บทที่ 9 เจ็บปวด

สองวันต่อมา

เชอรีนตื่นมาอีกครั้งในสถานที่เดิม แต่ครั้งนี้ไม่เหมือนเมื่อวันก่อนเพราะเธอมีสติมากขึ้นกว่าเดิม และมีพยาบาลท่าทางใจดีนั่งเฝ้าไข้เธออยู่ ส่วนอาการร้าวระบมบนร่างกายแทบไม่มีหลงเหลืออยู่แล้ว จะมีก็แต่ร่องรอยและความเจ็บปวดภายในจิตใจที่ยังไม่สามารถลบเลือนลงไปได้

"ตื่นแล้วเหรอคะ"

"..." เชอรีนพยั...