บทที่ 2 จะดีเหรอคะ?
เสียงฮัมเพลงในลำคอ และเสียงน้ำจากสายยางกระทบกับกระถางต้นไม้ บริเวณพื้นเปียกชุ่มไปด้วยน้ำ ส่งให้บริเวณรอบๆ ดูสดชื่น วันนี้เป็นวันหยุด เกวลินไม่ได้ไปเรียนเธอตื่นเช้ามารดน้ำต้นไม้หน้าบ้าน คอยแอบมองพี่ชายบ้านตรงข้ามออกไปทำงานแต่เช้า แค่ได้เห็นหน้าเขาก็ทำให้เธออารมณ์ดีไปได้ทั้งวัน ทำอะไรเสร็จเรียบร้อยคนตัวเล็กก็หมกตัวอ่านหนังสือสอบอยู่บนห้อง ท้องเริ่มร้องแล้ว วันทั้งวันยังไม่มีอะไรตกถึงท้องเลยนอกจากน้ำเปล่าที่แช่อยู่ในตู้เย็นเล็กบนห้องนอน เธอเปิดประตูออกมาก็ได้ยินเสียคนกำลังมีปากเสียงกันอยู่ด้านล่าง จึงค่อยๆ ย่องเดินลงมาจากบันได
“ผมต้องการหย่า คุณได้ยินไหม!!! หย่าแล้วแบ่งสมบัติกันไปเลย”
“คุณอย่าคิดจะเอาสมบัติของพ่อฉัน ไปเสพสุขกับอีผู้หญิงคนนั้น ฉันไม่มีวันหย่า ไม่มีวัน!!!”
“ไม่ได้รักกันแล้ว คุณจะยื้อไปเพื่ออะไร คุณไม่สงสารลูกบ้างหรือไง ที่ต้องมารู้ว่าพ่อแม่ทะเลาะกันทุกครั้งที่เจอหน้ากัน”
“ถ้าสงสารลูกจริง คุณไปมีคนอื่นทำไม ทำครอบครัวพังทำไมฮะ!! ฉันไม่มีวันหย่า ทั้งสมบัติและบริษัทของพ่อฉัน คุณจะไม่ได้อะไรทั้งนั้น”
เกวลินได้ยินที่พ่อ และแม่ของเธอพูดเรื่องหย่าครั้งแรก เธอยืนฟังน้ำตาอาบแก้ม ทำไมกันนะ ทำไมพ่อกับแม่ของเธอถึงไม่รักกันแบบครอบครัวคนอื่น
“ฉันไม่ดีตรงไหน คุณถึงมีคนอื่น ฉันมีลูกให้คุณ เลี้ยงลูกให้คุณ ฉันมันไม่ดีตรงไหน!!” แม่ของเกวลินแผดเสียงถามออกมา เหมือนคนเสียสติ จับไหล่ของพ่อเขย่าเอาคำตอบ
“เพราะคุณไม่มีคุณสมบัติของการเป็นเมียที่ดีไง สร้างแต่ความทุกข์ใจให้ผม อารมณ์ร้าย ใครมันจะไปทนคุณไหว ผมจะหย่า ปล่อย!!”
พรึบ!!! แม่ของเกวลินถูกเหวี่ยงลงไปกองกับพื้น เธอทนต่อไปไม่ไหวรีบวิ่งมาประคองแม่ไว้
“ออกไปจากบ้านพวกเรานะ เกลเกลียดพ่อ ออกไป!!!... ฮึก”
เกวลินชี้นิ้วไล่พ่อของเธอ น้ำตาอาบสองแก้ม
“เกลลูก พ่อรักเกลมากนะ”
เกวลินส่ายหัวสะอื้นไห้ “เกลเกลียดพ่อ เกลียดดด!!”
“คุณเห็นไหม ลูกร้องไห้ คุณเป็นแม่ภาษาอะไรฮะ!! ถึงสอนให้ลูกเกลียดผม” ผู้เป็นพ่อจะเดินเข้ามาหาแม่ของเธอ เธอกระชับกอดผู้เป็นแม่ไว้แน่น
“แกไปซะ!! เรื่องของผู้ใหญ่ แม่บอกให้แกออกไปไง!!”
