บทที่ 2 แตกสลาย
3 เดือนต่อมา
Rrrrrr
"อือ~ ใครโทรมาแต่เช้าเนี่ย" โทรศัพท์ที่แผดเสียงระงมลั่นห้องทำให้ร่างอรชรงัวเงียดันกายลุกขึ้นนั่งพิงหัวเตียง เธอคว้าโทรศัพท์เครื่องหรูที่วางอยู่ข้างกายขึ้นมาดูพบว่าเป็นของคนข้างๆ ซึ่งยังนอนหลับสนิทอยู่ในตอนนี้ แต่ชื่อที่ปรากฏบนหน้าจอนั้นหากไม่รีบรับสาย อีกฝ่ายคงบุกมาถึงเตียงแน่ๆ
"ว่าไงวิน โทรมาทำไมแต่เช้า"
(ดี้มึงอยู่กับไอ้เรย์อาร์?)
ปลายสายทำเสียงแปลกใจอยู่ในที ส่วนหญิงสาวนั้นเลื่อนสายตามองคู่ขาสุดร้อนแรงที่ยังหลับอยู่แล้วตอบกลับสั้นๆ "อือ"
(ปลุกมันมาเรียนที วันนี้วิชาสำคัญด้วย)
"อือกูรู้ เดี๋ยวลองปลุกให้ แต่ไม่รับปากนะเพราะเรย์มันนอนตีสี่" กว่าจะได้นอนก็สุดกับเธอจนเตียงแทบลุกเป็นไฟ
(เร็วๆ มึงก็ด้วยรีบมาเรียน)
"อือ รู้แล้วพ่อ" แคนดี้กดตัดสายไปก่อนจะวางฝ่ามือเล็กตีลงที่แก้มตัวเองเบาๆ เพื่อเรียกสติ จากนั้นก็หันไปปลุกคนตัวโตที่นอนเปลือยอยู่ข้างๆ ด้วยเสียงนุ่มนวล เพราะเรย์อาร์ไม่ชอบคนปลุกเสียงดัง
"เรย์...เรย์อาร์"
"อือ..." อีกฝ่ายครางตอบเบาๆ แต่ยังไม่ยอมลืมตาตื่น
"เราต้องไปเรียนแล้ว ตื่นเร็วเข้า" เธอกระซิบลงข้างใบหูของเรย์เบาๆ แถมยังใช้ริมฝีปากงับใบหูของเขาแบบแกล้งๆ อีก "เรย์..."
"อือ มึงไปเถอะ กูไม่ไป" เขาขยับหนีอย่างหงุดหงิดแล้วดึงผ้าห่มขึ้นคลุมศีรษะ ซึ่งแคนดี้ก็ดึงออกแล้วพยายามปลุกเขาต่อด้วยการเขย่าตัว
"ไปด้วยกันดิ ปีสุดท้ายแล้วอย่าดื้อได้ไหมเรย์ เรย์ตะ...."
พรึ่บ!
"โอ๊ย! ทำบ้าอะไรของมึงวะเรย์ กูเจ็บนะ" แคนดี้แหวใส่เมื่อเรย์อาร์ลุกพรวดแล้วฟาดผ้าห่มผืนใหญ่ใส่หน้าเธอเต็มๆ แรงปะทะทำให้เธอทั้งตกใจทั้งโมโห
"น่ารำคาญ ก็กูบอกแล้วไงว่ากูไม่ไป"
"กูก็แค่หวังดีป่ะวะ เรียนมาขนาดนี้แล้วจะมาหยุดเรียนกลางคันไม่เสียดายอนาคตมึงเหรอ"
"มันเรื่องของกู มึงไม่ต้องยุ่ง จะไปก็ไปเลยไป!" เรย์อาร์เริ่มเสียงดังขึ้นด้วยอารมณ์หงุดหงิดที่มีมากขึ้นเรื่อยๆ
"กูก็แค่เป็นห่วงหรอกนะ ไอ้เดวินกับไอ้ไบร์ทก็เป็นห่วงมันถึงได้โทรมาจิกอยู่นี่ไง"
"มึงออกไป" เรย์อาร์ชี้นิ้วไล่โดยไม่ฟังแคนดี้พูดต่อ
"เออ แม่งเอาจริงๆ นะ คือกูรู้ว่ามึงรักแม่กับน้องมึงมาก แต่สองคนนั้นเขาตายไปแล้วเว้ย คนอยู่ต่อคือมึง มึงก็ต้องอยู่ต่อให้ได้ดิวะ" แคนดี้ก้าวลงจากเตียงก้มเก็บเสื้อผ้าของเธอที่กระจัดกระจายอยู่บนพื้นขึ้นมาสวมใส่ลวกๆ
"แม่งนี่อะไร อ่อนแอฉิบหาย"
"หุบปากแล้วไสหัวออกไปจากห้องกู แล้วไม่ต้องมาค้างกับกูอีกนะ ออกไป!" เรย์อาตวาดไล่คู่ขาเสียงดังอีกครั้ง ทำเอาแคนดี้ถึงกับน้ำตาคลอเบ้าด้วยความเจ็บจุก เรย์อาร์ก็เป็นแบบนี้ หลังจากเสร็จกิจกรรมบนเตียงแล้วเขาก็ไล่เธอเหมือนหมูเหมือนหมาทุกที ทว่าเธอก็ไม่ได้ต่อรองอะไรเพราะรู้ดีว่าเธอไม่ได้มีอิทธิพลอะไรกับชีวิตของเขาสักเรื่อง ที่ผ่านมาก็แค่สนุกกันบนเตียง สถานะภายนอกก็คือเพื่อนที่เรียนด้วยกันก็เท่านั้น
ปัง!
