บทที่ 8 อารมณ์น้อยใจ (1)
เสียงเคาะแป้นพิมพ์ดังเป็นระยะ เกวลินทำงานที่สิงห์สั่งให้ทำจนเสร็จ เธอเท้าคางมองชายหนุ่มที่กำลังนั่งจริงจังกับการทำงานอยู่ ‘ทำไมดูดีขนาดนี้นะ’ คนตัวเล็กยกยิ้มทอดสายตามองชายหนุ่มนึกชมเขาอยู่ในใจ
สิงห์ตอบอีเมลลูกค้าเสร็จ ก็ยกมือถอดแว่นกรอบทองวางไว้ด้านข้าว พลางเอียงคอซ้ายขวา ยกมือนวดบริเวณต้นคอ ช่วงนี้งานค่อนข้างเยอะ เขาต้องทดสอบระบบก่อนส่งลูกค้า และตอบอีเมลลูกค้าเกี่ยวกับปัญหาของระบบที่ขายไปล่าสุด ช่วงนี้ทำงานอยู่หน้าคอมทั้งวันจึงรู้สึกล้าอย่างเห็นได้ชัด
“พี่สิงห์...เกลนวดให้ไหมคะ?”
สิงห์ชะงักมือที่กำลังนวดบริเวณต้นคอ ปรายตาไปมองคนตัวเล็กที่กำลังส่งยิ้มกว้างให้เขาอยู่
“ว่างเหรอ?”
“ค่ะ” เกวลินตอบอย่างมั่นใจแววตาเป็นประกาย “เกลนวดเป็นนะ” เธออมยิ้มยกมือทำท่านวด ต่อหน้าเขา
ดวงตาสีน้ำตาลเข้มมองมาที่คนตัวเล็ก “เอางานเพิ่มไหม?จะได้ไม่มีเวลาไปคิดฟุ้งซ่าน”
“ชิ...เราอุตส่าห์เป็นห่วงเห็นช่วงนี้ทำงานเยอะ”
เสียงเคาะประตูดังขึ้น เป็นฉัตรผู้ช่วยสิงห์ เดินเข้ามาด้วยไปหน้าประดับยิ้มเช่นเคย
“สิงห์วันนี้เรามีเข้าไปทดสอบระบบที่บริษัทลูกค้าอีกเจ้านะ ที่ชลบุรี”
“อืม.. ทีมวิศวะของเราไปกี่คน”
“สามคนค่ะ”
สิงห์พยักหน้าไม่ได้ได้เอ่ยอะไรต่อ
เกวลินได้ยินที่สิงห์กับผู้ช่วยคุยกันเรื่องจะไปทดลองระบบที่ต่างจังหวัด เธอไม่ชอบให้สิงห์กับผู้หญิงที่ชื่อฉัตรอยู่ด้วยกันสองต่อสอง จึงเอ่ยถามออกมา “เกลขอไปด้วยได้ไหมคะ?”
“ไม่ใช่เรื่องของเด็ก”
คนตัวเล็กหุบยิ้มลงทันที “แล้วเกลจะกลับบ้านยังไง?”
“เดี๋ยวให้พี่แจนไปส่ง”
“ทำไมพี่ฉัตรไปได้แล้วเกลไปด้วยไม่ได้ พี่ฉัตรก็ไม่ได้รู้เรื่องระบบเหมือนกัน” เกวลินเอ่ยถาม ส่งสายตาไม่ยอมมองไปที่สิงห์สลับกับผู้หญิงคนนั้น ในเมื่อผู้หญิงที่ชื่อฉัตรไปได้ แล้วทำไมเธอถึงไปไม่ได้
“เกล!!” สิงห์เรียกชื่อคนตัวเล็กน้ำเสียงฉายแววไม่ค่อยพอใจกับการกระทำของเธอ
เกวลินมองสิงห์นิ่งไม่ได้เอ่ยอะไรออกมาอีก เธอรู้ว่าสิงห์ไม่พอใจ เธอเองก็ไม่พอใจเหมือนกัน รู้ว่าตัวเองเก็บอารมณ์ไม่อยู่จึงเดินหน้ามุ่ยออกจากห้องไป
สิงห์มองตามคนตัวเล็กพลางถอนหายใจส่ายหัวไปมา
“สิงห์น้องเกลงอนไปนู้นแล้ว”
“ปล่อยไปเถอะ ทุกคนตามใจจนเคยตัวแล้ว ขอโทษฉัตรด้วยนะ ที่เกลพูดไปแบบนั้น ยัยเด็กนั่นไม่ทันคิดน่ะ”
“ไม่เป็นไร น้องยังเด็ก”
เกวลินไม่พอใจ และน้อยใจที่สิงห์ดุเธอต่อหน้าผู้หญิงที่ชื่อฉัตร เธอจึงเดินหน้ามุ่ยออกไปที่โซนของว่าง ซึ่งบริษัทจัดเคาน์เตอร์กาแฟและขนมไว้ให้พนักงาน เวลาอารมณ์ไม่ดีเธอมักจะมาหยิบขนมหวานนั่งกินอยู่ตรงนี้
ชิณเดินมาชงกาแฟพอดีเห็นคนตัวเล็กนั่งกินเค้กหน้าบึ้งตึง พอจะรู้ว่าเธอกำลังอารมณ์ไม่ดี
“เป็นอะไรคะสาวน้อย?”
