บทที่ 8 กระทืบ
วันต่อมา
เปลือกตาสีขาวมุกค่อยๆ เปิดรับแสงแดดที่ลอดผ่านผ้าม่านสีขาว ก่อนจะเบิกกว้างขึ้นทันทีเมื่อสมองของเชอรีนฉายภาพเหตุการณ์อันเลวร้ายเด้งเข้ามาในหัวซ้ำๆ รวมถึงความเจ็บระบมตามร่างกายก็ช่วยตอกย้ำความจริงที่เกิดขึ้นอย่างชัดเจน แน่นอนว่าเป็นใครก็รับไม่ได้กับเรื่องที่เกิดขึ้น
"กรี๊ดดดด!" หญิงสาวกรีดร้องออกมาราวกับคนสติแตก น้ำตาที่เคยแห้งไปหลั่งไหลออกมาอีกครั้ง ทั้งความโกรธ เกลียด เสียใจประเดประดังเข้ามาจู่โจม
พังหมดแล้ว ชีวิตของเธอถูกเขาทำลายจนไม่เหลือชิ้นดี
เสียงที่ดังออกไปนอกห้องพักฟื้นทำให้ทั้งแพทย์และพยาบาลกรูกันเข้ามาภายในห้องอย่างรวดเร็ว เชอรีนถูกฉีดยาหลายชนิดซึ่งเธอเองก็ไม่รู้ว่ามียาอะไรบ้าง รู้เพียงแค่ว่าพอได้รับยาเหล่านั้นอารมณ์ประหวั่นพรั่นพรึงของเธอก็เบาบางลง เหลือเพียงความง่วงงุนเข้าครอบงำ
ก่อนที่ทุกอย่างจะดับวูบลงไปอีกครั้งเพราะฤทธิ์ยา
หลับแล้วไม่ต้องตื่นขึ้นมาพบกับความจริงเลยได้ไหม เธอรับมันไม่ไหวจริงๆ
@ KING UNIVERSITY
ตู๊ดดดด
ตู๊ดดดด
เสียงสัญญาณต่อสายที่เชื่อมต่อกับระบบรถยนต์ดังมาเกือบครึ่งชั่วโมงแต่ปลายสายกลับไม่มีใครรับ
ไคล์ถอนหายใจครั้งแล้วครั้งเล่านิ้วก็กดต่อสายใหม่อีกครั้งอยู่อย่างนั้น จนคนที่นั่งอยู่ข้างๆ เริ่มชักสีหน้าไม่พอใจใส่
"นี่เลิกโทรสักทีได้ไหมไคล์ รำคาญ!" เดียร์น่าถือวิสาสะกดตัดสายจากเครื่องโทรศัพท์ของชายหนุ่มแล้วโยนมันลงบนตักของเขาอย่างรุนแรง
ตุ้บ!
"โอ๊ย! แม่ง มึงเป็นบ้าอะไรวะเดียร์ รำคาญมึงก็ปิดหูไว้ดิ"
"จิ๊! นี่มึงจะโทรหามันทำไมนักหนา ก่อนหน้านี้กูไม่เห็นว่ามึงจะสนใจอีเชอรีนตรงไหน"
คืนนั้นทั้งๆ ที่เชอรีนคนเป็นแฟนโทรหาเกือบร้อยสาย ทว่าเขากลับไม่สนใจรับแม้แต่สายเดียว เหตุผลเห็นแก่ตัวคือกำลังหาความสุขอยู่กับอีกคน
"ก็มึงบอกกูเองไม่ใช่เหรอ ว่าตอนเอากับมึงไม่ให้กูสนใจใคร" ไคล์ตวัดสายตามองคนข้างๆ อย่างหงุดหงิดไม่แพ้อีกฝ่าย
"...สลัด" เดียร์น่าพูดไม่ออกได้แต่สบถหยาบเบาๆ เพราะสถานะของเธอนอกจากเป็นเพื่อนของไคล์แล้วก็ไม่มีสถานะใดให้เธออีก
