บทที่ 12 เจ็บให้สุดจะได้ชิน

เสียงฝีเท้าวิ่งลงมาจากบันไดอย่างรีบเร่ง คนตัวเล็กในชุดนักศึกษาพอดีตัวในมือถือของพะรุงพะรัง ทรงผมบ่งบอกว่าเธอเกล้าลวกๆ เพราะตื่นสาย

“คุณแม่สวัสดีค่ะ หนูไปนะคะจะไม่ทันเรียนคาบแรกแล้ว”

ผู้เป็นแม่ยืนทำอาหารอยู่ในครัว ได้แต่อ้าปากค้างมองลูกสาววิ่งหน้าตั้งออกจากบ้านไป ก่อนจะนึกได้ จึงตะโกนตามหลัง “เดี๋ยวเ...