บทที่ 4 พี่ชายข้างบ้าน 2(2)
เมื่อสั่งเจ้าของร้านว่าจะเอาน้ำยาอะไรเรียบร้อย เฮียไฟก็จูงมือฉันมาหาที่นั่ง แล้วก็เริ่มบ่น “นั่งระวังหน่อย กางเกงยาวกว่านี้ไม่มีหรือไง”
“ใคร ๆ ก็ใส่กันทั้งนั้น” ก็กางเกงยีนส์ขาสั้น จะอะไรมากมาย มีขาที่ขาวเนียนขนาดนี้ก็ต้องโชว์สักหน่อยสิ
“ไม่เห็นต้องใส่ตามคนอื่น”
“เฮียยังชอบผู้หญิงแต่งตัวแบบนี้เลย แล้วทำไมดาวจะใส่ไม่ได้”
“เฮียชอบผู้หญิงที่แต่งแบบนี้ แต่เฮียไม่ชอบให้น้องสาวเฮียใส่ ไม่ชอบให้คนมองด้วย”
“ดาวไม่ใช่น้องเฮีย” ไม่อยากเป็นน้องด้วย น้องอะไรดาวลูกคนเดียวไม่มีพี่ชาย
“เถียงเก่ง”
“…” ฉันเงียบและรับถ้วยขนมจีนจากแม่ค้า ตักพริกป่นใส่หน่อย ๆ และตามด้วยผักต่าง ๆ ทั้งใส่รวมและกินแกล้ม อร่อยเลยล่ะ
“กินอิ่มแล้วเดี๋ยวเฮียพาไปซื้อชุดใหม่”
“ไม่เอาค่ะ”
“เมื่อกี้มันเป็นประโยคคำถามเหรอน้องดาว” เฮียไฟพูดด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง
“เปล่าค่ะ”
แล้วหลังจากนั้นฉันก็ได้เสื้อผ้าตามแบบที่เฮียไฟต้องการให้ใส่ มันไม่ใช่ครั้งแรก เป็นแบบนี้มานานมากแล้ว เขามักซื้อของ มักทำเหมือนใส่ใจ แล้วสุดท้ายเขาก็จะเฉยชาใส่ฉันความรู้สึกของฉัน ทำเหมือนว่าเรื่องที่เขาทำมันคือเรื่องปกติ
เขาทำเหมือนว่าฉันคือน้องสาวคนหนึ่ง ซึ่งฉันไม่อยากเป็นน้องสาว
“กลับก่อนหรือรอกลับพร้อมเฮีย” กิ๊บกลับไปพร้อมเฮียฌอห์ณ พี่ชายข้างบ้านของฉันจึงบอกเฮียฌอห์ณว่าเดี๋ยวพาฉันกลับบ้านเอง
“ดาวยังไม่ได้รีดผ้าเลยค่ะ” จะให้รอกลับพร้อมเฮียไฟก็คงจะนาน เฮียไฟต้องไปหลายที่ ทักทายคนหลายคน เฮียคงให้เด็กแถวบ้านที่จะกลับไปส่งฉันแหละ
“ปะ เดี๋ยวเฮียไปส่ง”
“?” อ้าว ทำไมไม่เป็นแบบที่คิดเอาไว้ล่ะ
“งงอะไร”
“ก็ดาวนึกว่าเฮียจะให้ดาวติดรถคนอื่นไป”
“ทีหลังก็อย่านึกเองสิ”
“ค่ะ” แล้วจะดุฉันทำไม
“เอาอะไรอีกไหม กระเพาะปลาปะ”
“ไม่เอาเดี๋ยวอ้วน”
“อ้วนแบบตอนเด็กก็ดี แก้มยุ้ยน่ารัก” ใช่คำชมหรือเปล่านะ “เฮ้ย เท่ไปซื้อของให้เฮียหน่อย”
แต่ที่แน่ ๆ เฮียใช้เด็กไปซื้อของกินมาให้ฉันแล้ว สั่งอะไรเยอะแยะไปหมด ไหนถามแค่กระเพาะปลา ที่สั่งไปน่ะไม่ใช่น้อย ๆ
“รอของก่อน” แล้วแจ็คเก็ตยีนส์ก็ถูกถอดออกมาคลุมขาอีกครั้งเมื่อฉันนั่งลง