เกวลินตักเค้กเข้าปากคำใหญ่ เธอไม่อยากพูดกับใครทั้งนั้น
ชิณเห็นท่าทางของคนตัวเล็กก็อดยิ้มไม่ได้ “ไอ้สิงห์ทำอะไรให้ไม่พอใจ บอกพี่เลย พี่จะจัดการมันให้เอง ทำหน้าบึ้งแบบนี้เดี๋ยวไม่สวยนะ”
เกวลินกำช้อนในมือแน่นก่อนจะกระแทกลงจานเสียงดังเคร้ง!!! ชิณอยากจะหลุดขำแต่ไม่กล้า จึงเดินไปรินน้ำมาวางให้แทน
“น้ำค่ะ”
“ขอบคุณค่ะ” คนตัวเล็กเอ่ยขอบคุณขณะที่ขนมยังเต็มปาก ก่อนจะยกน้ำดื่มจนหมดด้วยความโมโห
“ใจเย็นลงยังคะ?”
“ทำไมพี่ชิณไม่ต้องไปทดสอบระบบกับพี่สิงห์ล่ะคะ” เธอเอ่ยถามด้วยความสงสัย
“อ้อ..พี่ไม่ได้ดูแลงานนี้ ไอ้สิงห์เป็นคนดูแล เดี๋ยวอีกพักพี่ก็ต้องไปอีกงาน”
“ที่ไหนคะ?”
“อยุธยาน่ะ พี่ขี้เกียจเลยโอ้เอ้ก่อน”
“มีคนติดตามไปด้วยไหมคะ?”
ชิณขมวดคิ้วแปลกใจ ปกติเกวลินไม่ถามเขาเยอะแยะขนาดนี้ แต่เขากับชอบให้เธอถาม เพราะจะได้คุยกับเธอมากขึ้นอีกหน่อย
“มีทีมวิศวะไปด้วยน่ะ สองคน”
“ต้องการผู้ช่วยไหมคะ?” เธอเอียงหน้าถามออกไปแววตาเป็นประกาย ในเมื่อคนที่ชื่อฉัตรยังไปกับพี่สิงห์ได้ เธอจะเป็นผู้ช่วยไปออกงานข้างนอกกับคนอื่นบ้างไม่ได้หรือไง
“หืม? ...น้องเกลอยากไปเหรอ ถามไอ้สิงห์หรือยัง? พี่ไปไกลนะ”
“อยากไปค่ะ ไม่ต้องถามพี่สิงห์หรอกค่ะ ช่วงนี้เขายุ่ง อีกอย่างเกลโตแล้วนะคะ หรือว่าพี่ชิณก็มองว่าเกลเป็นเด็กอีกคน”
“เปล่าๆ ไปสิ แต่กลับดึกนะ”
“ไม่เป็นไรค่ะ”
คนตัวเล็กรีบยัดเค้กคำสุดท้ายเข้าปาก ก่อนจะรีบวิ่งไปเตรียมเก็บของเพื่อไปทำงานข้างนอกกับชิณ
สิงห์ทดสอบระบบให้ลูกค้าเสร็จ เห็นข้อความที่แจนส่งมา เขาขมวดคิ้วใบหน้านิ่งขรึม ก่อนจะกดปิดหน้าจอโทรศัพท์ยัดใส่กระเป๋ากางเกงท่าทางไม่สบอารมณ์
ฉัตรผู้ช่วยสาวเห็นสีหน้าสิงห์ไม่ค่อยโอเค จึงเดินเข้าไปถาม “สิงห์เป็นอะไรหรือเปล่าคะ งานมีปัญหาเหรอ? สีหน้าไม่ค่อยดีเลย”
“เปล่า...ไม่มีอะไร ฉัตรถามพวกเขาหน่อยว่าจะกินอะไรกันผมเลี้ยงเอง”
ทุกคนได้ยินก็ส่งเสียงเฮฮากันยกใหญ่
สิงห์พาลูกทีมมาที่ร้านอาหารทะเลชื่อดัง ลูกทีมกำลังเลือกเมนูอาหาร ส่วนสิงห์สายตายังคงจ้องอยู่ที่หน้าจอโทรศัพท์ตลอดเหมือนกำลังส่งข้อความหาใครบางคน
“สิงห์...เห็นแจนส่งข้อความมาบอกว่าน้องเกลไปทดสอบระบบที่อยุธยากับชิณ สิงห์รู้หรือยัง?”