"ตั้งแต่คืนนั้นที่เชอร์ออกไปดื่ม แม่งก็ติดต่อไม่ได้เลย" ไคล์เอ่ยออกมาจากนั้นก็กดต่อสายโทรออกหาแฟนสาวอีกครั้ง ถ้าไม่ติดว่าไปค้างคืนกับเดียร์น่าแล้วตื่นสายในเช้าวันนี้ เขาคงเข้าไปหาแฟนสาวที่คอนโดแล้ว
"ก็คงงอนเหมือนทุกครั้ง วันนี้เชอร์มันมาเรียนเดี๋ยวก็คุยกับมึงเหมือนเดิมนั่นแหละ"
"แต่เชอร์ไม่เคยหายไปหลายวันแบบนี้"
"ห่วงใย"
"แฟนกูไหม แม่ง! ใครเป็นคนตั้งกฏว่าวันจันทร์ทุกอย่างต้องวุ่นวายวะ หาที่จอดรถยากฉิบ"
ไคล์เปลี่ยนเรื่องบ่น ระหว่างนั้นขับรถวนหาที่จอดในลานจอดรถไปด้วย ในมหาวิทยาลัยชั้นนำที่ใครๆ ก็อยากเข้ามาเรียน นักศึกษาที่นี่ล้วนมีแต่ผู้รากมากดี สกิลการเดินทางมาเรียนแต่ละคนแทบจะใช้รถหนึ่งคนต่อหนึ่งคัน ไม่เว้นแม้แต่คนที่กำลังบ่นอยู่ในขณะนี้
"เหมือนตรงนั้นจะมีที่ว่างพอดีนะ" เดียร์น่าชี้นิ้วไปยังช่องว่างในลานจอดรถที่ห่างออกไปอีกสามล็อก ทำให้ไคล์หมุนพวงมาลัยกลับรถมุ่งไปทางนั้นทันที
"โชคดีจริงๆ ที่มากับมึง"
"จะบอกว่าถ้ามากับเชอรีนโชคร้ายงั้นสิ"
เดียร์น่าเปรียบเปรยขำๆ ถึงเพื่อนผู้อ่อนปวกเปียก เคยชินกับการให้ผู้ชายปรนนิบัติมากกว่าทำตัวมีประโยชน์กับผู้ชาย
"มึงจะหาเรื่องกูให้ได้ว่างั้น!"
ไคล์กระแทกเสียงใส่ ไม่ได้สนสีหน้าที่เปลี่ยนจากยิ้มเป็นนิ่งเรียบของเดียร์น่าเลยสักนิด เพราะเธอก็แค่คู่ขาที่แอบกินกินกันลับหลังเชอรีน เขารู้ว่าทำแบบนี้มันทำไม่ถูกเพราะทั้งสามคนเป็นเพื่อนสนิทกัน
แต่เรื่องอย่างว่าในเมื่อเชอรีนไม่ยอมให้เขาแต่คนอื่นยอมให้และอยู่ภายใต้ข้อตกลงที่น่าพึงพอใจ ผู้ชายอย่างไคล์ก็ไม่ปฏิเสธที่จะหาความสุขใส่ตัวเองอยู่แล้ว
เอี๊ยด!!
"กรี๊ด!"เดียร์น่ากรี๊ดออกมาด้วยความตกใจเมื่อจู่ๆ ไคล์ก็เบรกรถอย่างกะทันหัน จนของที่วางอยู่บนตักร่วงหล่นลงพื้นรถเสียงดังโครม
"แม่งขับรถประสาอะไรวะ" ไคล์ตะโกนด่าออกไปโดยอัตโนมัติก่อนจะเปิดประตูออกไปเอาเรื่องเจ้าของรถเฟอร์รารี่สีแดงเพลิง ที่ขับปาดหน้าเข้าไปจอดในช่องจอดรถ ตัดหน้าเขาไปแบบฉิวเฉียด
"มึงลงมาเลยนะไอ้สัส "
