บทที่ 4 ก็ชอบผู้ใหญ่
วันนี้เกวลินมีสอบ แต่เธอกับตื่นสาย แต่งตัวเสร็จรีบเดินออกมาอย่างรีบร้อน เหลืออีกไม่ถึงครึ่งชั่วโมง เธอต้องเดินทางไปให้ทันเข้าสอบ
เสียงแตรรถดังขึ้น คนตัวเล็กหันหลังไปมองเห็นเป็นรถสิงห์จอดอยู่
“ขึ้นรถ..พี่ไปส่ง”
คนตัวเล็กหรี่ตามองไม่อยากจะเชื่อหูตัวเอง สีหน้าแปลกใจแสดงออกมาอย่างชัดเจน หญิงสาวรู้สึกเหมือนสวรรค์มาโปรดเพราะเธอรีบมากจริงๆ และเป็นสิงห์ที่วันนี้ใจดีผิดปกติ เกวลินรีบเดินขึ้นรถกลัวเขาจะเปลี่ยนใจ
“วันนี้พี่สิงห์ผ่านไปที่แถวมหาลัยเกลเหรอคะ?”
“อืม”
“เกลจะต้องไปสอบให้ทัน พี่สิงห์เมตตาเกลหน่อยนะคะ เหยียบเลยค่ะ”
คนตัวเล็กหันมาทำหน้าขอร้องเชิงอ้อนใส่ชายหนุ่มที่กำลังขับรถอยู่
“รู้ว่าจะต้องไปสอบแต่ไม่วางแผนให้ดี” เขาเอ่ยน้ำเสียงเรียบ ไม่ได้หันมามองเธอสักนิด
คนตัวเล็กแอบถอนหายใจ เธอโดนสิงห์บ่นอีกตามเคย แต่ในใจก็ขอบคุณเขามากที่ขับรถมาส่ง ไม่งั้นเธอก็ไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไงให้ไปทันเข้าสอบ พอรถยนต์ของสิงห์จอดหน้าประตูมหาลัย เธอยกนาฬิกาข้อมือดูเวลา เหลืออีกสิบนาที คนตัวเล็กรีบลงจากรถทันที
“ขอบคุณมากนะคะ” เกวลินส่งยิ้มให้คนที่มาส่ง ก่อนจะหันหลังวิ่งไม่คิดชีวิต
สิงห์มองตามหลังเกวลินไปจนสุดสายตา ส่ายหัวเหนื่อยใจก่อนจะออกรถไปทำงาน
สอบเสร็จเกวลินกับจีน่าชวนกันไปกินข้าวที่ห้างก่อนกลับบ้าน เธอนั่งอยู่ที่ร้านอาหารอิตาเลียนแห่งหนึ่ง สายตาเหลือบไปเห็นคนที่เข้ามาใหม่ ไม่ใช่ใครที่ไหนเป็นพี่สิงห์ของเธอนั้นเอง คนตัวเล็กยิ้มรอแล้ว คิดว่าเขาจะทักเธอ เขาเพียงปรายตามองมาแว็บหนึ่งเท่านั้น แล้วก็หันไปคุยกับลูกค้าต่อ แต่คนที่เดินเข้ามาทักเธอแบบไม่สนใจอะไรเลยคือชิณเพื่อนสนิทของสิงห์
“น้องเกล มาทานข้าวเหรอครับ?” ชิณเอ่ยทักส่งยิ้มอย่างเป็นมิตร
เกวลินยิ้มอ่อน “ค่ะ มากับเพื่อน”
ชิณหันไปส่งยิ้มให้จีน่า “ใส่ชุดนักศึกษากันทั้งคู่เลย เพิ่งเรียนเสร็จเหรอครับ?”
