บทที่ 17 ผู้หญิงของกู (1)

วันหยุดที่ไม่สดใสนัก เกวลินนอนขลุกอยู่บนเตียงขนาดคิงไซซ์ ร่างเล็กซุกผ้าห่มผืนหนาด้วยความขี้เกียจ เป็นเวลาบ่ายแก่แล้ว เธอยังไม่มีท่าทีว่าจะลุกจากที่นอน

“อื้อ...กี่โมงแล้ว?”

เสียงอู้อี้พึมพำออกมา มือเล็กดึงผ้าห่มที่ปกคลุมใบหน้าลง ค่อยๆ โผล่ศีรษะออกมา ยกมือเอื้อมไปหยิบโทรศัพท์มากดหน้าจอดูเวลา “บ่ายแล้ว...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