ไคล์ชี้ไม้ชี้มือโวยวาย ต่างจากเจ้าของเฟอร์รารี่สีแดงเพลิงที่เปิดเพลงเบสหนักๆ เสียงดังกระหึ่มจนกระจกรถสั่นสะเทือน ไม่ได้สนใจเขาเลยสักนิด
"ไคล์ ไคล์หยุด!" เดียร์น่ารีบวิ่งเข้ามาดึงแขนไคล์หมายจะลากตัวเขากลับไปในรถ
"อะไรของมึงเดียร์ มันลงมาละ" ไคล์พยักหน้าไปอีกคนที่กำลังเปิดประตูรถออกมา ซึ่งเขารู้ดีว่าเป็นใคร
ซึ่งนานหลายนาทีกว่าเจ้าของรถจะเปิดประตูแล้วเดินออกมา คนตัวสูง185เซนติเมตรในชุดชอปวิศวะกางเกงยีนส์ขาดหัวเข่าแต่ยังดูเท่มาก มองมาทางไคล์ด้วยสายตาเรียบนิ่งไร้อารมณ์
ไม่รอช้าจังหวะที่เขากำลังจะเดินผ่านไคล์ก็กระแทกเสียงต่อว่าทันที
"แม่ง มีเงินซื้อรถแต่ลืมพกมารยาทมาจากบ้าน ตรงนี้มันที่จอดรถของกู"
"พ่อมึงเป็นเจ้าของ?" เรย์อาขยับปากถามพลางเลิกคิ้วยียวน ท่าทางวันนี้จะมีคนอยากถูกกระทืบแต่เช้า
"พ่อกูไม่ใช่เจ้าของแต่กูเจอที่จอดก่อน เอารถมึงออกไป! กู จะ จอด" ไคล์ออกคำสั่งแม้เดียร์น่าจะพยายามดึงแขนเขาเอาไว้
"ไคล์อย่า...มึงจำเรื่องตอนปี1ไม่ได้หรือไง" รีบห้ามเพื่อนด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ
"ช่างแม่งมันสิ"
"หึ " ริมฝีปากหยักแสยะยิ้มร้ายกาจพร้อมเอียงคอมองอีกฝ่ายที่ไม่รู้ที่ต่ำที่สูง ก่อนจะทำให้เรื่องที่ไคล์ไม่คาดคิด "แต่กูว่ามึงคงไม่ได้จอด"
พัวะ!
"อั๊ก!"
ทันทีที่พูดจบหมัดหนักๆ ของเรย์อาก็พุ่งเข้าใส่ใบหน้าของไคล์ไม่ยั้ง ทำให้คนที่ไม่ทันตั้งตัวเสียหลักล้มลงไปกองอยู่กับพื้นทันที
"กรี๊ด! หยุดนะ หยุด!" เดียร์น่ารีบวิ่งเข้าไปห้ามแต่ถูกเรย์อาผลักจนล้มไปอีกคน
"เพราะมึงต้องไปนอนโรงบาล"
เรย์อาไม่สนใจเสียงกรีดร้องหรือคนรอบๆ บริเวณที่กำลังวิ่งเข้ามาใส่ใจ แต่ขึ้นคร่อมไคล์เอาไว้แล้วรัวหมัดใส่ไม่ยั้ง เสียงหมัดกระทบเนื้อดังระงมจนใบหน้าของไคล์เป็นแผลแตกมีเลือดซึม เมื่อเช้าเขาไม่ได้ออกกำลังกายเส้นมันกำลังตึงๆ พอดี บางจังหวะไคล์ก็ปล่อยหมัดสวนกลับแต่โดนตัวของเรย์อาน้อยมาก เพราะคนถูกกระทืบก่อนย่อมเสียเปรียบ
"เฮ้ย นั่นไอ้เรย์มันมีเรื่องกับใครวะ"
"กูจะรู้ไหม ไอ้ไบร์ทไปห้ามมันก่อน! ไอ้เรย์หยุด!"
