บทที่ 4 บทที่ 3
Ep 03
@ไซต์งานก่อสร้าง
ร่างบางอยู่ในชุดเสื้อเชิ้ตสีดำกางเกงยีนส์ขายาว เท้าเรียวยาวสวมรองเท้าผ้าใบสีขาวอย่างทะมัดทะแมงกำลังยืนสั่งงานลูกน้องอยู่บนชั้นสอง แสงแดดอ่อนๆในช่วงเช้าทำให้ใบหน้าสวยเริ่มเปียกชุ่มด้วยเหงื่อ
"อ๊ะ!" พู่กันถอยออกห่างอัตโนมัติเมื่อจู่ๆก็มีคนสวมหมวกเซฟตี้ให้เธอจากทางข้างหลัง และทันทีที่หันไปก็เห็นอ๊อฟยื่นหน้ามาใกล้ๆ เขาจนสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นๆของเขาที่เป่ารดปลายจมูกเชิดถี่ๆ
"ทำงานแบบนี้ยูควรใส่หมวกเซฟตี้ตลอดเวลาสิเบบี๋"
"..!!" สีหน้าของเธอบอกได้ชัดว่ากำลังตกใจและงงใจที่เห็นอ๊อฟอยู่ที่นี่ เท้าเล็กๆขยับถอยห่างจากเขาอัตโนมัติ 'เป็นไปไม่ได้ที่จะเจอเขาที่นี่อีกครั้ง...นี่มันเรื่องอะไรกันเนี่ย!!'
"ยูกำลังสงสัยอยู่ใช่ไหมว่าทำไมเจอไอที่นี่"
'ถามเหมือนรู้ว่าเรากำลังคิดอะไรอยู่ บ้าแล้ว'
"ว้าว! วันนี้เราใจตรงกันเลยนะเบบี๋ ดูสิใส่เสื้อสีดำเหมือนกันเลย" อ๊อฟอมยิ้มจนตาหยีแล้วยื่นหน้าไปใกล้ๆ จนริมฝีปากจะสัมผัสปลายจมูกเชิดอยู่รอมร่อ
"นี่! คุณเป็นคนนอกมาวุ่นวายในเขตก่อสร้าง"
"ไอว่าไอมีสิทธิ์ร้อยเปอร์เซ็นต์นะเบบี๋"
"ยังไง?" กอดอกมองหน้าชายหนุ่มอย่างท้าทายขณะที่อีกฝ่ายเอาแต่ยิ้มและทำหน้าทะเล้น ก่อนที่เขาจะยกมือขึ้นมากอดอก เชิดหน้าขึ้นเล็กน้อยหมายจะประกาศศักดาแต่เสียงหนึ่งกลับดังขัดขึ้นเสียก่อน
"คุณพู่ช่วยไปดูงานตรงนี้กับผมหน่อย" มานพพูดขึ้นเสียงเรียบก่อนจะยกมือไหว้อ๊อฟที่ค้างเติ่งไปไม่เป็นเมื่อถูกขัดจังหวะ มาเฟียหนุ่มรับไหว้พร้อมกับหันมามองคนตัวเล็กที่ยืนทำหน้างงๆอยู่ข้างเขา
'ไอ้หมอนี้มันมีพิรุธแฮะ! หรือว่ามันกำลังตามจีบเบบี๋อยู่วะ ไม่ได้การแล้วคนนี้ของกู!' ขณะที่เขาคิดอะไรเพลินๆอยู่คนเดียวก็เผลอหัวเราะอย่างเย้ยหยันสร้างความแปลกใจให้กันคนงานที่ยืนอยู่ตรงนั้นไม่น้อยกก่อนจะผลุนผลันเดินตามหลังพู่กันไปติดๆ
อ๊อฟยืนกอดอกประกบหลังพู่กันไม่ว่าเธอจะเดินไปไหนจนทำให้อีกฝ่ายรู้สึกรำคาญ มิหนำซ้ำยังทำตัวสนิทสนมกับหัวหน้ามานพจนเธอส่งสัยเขาอีก
"อื้อ! อย่าจุ้นจ้านได้ไหม!" มือเรียวผลักใบหน้าคมคายออกจากบ่าด้วยความรำคาญที่เขาคอยตามแจแถมยังฉวยโอกาสยกแขนขึ้นมากอดคอเธอบ้างล่ะ เกยคางไว้บนบ่าบ้างล่ะและยังเอาหน้าผากมาถูไถกับศีรษะเธออีก