“พี่ไม่ไปคุยงานเหรอคะ” จีน่าเอ่ยถาม เธอเป็นคนตรง และมองออกว่าผู้ชายคนนี้เจ้าชู้
“ออ...ครับพี่มากับลูกค้า งั้นทานให้อร่อยนะครับ”
ชิณเดินกลับไปที่โต๊ะ ท่าทางอารมณ์ดีต่างจากสิงห์ที่หน้านิ่งขรึม อยู่ตลอด
คนตัวเล็กมองสิงห์เป็นระยะ เวลาเขาทำงานดูจริงจัง และเป็นผู้ใหญ่ขึ้นไปอีก
“มองตาไม่กะพริบเลยนะ” จีน่าเอ่ยแซวเพื่อนสนิท
เกวลินหันมาค้อนเพื่อน จิ๊ปากใส่ “ก็เขาหล่อนิ่”
“จ้า...ไม่เถียงว่าหล่อ แต่เย็นชามากเลย ชอบไปได้ยังไง ดูเหมือนเขาจะไม่สนแกเลยนะเกล พี่เขาดูเป็นผู้ใหญ่ห่างไกลจากพวกเรามาก”
“ก็ชอบผู้ใหญ่” คนตัวเล็กพูดเสียงเบายกยิ้มเขินคำพูดที่เพิ่งจะพูดออกไป
“เลี่ยนอ่ะ อิ่มเลย”
“อืม...อิ่มใจแล้ว กินไม่ลงเหมือนกัน” คนตัวเล็กวางช้อนลง สายตายังคงแอบมองไปที่สิงห์
“แล้วจะกลับด้วยกันไหม ฉันจะกลับแล้วนะ” จีน่าเอ่ยถาม
“แป๊บนึง...นั่งเป็นเพื่อนกันก่อน พอพี่เขาจะลุกเราค่อยลุก”
จีน่ารู้ทันความคิดของเพื่อนสาว ส่ายหัวเบะปากให้กับแผนการของเกวลิน
“ร้ายกาจนะคะคุณเพื่อน นี่ฉันมาทำอะไรอยู่ตรงนี้” จีน่าบ่นแต่ก็อยู่รอจนกลุ่มของสิงห์ลุกขึ้น
ชิณรีบเดินมาหาเกวลินทันที “น้องเกลจะกลับเลยไหมครับ เรากลับด้วยกันสิ”
เกลหันมองไปที่สิงห์เธอไม่ได้ตอบชิณ
“เกล...ฉันกลับก่อนนะพอดีมีนัด กลับเองดีๆ ล่ะ” จีน่ารู้ทันเพื่อน รีบขอปลีกตัวออกมา ไม่อยู่เป็นก้างเพื่อนสนิท
สิงห์มองเกวลินนิ่งๆ ไม่ได้เอ่ยอะไร
“เอ่อ...พวกพี่จะไปทำงานกันต่อหรือเปล่าคะ?เดี๋ยวเกลนั่งรถกลับเองก็ได้”
“ไม่แล้ว” ชิณตอบทันควัน
“กลับด้วยกันสิ เดี๋ยวไปส่งไอ้ชิณเอารถที่บริษัทก่อน”
“งั้นก็ได้ค่ะ” คนตัวเล็กตอบไม่เต็มเสียงนัก แต่ในใจดีใจมากที่สิงห์ให้กลับด้วย แต่พอหันไปเห็นชิณที่ยิ้มให้เธออยู่ก็แอบผ่อนลมหายใจออกมาเบาๆ เธอไม่ชอบผู้ชายนิสัยแบบชิณ เข้าหาเธอจนดูอึดอัด
ชิณเดินมาเปิดประตูให้เกล “ขอบคุณค่ะ”
สิงห์ขับรถส่วนชิณนั่งเบาะข้างคนขับ เกวลินนั่งเบาะหลัง เธอไม่รู้จะพูดอะไร ทำเพียงนั่งก้มหน้าเลื่อนหน้าจอโทรศัพท์ค่าเวลา ชิณหันมาชวนเธอคุยเป็นระยะ ถามเรื่องนู้นเรื่องนี้จนเธอเหนื่อยจะตอบ จึงแกล้งหลับไป พอถึงบริษัทของสิงห์เธอจึงค่อยๆ ลืมตาขึ้น