เฮียไฟก็เป็นแบบนี้ ใส่ใจดูแลทุกอย่าง แต่ห้ามฉันข้ามเส้นเรื่องผู้หญิงของเขา ประมาณว่าฉันจะหวงพี่ชายไม่ได้นะเพราะมันคือความสุขของพี่ชาย อ่อ แล้วก็นะเด็กวัยรุ่นแถวบ้านไม่กล้าจีบฉันสักคนเพราะฉันคือน้องสาวของเฮียไฟ
อะไร อะไรก็น้องสาวเฮียไฟ อยากตะโกนใส่หน้าว่าฉันไม่อยากเป็นน้องสาวข้างบ้าน อยากเป็นมากว่านั้น
แต่ก็ทำไม่ได้อยู่ดี
“วิท’ลัยเปิดวันพุธใช่ไหม” เกิดคำถามขณะที่เฮียขับรถมาส่งฉันที่บ้าน ทำไมเฮียรู้วันเปิดปิดวิทยาลัยน่ะเหรอ ก็เขาคุมฉันไง ให้ฉันส่งตารางเรียนให้ และเป็นผู้ปกครองของฉัน โดยที่แม่อนุญาตเนื่องจากแม่ของฉันบอกว่า ‘ไม่ชอบไปเป็นผู้ปกครอง พูดคุยกับอาจารย์ไม่เป็น เดี๋ยวไปเผลอชวนอาจารย์ตั้งวงเล่นไพ่อีก’
นั่นแหละค่ะ เฮียไฟจึงเป็นผู้ปกครองของฉัน
“ใช่ค่ะ”
“เหนื่อยหรือเปล่า คืนนี้เฮียไปงานแต่ง ไปกับเฮียไหม”
“ไปค่ะ” ตอบแบบไม่ต้องคิด เฮียชวนทีไรฉันไปตลอด ไม่ได้สนุกนะงานที่ไปน่ะ ฉันไปกินแล้วก็ไปควงเฮีย คือว่าถ้าฉันไปเฮียก็จะไม่หิ้วผู้หญิงกลับมาเพราะเป็นห่วงฉัน พูดง่าย ๆ ก็ไปกันท่าผู้หญิงอื่นอะ ถึงจะกันได้แค่ช่วงที่อยู่กับเฮียก็เถอะ ขอกันไว้ก่อนก็พอใจแล้ว
“แล้วเรื่องฝึกงานยังไงฝึกที่ไหนเลือกหรือยัง ให้เฮียหาให้ไหม”
“หนูฝึกกับเพื่อน เพื่อนกำลังจัดการค่ะ ถ้าผิดแผนยังไงเดี๋ยวบอกเฮียนะ” พูดแล้วฉันก็ยิ้ม การที่เฮียชวนออกงานทำให้ฉันอารมณ์ดี
รู้นะว่าฉันแม่งก็โคตรจะอ่อน เมื่อเช้าโกรธเขา น้อยใจเขาที่เอาผู้หญิงมานอน แต่พอเขาทำดีด้วยหน่อย ใจฉันก็เทหมดหน้าตักให้เขาคนเดียวอีกแล้ว มีอะไรก็เล่าให้เขาฟังหมด แบบนี้น่ะเหรอจะรักคนอื่น เหอะยากค่ะ
“อืม แล้วเงินพอใช้แน่นะ”
“พอค่ะ ดาวทำงานพิเศษ” หลุดปากแล้วสิ จำได้ว่าไม่เคยบอกเฮียไฟ เฮียไฟเคยพูดไว้ว่าอยากให้ฉันโฟกัสเรื่องเรียนอย่างเดียว ถ้าไม่มีเงินก็บอกเฮียเดี๋ยวเฮียจ่ายให้
“งานอะไร!” เสียงดุดันพร้อมหันมาทำหน้าไม่พอใจ นี่เฮียคิดไปไกลหรือเปล่าทำไมหน้าดุขนาดนี้
“ก็พวกรายงาน การบ้านค่ะ เพื่อนไม่ชอบทำ ดาวก็ทำให้ ดีนะได้ข้อมูลหลายอย่างแล้วยังได้เงินด้วย” เมื่อฉันบอกออกไปเฮียไฟก็เงียบ ดูเหมือนจะหายใจในจังหวะปกติแล้ว ก่อนหน้านี้เขารุนแรงมาก
จากนั้นเราต่างเงียบ กระทั่งผ่านไปหลายนาทีเฮียไฟพูดขึ้นมาอีก “เรียนจบแล้วมาช่วยงานเฮียนะ”
“...” แบบนี้ฉันจะไปเรียนเพื่ออะไรกัน
“ทำไมเงียบ ดาวจะทิ้งเฮียเหรอ” จังหวะที่ถาม เฮียไฟเลี้ยวรถเข้าปากซอยบ้าน
