บทที่ 42 อยากเห็นแก่ตัว (1)

สายลมโชยแผ่วเบาพัดเอาความชื้นของละอองฝนกระจายฟุ้งไปทั่วบริเวณ เป็นบรรยากาศที่ทำให้รู้สึกเหน็บหนาวอย่างบอกไม่ถูก

เกวลินนั่งกอดเข่าเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่างบานใหญ่ ในใจเธอรู้สึกเหน็บหนาวเหมือนตอนนี้กำลังยืนอยู่กลางสายฝนอย่างไรอย่างนั้น ความรู้สึกหลายความรู้สึกถาโถมเข้ามาในหัวใจ คงต้องยอมรับว่าตอนนี้เธอ...