“เดี๋ยวพี่ต้องเคลียร์งานแป๊บนึงเข้าไปรอข้างในก่อน” สิงห์หันมาเอ่ยกับคนตัวเล็ก
คนตัวเล็กพยักหน้ารับขยี้ตาทำหน้าง่วง เดินตามสิงห์เข้าไปในออฟฟิศ โดยมีชิณเดินยิ้มกว้างตามไปติดๆ
“น้องเกลกินขนมไหมคะพี่สั่งให้” ชิณเอ่ยถามอย่างใส่ใจ
คนตัวเล็กส่ายหัวตอบ ระหว่างทางไปห้องทำงานของสิงห์ พนักงาน ลูกทีมในบริษัทมองเกวลินที่เดินตามหลังเจ้านายทั้งสองคน ทั้งยังเป็นเด็กสาวใส่ชุดนักศึกษา หน้าตาน่ารักซะด้วย เกวลินรู้ตัวว่ากำลังโดนสายตาหลายคู่จับจ้องอยู่ เธอจึงได้แต่ก้มหน้ามองเท้าของสิงห์เดินตามไปจนถึงห้องทำงานของเขา
สิงห์นั่งเคลียร์งานสักพักก็เตรียมเก็บของจะกลับบ้าน เงยหน้าขึ้นมามองที่คนตัวเล็กตอนนี้นั่งพิงโซฟาหลับไปอีกแล้ว
ชายหนุ่มก้าวเท้าจะเดินไปเรียก ชิณเปิดประตูเข้ามาส่งเสียงดัง ถือขนมมาเต็มไม้เต็มมือ
“น้องเกล... พี่ซื้อขนมมาฝากค่ะ”
เกวลินสะดุ้งตื่นมองไปที่ชิณ และก็ถุงขนมที่ชิณถืออยู่ ได้แต่กะพริบตาปริบๆ ก่อนจะยกมือปิดปากหาวออกมาด้วยความง่วง
ชิณยิ้มค้างเหมือนเพิ่งจะรู้ตัวว่าทำสาวน้อยตกใจตื่น
“จะกลับบ้านแล้วลุกไปล้างหน้า กลางคืนไม่หลับไม่นอน” สิงห์มองคนตัวเล็กเอ่ยน้ำเสียงขรึมปนดุ
เกวลินเดินจะเข้าไปล้างหน้า เดินผ่านชิณจึงมองขนมที่ยังอยู่ในมือของเขา “ขอบคุณนะคะ” เธอไม่อยากเสียมารยาทจึงรับขนมที่ชิณซื้อให้เดินมาตั้งไว้ที่โต๊ะ แล้วก็เดินเข้าไปล้างหน้า
ใช้เวลาไม่ถึงชั่วโมงรถยนต์ของสิงห์ก็จอดนิ่งอยู่หน้าประตูรั้วบ้านของเกวลิน ระหว่างทางเธอหลับมาตลอดทาง พอถึงบ้านสิงห์ก็ต้องเรียกเธออยู่พักใหญ่
“ขอบคุณนะคะ” เธอยกมือบ๊ายบายส่งยิ้มตาหยีทำท่าทางน่ารักให้เขา แต่ดูเหมือนใบหน้าเขาจะไม่มีรอยยิ้มให้เธอเลยแม้แต่น้อย ยังคงเย็นชาเหมือนเคย
“เกล!!” สิงห์เหลือบไปเห็นถุงขนมที่เธอลืมเอาลง จึงเปิดกระจกเรียก
คนตัวเล็กชะงักเท้าหันมาส่งยิ้มกว้างให้สิงห์ “คะ?”
เขาชูถุงขนมขึ้นมาให้เธอเห็น “ลืมขนม”
“อ้อ..” เกวลินได้แต่ยิ้มเจื่อนเธอก็นึกว่าเขาจะพูดอะไรกับเธอซะอีก ได้แต่ถอนหายใจ เดินก้มหน้างุดไปหยิบถุงขนมที่มือของสิงห์มา “ขอบคุณค่ะ”
เหมือนเธอจะนึกอะไรขึ้นมาได้ “พี่สิงห์เกลได้ยินพี่ชิณบอกว่าบริษัทพี่จะจัดสัมมนาที่ทะเล เกลไปด้วยได้ไหมคะ?”