“เกลโตแล้ว ควรจะรู้เรื่องของพ่อกับแม่ได้แล้ว ฮึก...ที่ผ่านมาเกลคิดว่าพ่อกับแม่แค่ทะเลาะกัน เพราะไม่เข้าใจกัน เกลไม่เคยรู้เลยว่าพ่อกับแม่จะไม่รักกันขนาดนี้!!”
“ฉันบอกให้แกไป ออกไป!! เรื่องของผู้ใหญ่ ฉันจัดการเอง เด็กอย่างแกอย่ามายุ่ง!!” ผู้เป็นแม่แผดเสียงไล่ลูกสาวเพียงคนเดียวให้ออกไป
เกวลินมองพ่อกับแม่สลับกัน เธอเองก็เสียใจ แต่ก็ต้องทำตามคำสั่งของแม่ เธอเดินออกจากบ้านมาทั้งที่รองเท้าไม่ได้ใส่ ด้านนอกฝนตกหนัก คนตัวเล็กเดินมาหยุดอยู่ที่หน้าประตูรั้วของบ้านสิงห์ ตอนนี้ดึกมากแล้ว เธอไม่กล้ากดกริ่งรบกวน แต่ก็ไม่รู้ว่าควรจะไปที่ไหน ทำเพียงสะอื้นไห้เดินตากฝนไปตามถนนในหมู่บ้าน
แสงไฟรถสาดใส่หน้า คนตัวเล็กยกมือป้อง ทว่าฝนตกหนักบวกกับเธอสายตาสั้นจึงมองไม่ชัดว่าเป็นใคร ในใจมีความกลัวอยู่ เกวลินหันหลังกลับรีบสาวเท้ายาวเดินหนี ทว่ารถยนต์คันนั้นยังคงขับตามเธอมา
“เกล!!”
ได้ยินเสียงเรียกเกวลินชะงักเท้า ยืนนิ่งเธอจำเสียงของสิงห์ได้ หันขวับมองคนที่อยู่ในรถ เมื่อเห็นชัดว่าเป็นรถของสิงห์ เธอปล่อยโฮออกมาอย่างไม่อาย เมื่อครู่เธอกลัวมากจริงๆ เป็นเขาอีกแล้ว เมื่อเธอเกิดเรื่องเขาจะปรากฏตัวเสมอ
สิงห์เปิดประตูรถกางร่มลงมาหาเธอ
เกวลินเงยหน้ามองคนตัวสูงที่กำลังกางร่มให้ น้ำตายังคงไหลไม่หยุด
“ดึกขนาดนี่ เดินออกจากบ้านมาทำไม?”
สิงห์ขมวดคิ้วถามเสียงขรึม ใบหน้าเรียบนิ่งเหมือนเคย
เกวลินไม่ตอบอะไร เพียงสะอื้นไหล่สั่นอยู่แบบนั้น
สิงห์เหลือบไปเห็นที่เท้าของคนตัวเล็ก ครั้งนี้เธอเดินเท้าเปล่า ถุงเท้าก็ไม่ได้ใส่อีกด้วย
“ไม่ใส่รองเท้า?”
“ฮึก...ฮื้อ” คนตัวเล็กสะอึกสะอื้นไม่หยุด สภาพของเธอตอนนี้เปียกไปทั้งตัว
“ขึ้นรถ”
“ฮึก...ตัวเกลเปียก”
“บอกให้ขึ้นรถ ดึกแล้ว ยืนอยู่ตรงนี้ใครผ่านมาเขาจะหาว่าพี่ทำอะไรเธอเข้า”
เกวลินเม้มปากแน่นพยายามจะไม่ร้องไห้ ยอมเดินไปขึ้นรถแต่โดยดี นั่งตัวสั่นไปตลอดทาง
“แม่ครับผมเก็บเด็กข้างบ้านมาได้”
แม่ของสิงห์นั่งดูโทรทัศน์หันไปเห็นเกวลิน รีบลุกขึ้นด้วยสีหน้าตกใจ
“ยัยหนูเกลเป็นอะไรลูก เกิดอะไรขึ้น?”