"หัวหน้าคะ เอ่อ..พู่รบกวนถามอะไรอย่างหนึ่งได้ไหม" หญิงสาวยกมือขึ้นมาป้องปากกระซิบกระซาบพลางเหลือบมองคนที่ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ที่เดินเอามือไขว้หลังอยู่ไม่ไกลนัก
"อ้าว! นี่คุณพู่ไม่รู้จักคุณอภิสุนันท์เหรอ" มานพถามกลับเสียงตื่น งงที่พู่กันไม่รู้จักซีอีโอใหญ่ของงานนี้และเป็นประธานบริษัทใหญ่ที่ว่าจ้างเขาและเธอทำงานนี้
"อภิสุนันท์.." พู่กันทวนชื่อที่ได้ยินเสียงเบาแล้วหันไปมองอ๊อฟซึ่งชายหนุ่มก็โบกไม้โบกมือให้ ริมฝีปากหนาฉีกยิ้มกว้าง 'จะบอกว่ารู้จักดีมากก็ยังไงอยู่' คนตัวเล็กลอบถอนหายใจเบาๆแล้วหันมามองหน้ามานพ
"ซีอีโอใหญ่ของและประธานบริษัทที่จ้างเราไง พู่กันไม่รู้?"
"ฮะ! ไอ้บ้า! ไม่ใช่!" กลับลำแทบไม่ทัน "เขาเนี่ยนะคะ?" เธอหันไปสบตากับชายหนุ่มตรงๆ อึ้งไปเล็กน้อย ทุกอย่างมันแปลก แต่จริงที่เธอได้มาเจอเขาที่นี่และมันคงไม่ใช่เรื่องบังเอิญแน่นอน
"ครับ" มานพยืนยันคำตอบทำเอาคนตัวเล็กเงียบไป เธอกัดปากเบาๆแล้วหันมามองหน้าหัวหน้ามานพเงียบๆ โดยไม่ได้พูดอะไรอีก แต่อ๊อฟกลับใช้ไหล่สะกิดไหล่เธอจากข้างหลัง
"เบบี๋.." เขากระซิบกระซาบเสียงแหบแห้งข้างๆใบหูของพู่กัน ดวงตาคมเป็นประกายออดอ้อน ก่อนจะใช้หน้าผากสัมผัสกับหลังต้นคอของหญิงสาวเบาๆ
"โอ้ยนี่!" พู่กันหันมาแวดเสียงแหลมใส่คนข้างหลังอย่างลืมตัว มานพเอียงคอมองอย่างจับผิด และมองความสัมพันธ์ของอ๊อฟและพู่กันอย่างสงสัย
"ผมขอตรวจงานอีกสักพักนะครับ" หัวหน้าหนุ่มพูดขึ้นแล้วเดินนำพู่กันไปตรวจงานต่อ ขณะที่มาเฟียหนุ่มถอนหายใจอย่างหน่ายๆเมื่อถูกขัดจังหวะ
'กูต้องหาเวลาอยู่สองต่อสองกับเบบี๋ให้ได้..แค่กๆ จะตายห่าเอาจริงๆก็แดดนี่แหละ ไข้กูสูงปรี๊ดปรอทแล้วมั้ง!'
มาเฟียหนุ่มทำหน้าเซ็งจัดก่อนเดินตามหญิงสาวไปเพื่อตรวจงานด้วย และโชคก็เข้าข้างเขาเมื่อมานพตรวจงานเสร็จแล้วเรียบร้อย
"..." พู่กันเหลือบมองชายหนุ่มเพียงนิด เธอทำหน้านิ่งแล้วจึงเดินผ่านหน้าเขาไป แต่ก็ช้ากว่าอ๊อฟที่รั้งแขนเธอไว้ทำให้เธอถลามาตามแรงดึงอย่างเลี่ยงไม่ได้ เธอได้กลิ่นหอมจางๆจากตัวเขา
แค่กๆ!