“ไม่ใช่เรื่องของเด็ก เข้าบ้านไปได้แล้ว”
เกวลินหุบยิ้มลงสะบัดหน้าหันหลังเดินเข้าบ้านไปทันที “คำก็เด็ก สองคำก็เด็ก อายุยี่สิบสองแล้ว” เธอพึมพำไม่พอใจที่เขาบอกว่าเธอเด็กอยู่ตลอด
วันนี้เกวลินไม่ได้ไปเรียนจึงเดินมาเล่นที่บ้านของสิงห์ เธอจะชอบมาเล่นกับแมว และนั่งคุยเล่นกับแม่ของเขาตามภาษาผู้หญิง ที่จริงแล้วเธอคิดว่าวันนี้สิงห์จะอยู่บ้านเพราะเป็นวันหยุด แต่เขาไม่อยู่ นั่งคุยกับแม่สิงห์ไปจนบ่ายแก่ รถของสิงห์ก็เขามาจอดในโรงรถ แต่เหมือนจะมีรถอีกคันตามเข้ามาด้วย เกวลินถอนหายใจ เธอจำรถที่ขับตามรถของสิงห์เข้ามาได้ ชิณมาอีกแล้ว อาทิตย์นี้เธอเจอเขาบ่อยมาก ทุกครั้งที่เขามา จะมีขนมมาฝากเธอตลอด
“คุณแม่สวัสดีครับ น้องเกลเจอกันอีกแล้ว” ชิณส่งยิ้มกว้างมองมาที่เกวลิน
คนตัวเล็กทำเพียงยิ้มบางให้เท่านั้น เธอไม่รู้จะพูดอะไร เพราะคนที่เธออยากเจอทุกวันคือสิงห์ไม่ใช่เพื่อนของเขา
“สงสัยบ้านแม่อาหารอร่อย ช่วงนี้มาบ่อยนะ” แม่สิงห์เอ่ยแซวเพื่อนลูกชาย
“ติดใจอาหารฝีมือคุณแม่แล้วครับ ฝากตัวเป็นลูกชายอีกสักคนนะครับ”
“แล้วถืออะไรมาเต็มมือล่ะนั่น”
“ออ...ผมซื้อขนมมาฝากคุณแม่แล้วก็น้องเกลครับ เจ้านี้อร่อยนะครับ”
“ขอบคุณมากจ่ะ วางไว้บนโต๊ะเลยลูก”
สิงห์เดินมานั่งที่โซฟาฝั่งตรงข้ามกับเกวลิน เขามองเธอแว็บนึงก่อนจะหยิบแล็ปท็อปขึ้นมาเปิดทำงาน
“พี่สิงห์หิวหรือยังคะ?” เกวลินถามน้ำเสียงเป็นห่วง
“ยัง...ถ้าหิวไปกินก่อนเลย” น้ำเสียงเย็นชาอีกแล้ว
คนตัวเล็กหน้าเจื่อน “เกลก็ยังไม่หิว งั้นวันนี้เกลกลับก่อนนะคะ พรุ่งนี้มีสอบขอตัวกลับไปอ่านหนังสือก่อนค่ะ”
สิงห์ได้ยินทุกคำแต่ไม่ได้ตอบอะไร
“เอ้า!! น้องเกลเสียดายจังกลับแล้วเหรอครับ”
“ค่ะ”
“งั้นเอาขนมไปด้วยสิ” ชิณหยิบถุงขนมมายื่นให้
“ขอบคุณค่ะ” เธอเอ่ยขอบคุณชิณ แต่สายตาทอดมองมาที่สิงห์ เขาก็ไม่ได้สนใจเธอเหมือนเคย จึงนึกน้อยใจขึ้นมาอีก ขนาดเธอบอกว่าจะกลับ แม้แต่เงยหน้ามามองก็ไม่มี ถึงอย่างนั้นเธอก็ทำได้แค่บ่นอยู่ในใจ แล้วเบี่ยงไปอีกทางเดินกลับบ้านไป
สิงห์เงยหน้าขึ้นมองเพื่อนสนิทแววตาไม่รับแขกเอ่ยถามเสียงเย็น “มึงมาบ้านกูทำไมบ่อยๆ เจอกันที่บริษัทยังเบื่อขี้หน้ากันไม่พอหรือไง?”
“กูชอบน้องเกลว่ะ ถ้ากูจะจีบน้องเกลมึงว่าไง?”
สิงห์มองชิณนิ่ง “สันดานเจ้าชู้ มึงเลิกได้แล้วไง?” พูดจบก็ยกแก้วน้ำขึ้นมาดื่ม
“กูถูกชะตาน้องเกลจริงๆ นะ”
“เด็กคนนี้แม่กูรักเหมือนลูก ถ้ามึงจะเล่นๆ มึงเลิกคิดไปเถอะ เกลยังเด็ก
