บทที่ 4 หลงมนต์ พ่อหมอ NC25+
บทที่ 4
ตกเย็นสมศรีและยายแจ๋วทำกับข้าว มาให้ลิลลี่รวมถึงทำเผื่อพ่อหมอบุญสิงห์ด้วย ทั้งสี่คนนั่งกินข้าวไปคุยไปได้สักพัก หลังดวงอาทิตย์คล้อยตกดิน ความมืดเริ่มคืบคลานเข้ามาช้า ๆ
ลิลลี่เริ่มมีท่าทีแปลก มือเล็ก ๆ ของเธอสั่นจนช้อนแล้วส้อมที่ถืออยู่ร่วงลงจนเสียงดัง ยายแจ๋วและแม่ของเธอหันมามองลิลลี่พร้อม ๆ กันมีเพียงบุญสิงห์เท่านั้นที่ยังนิ่งเฉย
“ฮิ ฮิ ฮิ” จู่ ๆ ลิลลี่ก็ก้มหน้าหัวเราะเสียงหลอน จนยายแจ๋วและสมศรีรีบขยับกายไปนั่งเบียดกันอย่างอัตโนมัติ
“พ่อสิงห์ ๆ ใช่..ใช่ไหม” ยายแจ๋วเอ่ยปากถาม
“......” พ่อหมอหนุ่มพยักหน้าเบา เท่านั้นก็พอจะทำให้ยายแจ๋วกับแม่ของหญิงสาวรีบลุกออกจากโต๊ะกินข้าวมายืนอยู่หลังพ่อหมอ
“พ่อหมอ..ชะ…ช่วยลูกฉันด้วย” สมศรีกล่าวเสียงสั่นเครือ
“ฤกษ์คือเที่ยวคืนนี้ถึงจะจัดการมันได้ ถ้ายายแจ๋วกับน้าศรีกลัวก็กลับไปก่อนได้เลย” บุญสิงห์ยังอยู่ในอาการสงบนิ่ง เพราะเขาเป็นถึงหมอธรรม พบเจอกับผีมาเยอะ แถมเมื่อคืนยังจัดการนางผีตัวนี้ไปบ้างแล้ว ไม่เหมือนสองคนนี้ที่กลัวกันมาก
“งั้น…ฉันฝากลิลลี่ด้วยนะพ่อหมอ”
“ได้…ไม่ต้องห่วง”
พอบุญสิงห์รับปาก ยายแจ๋วกับสมศรีกับพากันกลับออกจากบ้านพ่อหมอทันที
“ฮิ ฮิ ฮิ” ผีสาวยังคงหัวเราะ
“นั่งเงียบ ๆ ไปเลยกูจะกินข้าว” เขาเอ่ยเสียงเรียบแต่มันแฝงไปด้วยความน่าเกรงขาม
“พ่อหมอไม่อยากกินฉันแล้วหรือจ๊ะ” ผีสาวในร่างลิลลี่ เอื้อมมือมาลูบที่ต้นแขนบุญสิงห์ และกระเถิบเอาร่างเล็ก ๆ มาเบียดอยู่ที่แขนของเขา
บุญสิงห์ยังคงนั่งกินข้าวต่อไป โดยปล่อยให้ผีในร่างลิลลี่กอดและซบแขนเขาอยู่อย่างนั้น
เมื่อถึงเวลาเที่ยงคืน ในห้องทำพิธีมันเป็นห้องสี่เหลี่ยม ๆ ที่มีหน้าต่างแค่หนึ่งบาน ซึ่งขณะนี้ถ้ามองออกไปก็จะเห็นดวงจันทร์ลอยเด่นไร้เมฆบดบัง มุมห้องแต่ละมุมมีเพียงเทียนขนาดใหญ่ที่ถูกจุดไว้ทั้งสี่มุมเท่านั้น
ผีสาวในร่างของลิลลี่เปลือยกาย นั่งกับพื้นอยู่กลางห้อง โดยมีบุญสิงห์ยืนอยู่เบื้องหน้า
“ได้เวลาแล้ว” พ่อหมอมองตรงออกไปที่หน้าต่างแสงจันทร์ส่งลงมาตรงร่างของลิลลี่พอดี
บุญสิงห์จึงเริ่มบริกรรมคาถา เสียงที่ออกมาจากปากพ่อหมอหนุ่มมันต่ำทุ่มคล้ายกับคลื่นเสียงสะท้อนก้องไปทั่วห้อง