เป็นโชคดีของไคล์ที่เพื่อนของเรย์อามาเห็นเข้าและช่วยห้ามเอาไว้ได้ทัน ถึงอย่างนั้นไคล์ก็บาดเจ็บจนต้องลาป่วยไปโรงพยาบาลเลยทีเดียว
@ ตึกคณะวิศวกรรมศาสตร์
เรย์อา ไบร์ท เดวินเดินเข้ามารวมตัวกันใต้ตึกคณะฯ เรย์อาปลอดภัยดีแต่ก็โดนต่อยไปสองสามหมัด ที่มุมปากข้างซ้ายมีรอยช้ำและเลือดซึมซิบๆ ทว่าอีกฝ่ายน่วมไปทั้งตัว
"ไอ้เหี้ยเรย์ ไปไงมาไงถึงมีเรื่องกับไอ้ไคล์ได้วะ" ไบร์ทเป็นคนแรกที่ถามขึ้นอย่างร้อนใจหลังจากดึงเพื่อนออกมาจากเวทีมวยชั่วคราวได้สำเร็จ
"อย่าบอกนะว่าเรื่อง...เอ่อ" เดวินอึกอักเกือบจะพูดชื่อใครคนหนึ่งออกมา ยังดีที่ยั้งปากเอาไว้ได้ "เรื่องผู้หญิง"
"กูเนี่ยนะ จะมีเรื่องผู้หญิง" เรย์อาขมวดคิ้วมุ่น มือหนาจับขวดน้ำเปล่าขึ้นกระดกดื่มแล้ววางลงบนโต๊ะแรงๆ ลิ้นหนาดันกระพุ้งแก้มสำรวจปากแผลในปากที่มีเลือดซึมออกมาภายในด้วยอารมณ์เดือดดาลที่ยังคงเหลืออยู่
"ใครจะไปรู้"
"มึงไม่ต้องมองกูแบบนั้นไอ้วิน ครั้งนี้มันก็เริ่มก่อน กูจะไม่อะไรแล้วนะแต่มันเสือกมาด่ากูแค่เรื่องที่จอดรถ แล้วกูจะปล่อยมันไว้ทำไม พ่อกูก็ไม่ใช่" รีบอธิบายออกไปก่อนที่เพื่อนจะเข้าใจผิดไปมากกว่านี้ ด้วยว่าเรย์อาร์กับไคล์เคยมีปัญหาเรื่องผู้หญิงครั้งหนึ่งเมื่อสองปีที่แล้ว
"เอาจริง พ่อมึงมึงยังไม่ไว้หน้าเลย" เดวินส่ายหน้า
"มันก็วอนจริงๆ" ไบร์ทส่ายหน้าเบาๆ มองเรย์อาที่หยิบบุหรี่ออกมาสูบหน้าตาเฉย ไม่ได้สนใจว่าคนรอบข้างจะเหม็นกลิ่นบุหรี่ หรือไอเพราะแพ้กลิ่นของมัน
เขาจะสูบใครจะทำไม
"แล้วนี่มึงไปหงุดหงิดอะไรมาด้วยใช่ไหม ถึงได้อัดมันซะน่วมขนาดนั้น" เดวินถามต่อเพราะมันเรื่องขี้หมามากแค่ที่จอดรถ
"ก็เรื่องเดิมๆ"
พรึ่บ!
ตุ๊บ! ตุ๊บ!
มือหนาทิ้งก้นบุหรี่ลงพื้นจากนั้นก็ใช้เท้ากระทืบดับแรงๆ ราวกับกำลังระบายอารมณ์ ซึ่งเพื่อนทั้งสองคนต่างก็ถอนหายใจแล้วมองหน้าอย่างรู้เหตุผล
"สรุปพ่อมึงไม่ยอมฟังเลยเหรอ ทั้งๆ ที่มึงมีหลักฐานเนี่ยนะ" เดวินที่เป็นคนช่วยสืบหาข้อมูลเอ่ยอย่างไม่เชื่อ
"กูกะจะไปพังงานแต่งงานเลย แต่พ่อกูแก้ตัวแทนมัน แถมยังบอกให้กูใช้ชีวิตที่เหลือให้ดีไม่ให้ขุดคุ้ยเรื่องอุบัติเหตุขึ้นมาอีก"
"ได้ไงวะ นั่นเมียกับลูกเลยนะ พ่อมึงนี่แม่ง ติดห...เหรอวะ" ไบร์ทเสริมขึ้นอย่างเจ็บใจ เพราะเขาเองก็เอ็นดูลีน่าน้องสาวของเรย์อาร์อยู่ไม่ต่างจากพี่ชายแท้ๆ
"ติดอะไรก็ช่างกูไม่ยอมปล่อยไปง่ายๆ หรอก พวกมันจะต้องได้รับผลกรรมที่ทำไว้กับแม่และน้องของกู"
"แล้วมึงจะเอายังไงต่อ" เดวินถาม
"เรื่องผับถ้าต้องรื้อก็รื้อ กูกับไอ้วินหาทำเลอื่นเอาไว้แล้วมึงไม่ต้องกังวล ห่วงแค่เรื่องพ่อมึงก็พอว่าจะเอายังไงได้บ้าง"
"ใช่ว่าจะไม่มีทาง ไม่สิ... แผนของกูมันเริ่มขึ้นแล้วต่างหาก พวกมึงรอดูความฉิบหายของพวกมันได้เลย"
เพื่อนทั้งสองชะงักไปกับท่าทางดุดันของเรย์อาร์ และก็ต้องตกใจเมื่อเรย์อาร์เล่าเรื่องแผนการของเขาออกมาให้ฟังอย่างเลือดเย็น