ได้ยินที่แม่ของสิงห์ถาม เธอก็เบะปากร้องไห้ออกมาอีก
“ไม่เอาๆ ไม่ร้อง เดี๋ยวน้าไปต้มน้ำขิงให้” แม่ของสิงห์เดินมาปลอบยกมือปาดน้ำตาบนแก้มให้สาวน้อย ที่ตอนนี้เปียกชุ่มไปทั้งตัว
“ตาสิงห์ไปเอาผ้าเช็ดตัว แล้วก็ชุดมาให้น้องเปลี่ยนหน่อย แม่ต้มน้ำขิงก่อน ตากฝนตั้งแต่เมื่อไรตัวถึงเปียกขนาดนี้ จะเป็นหวัดเอาได้”
“ครับ”
สิงห์เดินหายขึ้นไป ก่อนจะถือผ้าเช็ดตัว และชุดเปลี่ยนลงมายื่นให้คนตัวเล็กที่นั่งหน้าสลดกอดอกตัวสั่นอยู่
เกวลินเงยหน้าเปื้อนน้ำตามองสิงห์ “ขอบคุณค่ะ”
อาบน้ำแต่งตัวเสร็จ ออกมาก็เห็นน้ำขิงตั้งอยู่บนโต๊ะรอไว้แล้ว คนตัวเล็กดวงตาร้อนผ่าวขึ้นมาอีกครั้ง แม่ของสิงห์ดีกลับเธอมาตลอด
“ขอบคุณมากนะคะ ที่ดูแลเกลอย่างดีมาตลอด”
เธอเอ่ยขอบคุณเสียงสั่น
แม่ของสิงห์เดินยกข้าวต้มร้อนๆ ที่เพิ่งทำเสร็จมาให้
“ดูท่าแล้วจะยังไม่ได้กินอะไร รองท้องสักหน่อยนะลูก คิดอะไรมากกัน บ้านนี้เปิดรับยัยหนูเกลคนสวยของน้าเสมอ” แม่ของสิงห์ยกมือจับแก้มของเกวลิน แววตาแสนเอ็นดู
“วันนี้เกลขอนอนที่นี่ได้ไหมคะ?เกลไม่อยากกลับไปที่บ้าน”
“ได้สิ เดี๋ยวน้าไปเตรียมห้องให้นะ”
“ไม่เป็นไรค่ะ คุณน้าอย่ายุ่งยากเลย โซฟาออกจะตัวใหญ่เกลขอนอนแค่คืนเดียว นี่ก็ดึกแล้ว ขอแค่ผ้าห่มก็พอแล้วค่ะ”
“เอางั้นเหรอลูก?”