เสียงประตูปิดลงแล้วแต่เรย์อาร์ยังคงนอนอยู่บนเตียง ชายหนุ่มสูญเสียคนที่รักมากทั้งสองคนไปพร้อมๆ กัน หัวใจของเขาแตกสลายไม่มีชิ้นดี จากที่มีครอบครัวสมบูรณ์แบบจนเป็นที่อิจฉาของคนในแวดวงธุรกิจ ก็เหลือเพียงความเศร้าโศก ตั้งแต่วันนั้นเขาก็ไม่อยากมีชีวิตอยู่บนโลกนี้ต่อไปเลยด้วยซ้ำ เรย์อาร์ทิ้งทั้งการเรียนและการงาน ยังไม่รวมธุรกิจที่ร่วมกันทำกับเพื่อนของเขาอีก ทุกอย่างปล่อยให้เพื่อนบริหารไปส่วนเขาก็ใช้ชีวิตไปวันๆ อยากทำอะไรก็ทำ ไม่อยากทำก็ไม่ทำ
เรย์อาร์มีลมหายใจอยู่อย่างไร้ความหวัง เขาลืมไปเลยด้วยซ้ำว่ายังมีพ่ออยู่ทั้งคน แต่จะมีประโยชน์อะไรเพราะตอนนี้พ่อของเขานั้นกำลังจะแต่งงานกับผู้หญิงคนใหม่ แม้ว่าแม่กับน้องสาวเพิ่งจะเสียไปได้เพียงไม่กี่เดือนก็ตาม แต่เขาก็เข้าใจดีว่าพ่อคงเหงาจึงไม่ได้ว่าอะไร แล้วแต่คนเป็นพ่อจะใช้ชีวิตต่อไปเลย
"อยู่ตรงนั้นสบายดีไหมครับแม่ ลีน่า พี่คิดถึงเธอกับแม่จังเลย เมื่อไหร่จะมารับพี่ไปอยู่ด้วยสักที"
นิ้วสากลูบลงบนภาพครอบครัวที่เรย์อาร์ใช้เป็นภาพพักหน้าจอโทรศัพท์ ทุกคนต่างมีรอยยิ้มเปื้อนใบหน้า บ่งบอกถึงความสุขที่มีเต็มเปี่ยม ทว่าตอนนี้เหลือเพียงเขากับคนเป็นพ่อที่กำลังจะแยกไปมีครอบครัวใหม่ คิดแบบนั้นแล้วหัวใจแกร่งก็หวิวโหวงขึ้นอีกครั้ง น้ำตาของคนตัวโตไหลรินออกมาท่ามกลางหัวใจที่เจ็บปวดเหมือนเรื่องทั้งหมดเพิ่งเกิดขึ้นหมาดๆ
ติ๊ง! ติ๊ง! ติ๊ง!
ระหว่างนั้นเสียงแจ้งเตือนอีเมลก็เด้งขึ้นถี่ๆ ถึงสองสามฉบับ ทำเอาเรียวคิ้วเข้มขมวดเข้าหากันเป็นปมเมื่อเห็นหัวข้ออีเมลที่โชว์อยู่บนหน้าจอโทรศัพท์ เรย์อาร์ดันกายลุกขึ้นนั่งปาดน้ำตาแล้วรีบกดเข้าไปอ่านอีเมลอย่างรวดเร็ว
ข้อมูลที่ยาวจนต้องแบ่งอีเมลส่งหลายฉบับนั้นทำให้เขาถึงกับหัวใจเต้นรัว เมื่อได้รับรู้ข้อมูลหลายอย่าง ที่บ่งบอกว่าการเสียชีวิตของแม่และน้องสาวมีเงื่อนงำบางอย่างซ่อนอยู่
'หลักฐานก่อนตายของคุณริต้ากับน้องลีน่า เกิดอะไรขึ้นมากกว่าอุบัติเหตุ'
"นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันวะ"