“...” นี่เฮียหมายถึงทิ้งแบบไหน เราเป็นแค่คนข้างบ้าน คนอย่างฉันที่พึ่งพาเฮียไฟมาเกือบทั้งชีวิตจะกล้าทิ้งเขาได้ไง เขากับพี่แคลคือผู้มีพระคุณของฉันเลยแล้วเฮียไฟก็ยังเป็นคนที่ฉันรักมาก ๆ ด้วย
“ไม่รู้อะ เฮียจองตัวแล้ว อย่าคิดไปทำงานกับคนอื่น”
“...” แล้วแบบนี้จะไม่ให้ฉันรักได้ไง ในเมื่อเฮียไฟทำเหมือนว่าฉันสำคัญ แต่บางเวลาก็ชอบว่าฉันล้ำเส้น บางทีก็อยากจะรู้นะว่าเขาวางฉันไว้ตรงไหนของหัวใจ
“หนูเงียบ เฮียจะถือว่าหนูตกลง”
“ดาวอยากทำงานที่ดาวรัก”
“ก็เฮียกำลังจะเปิดบริษัทไง ให้หนูมาทำบัญชี”
“บริษัทอะไรคะ” เท่าที่เห็นงานของเฮียก็ล้นมือแล้ว ยังจะมาเปิดบริษัทอะไรอีก
“ไม่รู้ เฮียยังไม่ได้คิด”
“อ้าว” อะไรของเขา
“หนูอยากทำอะไร เดี๋ยวเฮียเปิดให้”
“...” เห็นไหม ทำให้ฉันเข้าใจว่าตัวฉันสำคัญอีกแล้ว
และเมื่อฉันมองหน้าเฮียไฟนานหลายนาที เฮียเขาก็ดับฝันที่ฉันกำลังเพ้อมโน “ยายสั่งเสียไว้ ยายเป็นห่วงหนู ไม่อยากให้หนูลำบาก ให้เฮียดูแลหนูให้ดี เฮียต้องทำตามคำสั่งยาย ยายจะได้หมดห่วง”
เป็นไง ดับวูบแบบจุดไม่ติดเลยล่ะ
“เท่าที่เฮียให้ดาวมาตลอดก็เพียงพอแล้วค่ะ ไม่ต้องทำอะไรเพื่อดาวแล้ว เฮียทำตามคำสั่งเสียของยายมาพอแล้วค่ะ ตอนนี้ดาว 20 ปีแล้ว ดาวดูแลตัวเองได้ ดาวโตแล้ว”
“อ่อ โตแล้วก็เลยจะทิ้งเฮีย”
ฉันกำลังจะถามว่าเขามาตัดพ้ออะไรของเขา ก็ยังไม่แก่เท่าไหร่ทำไมทำเหมือนน้อยใจ ทว่าเสียงโทรศัพท์เฮียไฟดังขึ้นมาก่อน ครืด ครืด...
“เออ”
(...)
“ไม่ได้เข้าไปแล้ว”
(...)
“บอกมันวันหลัง เดี๋ยวกูไปหาที่บ้าน”
(...)
“มาส่งน้องที่บ้าน”
(...)
“เออ ๆ กลับจากงานแต่งแล้วเดี๋ยวเข้าไปเอา”
เฮียไฟกดวางสายแล้วขับรถต่อ ไม่นานก็มาถึงบ้าน รถจอดฉันก็ลงมาเปิดท้ายเพื่อเอาของที่เฮียเขาซื้อให้ ทั้งเสื้อผ้า ของกิน อะไรนักไม่รู้ จริงอยู่ไม่ใช่ของแบรนด์ในห้าง แต่มันใส่ได้เหมือนกันแหละน่า แล้วราคาก็ไม่ใช่ถูก ๆ นะ
“หกโมงครึ่งออกจากบ้านนะ”
“ค่ะ” เฮียวางของภายในบ้านแล้วเดินออกไป บ้านหลังนี้เฮียให้ช่างมารีโนเวทให้ใหม่ตั้งแต่พ่อฉันตาย คือต้องบอกว่าทุกอย่างในชีวิตของฉันมีแต่เฮียไฟกับพี่แคลที่คอยช่วยจัดการให้ ตอนงานศพพ่อทั้งสองก็เป็นเจ้าภาพ
ทุกอย่างที่ดีในชีวิตของฉัน เฮียไฟเป็นคนหามาให้ทั้งหมด