สิงห์ชะงักนิ้วที่กำลังพิมพ์ ส่งเสียงอืมตอบในลำคอ ใบหน้ายังคงนิ่งไม่แสดงอารมณ์เช่นเคย
“น้องคงอยากเรียนรู้น่ะ คงคิดว่าออกข้างนอกน่าจะมีอะไรสนุกๆ ทำ สิงห์ดูแลน้องเกลดีมากเลยนะ ฉัตรยังอยากมีพี่ชายแบบนี้สักคน น่ารักดี”
สิงห์ไม่ได้ตอบอะไร ยังคงก้มหน้าพิมพ์ข้อความในโทรศัพท์ไม่หยุด
ฉัตรตั้งใจแกะกุ้งใส่จานก่อนจะเลื่อนมาตรงหน้าสิงห์ “สิงห์กินอะไรก่อนสิ ไม่ได้กินอะไรตั้งแต่บ่าย”
“อืม..ขอบใจมาก ฉัตรกินเลย ผมยังไม่หิว”
สิงห์ยกมือเลื่อนจานกลับไปให้หญิงสาวที่นั่งอยู่ด้านข้าง ก่อนจะลุกขึ้นยืน “ผมไปเข้าห้องน้ำก่อน” พูดจบก็เดินออกไป
เขาเดินออกมาก็กดโทรหาเกวลินทันที แต่เธอไม่ได้รับสายเขา พอสายตัด เขาก็กดโทรไปอีกครั้ง
“ค่ะ” ครั้งนี้เธอรับสายแต่เอ่ยเพียงสั้นๆ เท่านั้น
สิงห์หลับตาโล่งใจ ผ่อนลมหายใจระบายความร้อนใจเมื่อครู่ออกมา เขาเป็นห่วงเธอมาก เพราะเขาเองก็ไม่ค่อยไว้ใจเพื่อนสนิทตัวเองนัก เนื่องจากชิณเคยบอกเขาว่าชอบเธอมาก กลัวจะขาดสติทำอะไรที่ไม่เหมาะสม
“อยู่ไหนแล้ว?”
“ทางด่วนค่ะ”
“ไปกี่คน?”
“สี่คนค่ะ”
เกวลินยังคงน้อยใจสิงห์อยู่เขาถามอะไร เธอก็ตอบเพียงสั้นๆ น้ำเสียงไม่ดีนัก
“อืม..พี่รออยู่บริษัท”
“ไม่ต้องหรอกค่ะ เดี๋ยวให้พี่ชิณไปส่ง”
“พูดให้รู้เรื่อง แล้วกินอะไรหรือยัง?”
ตู๊ด...ตู๊ด..ตู๊ด.... คนตัวเล็กไม่ตอบ แต่กับตัดสายทิ้งไปเสียดื้อๆ
สิงห์กลับมาถึงบริษัทแล้ว พอทุกคนถึงบริษัทก็แตะบัตรกลับบ้านไปกันหมดแล้ว ตอนนี้เหลือแค่สิงห์ กับผู้ช่วยสาวที่ยังอยู่ที่ออฟฟิศ
“สิงห์ยังไม่กลับเหรอคะ?” ฉัตรเดินเข้ามาถาม
“รอเกลน่ะ”
“ให้ฉัตรรอเป็นเพื่อนไหมคะ?สิงห์หิวหรือเปล่า ยังไม่ได้กินอะไรเลย เดี๋ยวฉัตรสั่งให้”
“ไม่ล่ะ ฉัตรกลับไปพักผ่อนเถอะ”