เสียงไอแห้งๆดังขึ้น และดังขึ้นอีกหลายๆครั้ง ‘เบบี๋สนใจไอสักทีสิ..ไอจนจะเจ็บคอจริงๆแล้วเนี่ย'
"เบบี๋~ แค่กๆ...เจ็บคอจัง" พูดด้วยน้ำเสียงแหบพร่าแล้วเอาหน้าผากตัวเองสัมผัสกับหน้าผากของคนตรงหน้า 'สนใจยังวะ!' อ๊อฟหรี่ตามองคนตัวเมื่อเธอไม่สนใจ "ไอรู้สึกไม่สบายตัว..สงสัยเป็นไข้แน่ๆเลย ตัวก็ร้อนด้วย~"
"เป็นไข้ก็ไปหาหมอสิ มาบอกฉันทำไม" พู่กันตอบกลับอย่างไม่แยแส แล้วดันตัวชายหนุ่มออกห่าง
"ถ้าอยากไปหาหมอไอคงไปนานแล้ว แต่ไออยากมาเจอหน้ายูมากกว่า"
"เจอหน้าแล้วหายไข้เหรอ? ประสาท!"
"สงสัยเป็นประสาทด้วยมั้ง ชอบคิดถึงยูอยู่ตลอดเลย" 'เอากับกูสิ..พูดอะไรกลับมาก็ตามน้ำได้หมดแหละตอนนี้ มาเลยเบบี๋ ไอพร้อมรับมือกับยู' อ๊อฟอ้าแขนออกกว้างทำให้พู่กันขยับออกห่างจากเขาอย่างหวาดหวั่น
"ทำอะไร!" สถาปนิกสาวเอ่ยถามเมื่อเห็นอ๊อฟหน้าระรื่นพลางยิ้มกริ่ม
"อยากกอดไอไหม"
"ทำไมฉันต้องกอดคุณ?"
"คนเราต้องการกำลังใจกันทั้งนั้น โดยเฉพาะการกอดให้กำลังใจ เพราะมันสื่อถึงการที่คนๆนั้นจะไม่ไปไหนจากคุณแน่นอน"
"..." หญิงสาวลอบถอนหายใจหนักๆ แล้วจึงเงยหน้าขึ้นมาสบตากับมาเฟียหนุ่มตรงๆ ทุกอย่างตกอยู่ภายใต้ความเงียบอีกครั้ง ต่างคนต่างสบตากันและกัน "คุณกลับมาทำไม..แล้วคุณหายไปไหนมา" เธอเอ่ยถามเขาตรงๆ เพราะมันเป็นเรื่องที่ค้างคาใจ
"ไอกลับมาเพราะรู้ว่ายูกำลังต้องการไอไง"
"..."
"โลกนี้มันโหดร้ายเหมือนที่ยูเคยบอกไว้ เทวดาเลยส่งไอกลับมาอยู่ข้างๆยูล่ะมั้ง" มาเฟียหนุ่มยกมือขึ้นมากอดอกแล้วหย่อนสะโพกพิงกับขอบโต๊ะ ขณะที่สายตาของเขาจ้องมองใบหน้าสวย พู่กันกัดปากเบาๆ
"ฉันจริงจังอยู่นะ"
"กับยู ไอจริงจังตลอด"
"..." หัวใจดวงน้อยของคนฟังมันเริ่มเต้นผิดจังหวะ แววตาของเขาดูจริงจัง คำพูดที่หลุดออกจากปากเขามันก็ดูจริงจังทุกอย่าง เขาคิดจะทำอะไรกันแน่ ล้อเล่นกับความรู้สึกของเธอเหรอ...(?) พู่กันได้แต่สงสัยในใจ
"หนึ่งปีที่ไอหายไป เพราะกลับไปตั้งหลัก และได้รู้ว่าใจของไอมันมีแต่ยู"
"..."
"ยูคนเดียวที่อยู่ในใจไอ"
—————————————————
55555555555555555555555 หยาดขออนุญาตขำความหน้ามึนของอิป๋า