ผีสาวในร่างสวยเงยหน้าขึ้นแสยะยิ้ม และเริ่มคลานเข้ามาประชิดพ่อหมอหนุ่ม
มือเรียวไล่จับขาของบุญสิงห์จากข้อเท้าขึ้นมาเรื่อย ๆ จึงถึงเป้ากางเกง
“แข็งเป็นลำแล้วนะพ่อหมอจ้า..ให้ฉันช่วยไหม” เธอทำเสียงหวานอย่างยั่วยวน แต่บุญสิงห์ยังคงนิ่งเฉยบริกรรมคาถาไม่หยุด
“อย่าไล่ฉันไปเลยนะพ่อหมอจ้า ให้ฉันอยู่ค่อยปรนเปรอให้พ่อหมอเถอะนะ” ไม่พูดเปล่ามือเล็ก ๆ ดึงขอบกางเกงของบุญสิงห์ลง
สองมือกอบกุมลำเอ็นของพ่อหมอหนุ่ม เธอใช่นิ้วหัวแม่มือถูวนที่ปลายหัวบานหยก จนมีน้ำใส ๆ เยิ้มยืดออกมา
ผีสาวเงยหน้าขึ้นมองบุญสิงห์อีกครั้ง ใบหน้ายังคงเรียบเฉย และเสียงบริกรรมคาถาเริ่มดังขึ้น
“จะไล่ฉันไปจริง ๆ ใช่ไหม” คิ้วสวยขมวดเข้าหากัน ผีสาวมีสีหน้าไม่พอใจ ก่อนจะจรดริมฝีปากลงไปดูดที่ปลายหัวท่อนรัก แล้วรูดลงไปจนลึกถึงคอหอย
เธอใช้สองมือจับหน้าขาของพ่อหมอไว้ และดันใบหน้ารูดลำเอ็นพ่อหมอเข้าออกให้ลึกที่สุด
อ่อก! อ่อก! อ่อก
ขณะที่ใช้ปากอมของพ่อหมออยู่ เสียงบริกรรมคาถามันเริ่มกังวานขึ้น ดังก้องอยู่ในหัวของผีสาว เธอเริ่มปวดหัวอย่างรุนแรงจึงฝืนอมลำเอ็นของพ่อหมอต่อไปไม่ไว้
ร่างบางจึงปล่อยท่อนเนื้อของพ่อหมอออก เธอถอยหลังกลับไปนั่งที่เดิม ผีสาวเริ่มหายใจหอบหมดเรี่ยวแรงใช่แขนยันพื้นเอาไว้
“พอแล้ว..หยุดท่องได้แล้ว” ผีสาวฝืนกายตวาดเสียงดังลั่น
แต่บุญสิงห์ไม่สนใจ และเร่งคาถาให้เร็วขึ้น ผีสาวในร่างของลิลลี่ปวดหัวหนัก เธอยกสองมือขึ้นมาปิดหู แล้วหงายหลังลงไปนอนดิ้นกลับพื้น
“กรี๊ดดดด” เสียงกรีดร้องดังขึ้นอย่างโหยหวน
บุญสิงห์จ้องมองร่างขาวโพลนของลิลลี่ ที่นอนหายใจแผ่วสองขาแบะออกจากกัน จนเห็นเนื้อในของกลีบเกสรสีแดงแจ๋ เขาก้าวเข้ามาใกล้และคุกเข่าลงตรงกลางก็หว่างขา
พ่อหมอหนุ่มล้วงมือลงไปในย่ามที่เขาเตรียมไว้ แล้วหยิบของที่เขาต้องการออกมา
มันคือปลัดขิกสีดำมันวาวขนาดใหญ่ เขายกมันขึ้นมาท่องมนต์บทหนึ่งแล้วเป่าไปที่ปลัดขิกอันนั้นไล่ตั้งแต่โคนจนสุดปลาย แล้วนำส่วนหัวของมันถูไถที่บริเวณรูสวาทของร่างลิลลี่
“เพี้ยง! ปลัดขิกกับมนต์บทนี้กูเพิ่งจะใช้กับมึงคนแรกเลยนะนางผีร่าน ฉะนั้นก็รีบออกจากร่างนี้ซะแล้วไปผุดไปเกิดเสียที่”
สวบ!