สิงห์ได้ยินที่เกวลินพูดกลับแม่ เขาเงยหน้าขึ้นมองไปทางเธอ
“ให้เกลนอนห้องผมก็ได้ครับแม่ เดี๋ยวผมนอนตรงนี้เอง”
เกวลินไม่อยากจะเชื่อหูตัวเอง เธอหันขวับไปมองชายหนุ่ม ไม่คิดว่าผู้ชายอย่างสิงห์จะยอมให้เธอไปนอนในห้องเขา
“หนูเกล น้าว่าแบบนี้ก็ดีนะลูก พี่เขาเป็นผู้ชายให้พี่เขานอนตรงนี้ดีกว่า เราก็ขึ้นไปนอนห้องพี่เขา”
“จะดีเหรอคะ?” สายตาของเธอยังคงมองไปที่สิงห์
“ตามนั้นแหละ กินเสร็จเธอก็ขึ้นไปนอนได้แล้วดึกแล้ว” สิงห์พูดจบยกมือปิดแล็ปท็อปเดินขึ้นไปด้านบน อาบน้ำเสร็จก็หยิบผ้าห่ม และหมอนลงมาไว้ที่โซฟา
แม่ของสิงห์พาเกวลินเดินขึ้นไปส่งที่ห้อง
“ไม่ต้องเกรงใจนะลูก คิดว่าเป็นบ้านของหนู หลับฝันดี ไม่ต้องไปคิดอะไรมาก”
“ขอบคุณนะคะ บ้านคุณน้าดีกับหนูเสมอเลย”
เกวลินอยู่ในห้องนอนของคนที่เธอแอบชอบ คนตัวเล็กไม่อยากจะเชื่อว่า วันนี้เธอจะได้นอนเตียงของเขา เธอกวาดสายตามองไปรอบๆ ห้องนอน ตกแต่งอย่างเรียบง่ายของใช้ทุกอย่างถูกจัดเข้าที่เข้าทางเป็นระเบียบเรียบร้อย สะอาดสะอ้าน ต่างจากห้องนอนของเธอมาก ผ้าปูที่นอนเป็นสีเทาเข้มคุมโทน คนตัวเล็กนั่งลงที่ปลายเตียง ใช้มือรูปผ้าปูเบาๆ อมยิ้มออกมา ก่อนจะหุบยิ้มลงเมื่อนึกถึงคนที่ต้องนอนด้านล่างแทนเธอ
‘นี่เรามาทำให้เจ้าของห้องลำบากหรือเปล่า’ พอนึกก็รู้สึกผิดขึ้นมา จึงค่อยๆ เปิดประตูเดินลงไปด้านล่าง ตอนนี้สิงห์ปิดไฟหมดแล้ว เธอค่อยๆ ย่องมาที่โซฟาที่สิงห์นอน ชายหนุ่มนอนเหยียดขายาวอยู่บนโซฟาใช้ผ้าห่มคลุมปิดใบหน้าจนไม่สามารถมองเห็นว่าเขาหลับหรือยัง คนตัวเล็กยืนมองนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะนั่งยองลงข้างๆ โซฟา
“หลับแล้วเหรอ” เธอพึมพำเสียงเบา
“ทำไมยังไม่นอน?”
เสียงเข้มของชายหนุ่มดังขึ้น คนตัวเล็กสะดุ้งเล็กน้อย นึกว่าเขาหลับไปแล้วเสียอีก
“พี่สิงห์ยังไม่หลับเหรอคะ?”
“อืม”
“เกลมาทำให้พี่ลำบากแท้ๆ พี่ขึ้นไปนอนเถอะค่ะ เกลกลับบ้านก็ได้”
“ดึกแล้ว เพ้อเจ้ออะไรขึ้นไปนอน” ใบหน้าของสิงห์ยังคงมีผ้าห่มคุมอยู่ เขาไม่ได้ถกลงมาขณะเอ่ยเสียงเข้มดุคนตัวเล็กที่ไม่ยอมนอน
เกวลินกลืนน้ำลายลงคอ ก้มหน้าถอนหายใจเธอโดนเขาดุอีกแล้ว
“ค่ะ” ตอบเพียงสั้นๆ เท่านั้น เธอก็ลุกขึ้นหันหลังเดินคอตกขึ้นห้องไปแต่โดยดี
“ดุกันจัง จะไม่เกรงใจแล้วนะ” พูดจบ เกวลินก็กระโดดขึ้นเตียงของสิงห์ ดึงผ้าห่มมากอดไว้แน่น จมูกเล็กได้กลิ่นหอมอ่อนๆ จากผ้าห่ม
“หอมจัง” เธออยากดมให้แน่ใจอีกครั้งจึงดึงผ้าห่มของสิงห์มาสูดหายใจเข้าไปเต็มปอด “กลิ่นพี่สิงห์เหรอ?” คนตัวเล็กจับผ้าห่มห่อตัว นอนยิ้มกลิ้งไป กลิ้งมา ดวงตาค่อยๆ ปิดลง หลับไปด้วยความเหนื่อยล้า....
