือนกันครับ"
"เดี๋ยวนะ พี่มีรูปให้ดู" รีบหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาหารูปที่พอมีหลงเหลืออยู่บ้าง แต่ต้องสะดุดเมื่อเปิดมาเจอรูปที่ถ่ายกับอ๊อฟ ซึ่งมันเป็นรูปที่เขากำลังกอดเธอจากทางข้างหลังและหอมแก้มเธอ พู่กันเหลือบมองลูกน้องเลิ่กลั่ก ลังเลใจจนเผลอกัดปากแน่น
"ไหนครับรูป" ต๋อมเอ่ยขึ้นพลางหรี่ตามองอย่างจับผิด
"ผู้ชายคนนี้..ใช่ไหม?" ตัดสินใจเอารูปให้ลูกน้องดู ลูกน้องหนุ่มทำหน้าครุ่นคิดอยู่ชั่วครู่จึงตอบกลับไป
"ไม่ใช่ครับหัวหน้า เขาคนนั้นตัวสูงๆ ใส่สูทสีดำเหมือนกับบอดี้การ์ดเลยครับ เอ่อ..ว่าแต่ผู้ชายคนนั้นเป็นใครเหรอ" ค้างคาใจกับรูปที่เห็นจนอดไม่ได้ที่จะเอ่ยถาม ขณะที่คนโดนถามแสร้งหยิบงานขึ้นมาตรวจ แต่ดวงตากลับเลิ่กลั่กจนอีกฝ่ายจับสังเกตได้
"แฟนเก่าน่ะ ไม่มีอะไรมาก"
"หัวหน้าเคยมีแฟนแล้วเหรอครับ"
"ไปทำงานได้แล้ว! เดี๋ยวโดนลงโทษ" เธอปิดแฟ้มเอกสารอย่างแรงทำท่าขึงขังใส่ลูกน้องกลบเกลื่อนความรู้สึก ก่อนที่ต๋อมจะเดินออกไปเขาก็เอี้ยวหน้ากลับมาพูดประโยคหนึ่งที่ทำเอาคนฟังไปแทบไม่เป็น
"แฟนเก่ามันไม่หยุดหล่อใช่ไหมหัวหน้า..."
"ไอ้ต๋อม! เดี๋ยวโดน" ต๋อมวิ่งจู๊ดออกไปอย่างเร็ว ทันทีที่ไร้เสียงรบกวนของลูกน้องคนเป็นหัวหน้าก็ทรุดนั่งพลางยกมือขึ้นมาเสยผมลวกๆ ริมฝีปากอวบอิ่มยื่นออกมา 'เหยี่ยวแดงอีกแล้วเหรอ...ใช่เขารึเปล่า ตัวตนของเหยี่ยวแดงคือใครกัน'
@คอนโดมิเนียมหรู
มาเฟียหนุ่มนั่งกอดเข่าหนาวสั่นอยู่บนโซฟาในห้องนั่งเล่น พันผ้าห่มรอบกายจากการตากฝนในช่วงบ่ายที่ผ่านมาทำให้เขารู้สึกร้อนๆหนาวๆ
"ยาครับนาย"
"..." อ๊อฟปรายตามองยาที่ไวท์นำมาให้อย่างชั่งใจ และในนาทีต่อมาเขาก็แสยะยิ้มอย่างมีแผนการ 'เจ้านายยิ้มแบบนี้ต้องมีเรื่องบรรลัยเกิดขึ้นอีกแน่นอน' ลูกน้องคนสนิททำหน้าลำบากใจกับเจ้านายหนุ่ม
"มึงไปเอาเครื่องวัดไข้มาให้กูหน่อย" อ๊อฟออกคำสั่งเสียงเรียบพลางเลื่อนแก้วยาและแก้วน้ำออกห่างเพื่อที่จะยกเท้าขึ้นมาพาด เขาดีดนิ้วพลางผิวปากอย่างอารมณ์ดี
"ได้แล้วครับนาย"
"..." อ๊อฟรับเครื่องวัดไข้มาก่อนจะวัดไข้ตัวเอง "กูมีไข้นะเนี่ย.." มาเฟียหนุ่มอมยิ้มจนตาหยีทั้งที่มันไม่ได้เป็นเรื่องน่ายินดีอะไรสักนิดที่เขาป่วย
"ยาครับนาย" ไวท์เลื่อนแก้วน้ำและแก้วยาเล็กๆไปตรงหน้าผู้เป็นนายด้วยความหวังดี แต่อ๊อฟกลับทำตรงกันข้าม เขาหยัดกายลุกขึ้นยืนแล้วหยิบผ้ามาคลุมตัว หันหลังเดินออกไปจากห้องนั่งเล่นหน้าตาเฉย
"ยะ..ยาครับนาย~" ไวท์พูดเสียงแผ่วเขามองตามแผ่นหลังของผู้เป็นนายสลับกับมองแก้วยาที่ยังวางอยู่เหมือนเดิม "ไม่สบายแต่ไม่กินยา?" ลูกน้องหนุ่มเกาหัวอย่างมึนงงก่อนจะยกน้ำและยาไปเก็บให้เรียบร้อย
"แค่กๆ..โอ้ยยยเบบี๋ไอไม่สบาย แค่กๆ" ‘แบบนี้ดีไหมวะ หรือกูต้องใส่แอคติ้งเยอะกว่านี้' ชายหนุ่มผลุนผลันลุกขึ้น เดินไปมาอยู่ในห้องนอน
"บะ..เบบี๋ไอป่วยหนัก" น้ำเสียงขาดห้วงอย่างหนักเหมือนคนใกล้ขาดใจตาย "นรกสิ! เหมือนคนจะตายแค่ป่วยเป็นไข้ไม่ได้เป็นมะเร็งสักหน่อย" เขาว่าให้ตัวเองพลางกลอกตาไปมาอย่างใช้ความคิดก่อนจะดีดนิ้วดังเปาะ! 'อ๊า!! คิดออกแล้ว' อ๊อฟแสยะยิ้มมุมปากแล้วเดินไปลดอุณหภูมิแอร์ในห้องให้เย็นเจ๊ียบ
"เบบี๋~ ไอไม่สบาย วิธีเวิร์คสุด! ไม่สนใจให้มันรู้ไปสิวะ" ว่าจบก็แค่นหัวเราะให้กับความคิดของตัวเองราวกับว่าเป็นความคิดที่มันเวิร์คสุดๆ
@เช้าวันต่อมา
"ไวท์!"
"ครับนาย"
"กูไม่สบาย"
"..." ไวท์เอียงคอมองเจ้านายหนุ่มตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้าและหยุดสายตาไว้ที่ใบหน้าคมคาย 'ป่วยจำเป็นต้องแต่งตัวเต็มยศขนาดนี้เลยเหรอครับเจ้านาย?' ลูกน้องหนุ่มได้แต่ตั้งคำถามในใจเมื่อเห็นอ๊อฟอยู่ในชุดเสื้อยืดสีเทากับกางเกงยีนส์ขายาวสีดำรับไปกับขาแกร่ง สวมใส่รองเท้าผ้าใบสีดำ ซ่อนดวงตาคมกริบภายใต้กรอบแว่นตาดำ
"ไปหาหมอใช่ไหมครับนาย" ไวท์เอ่ยถามอย่างยิ้มๆ พลางผายมือไปที่รถยนต์หรูที่จอดรออยู่แล้ว อ๊อฟถอดแว่นตาออกพลางกระดิกนิ้วไปมา
"หึ..ไปดูงาน"
————————————————
5555555555555555555 ความมึนนี้เฮียได้มาจากใคร 😂😂