กรี๊ดดดด! มือใหญ่จับสะโพกเล็กของลิลลลี่ไว้แน่น เขาดันปลัดขิกท่อนใหญ่มันวาวเข้าไปในรูสวาทของลิลลี่จนมิด
จากนั้นก็เริ่มบริกรรมคาถาต่อ พร้อมกลับมือที่จับปลัดขิกแทงเข้าออกที่ร่องของเธอ
“ฮือ ๆพ่อหมอจ้า..อืม…อู้ววว” ร่างสวยเริ่มครางเสียงแผ่วบาง เรียงขาแบะออกให้กว้างขึ้น
มืออีกข้างของพ่อหมอเอื้อมไปบดขยี้ติ่งเสียวให้เธอด้วย
“อ๊ะ อ๊ะ อ๊ะ อร๊ายย เสียวเหลือเกินพ่อหมอ” ผีสาวเงยหน้าร้องครางกระเส่า
บุญสิงห์ตวัดสายตาขึ้นมองใบหน้าสวยเหยเก แต่ดูมีความสุข
“อ่าาส์…แรงอีก..แรงอีก…ซี้ด”
บุญสิงห์ก็จัดให้ตามคำขอ มือของเขาเร่งซอยปลัดขิกในร่องของเธอเร็วขึ้น ปากก็พึมพำร่ายคาถาเร็วขึ้นเช่นกัน
“อร๊ายยย อย่างนั้นแหละ แบบนี้แหละพ่อหมอจ้า ฉันมีความสุขเหลือเกิน อร๊ายยย”
ร่างของลิลลี่เกร็งกระตุกอย่างแรงอยู่หลายครั้ง เธอหายใจหอบเหนื่อยแต่ใบหน้าเปี่ยมไปด้วยความสุข
“ขอบคุณนะจ๊ะพ่อหมอ ที่ทำให้ฉันมีความสุขขอบคุณจริง ๆ” กล่าวจบร่างบางก็สลบไป วิญญาณโสเภณีตัวนั้นก็ค่อย ๆ สลายหายออกไปด้วยเช่นกัน
“ไปที่ชอบ ๆ แล้วไม่ต้องกลับมาเข้าร่างผู้หญิงของกูอีก”
เมื่อเห็นว่าวิญญาณได้สลายไปแล้ว บุญสิงห์จึงได้ดึงปลัดขิกออกจากรูสวาทของหญิงสาว ร่องของเธอเป็นรูโบ๋น้ำสวาทฉ่ำเยิ้มยืดติดปลัดขิกออกมาเป็นเส้นใส ๆ
บุญสิงห์กลืนน้ำลายลงคอก้อนใหญ่ มองภาพตรงหน้า พร้อมกับลำเอ็นที่ปวดหนึบมาสักพักแล้ว
“ฟู่..” เขากลั้นลมหายใจ แล้วพ่นมันออกมายาวเหยียด ปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตแขนสั้นที่ตนเองสวมอยู่ แล้วถอดมันออกมาคลุมร่างเล็กของลิลลี่ ก่อนจะอุ้มเธอขึ้นมาแล้วพาเธอไปยังห้องนอน
เขาวางร่างเล็ก ๆ อย่างทะนุถนอมแล้วห่มผ้าให้หญิงสาว
ฝากมือใหญ่เกลี่ยปอยผมที่ปิดใบหน้าสวยของเธอออก นั่งมองใบหน้าสวยจิ้มลิ้มหลับตาพริ้ม
“พรุ่งนี้เธอคงต้องกลับไปที่ของเธอ เราคงไม่ได้เจอกันอีก” บุญสิงห์พึมพำของเธอ
พอถึงเวลาพรุ่งนี้แม่ของเธอคงจะมารับตัวลูกสาวกลับไปแล้ว เขากับเธอคงไม่ได้เจอกันอีก ทำไมหัวใจของเขามันรู้สึกหน่วง ๆ ขึ้นมา ร่างใหญ่หันหลังเตรียมจะลงไปนอนที่พื้น
“อืม…ช่วยด้วย..ช่วยลิลลี่ด้วย” เสียงพืมพำเสียงอู้อี้ในลำคอ
บุญสิงห์หันกลับมาโน้มใบหน้าลงตั้งใจเธออีกครั้ง
“ชะ..ช่วย ลิลลี่ด้วย เฮือก!” ร่างบางสะดุ้งเฮือกผวาเข้ากอดบุญสิงห์แน่น
“ไม่เป็นไรนะลิลลี่ เธอไม่ต้องกลัวแล้วผีตัวนั้นไม่อยู่ในร่างเธอแล้ว” บุญสิงห์ลูบหลังปลอบเธอเบา
“จริงเหรอ คุณไล่ผีตัวนั้นไปแล้วใช่ไหม” ร่างสวยผละออกจากอกชายหนุ่ม
“ใช่ตอนนี้ไม่มีผีตัวไหนแฝงอยู่ในร่างเธอแล้ว” เขาเอ่ยบอกแล้วยังใช้นิ้วเกี่ยวปอยผมไปทัดไว้หลังหูให้เธอด้วย
“ลิลลี่ขอบคุณ คุณสิงห์มาก ๆ เลย” เธอส่งยิ้มอ่อน ๆ อย่างเขินอาย
“ฉันเต็มใจช่วยเธอ” ชายหนุ่มจ้องไปในดวงตาคู่สวย เธอก็จ้องเขาไม่หลบสายตาเช่นกัน
จู่ ๆ ภาพเหตุการณ์ก่อนหน้านี้มันก็ปรากฏขึ้นในความทรงจำของลิลลี่ ภาพของบุญสิงห์ที่กำลังทำพิธี เขาบริกรรมคาถาพร้อมกับใช้ปลัดขิกอันใหญ่แท่งร่องสวาทของเธออยู่
หญิงสาวเริ่มหายใจแรง ขนอ่อนในกายตั้งชัน ท้องน้องเสียววูบวาบ ร่องของเธอมีน้ำเมือกใสไหลออกมา เธอรู้สึกว่าร่างกายมันต้องการบางอย่าง
“แต่ลิลลี่ก็ต้องตอบแทนที่คุณช่วยเหลือ” น้ำเสียงเธอเริ่มเปลี่ยนเป็นกระเส่า
“เธอจะตอบแทนยังไง” เสียงแผ่วแทบจะกลายเป็นกระซิบ
มือเรียวเตะไปที่หน้าอกของบุญสิงห์ เธอจ้องไปที่ริมฝีปากชายหนุ่ม แล้วชันกายลุกขึ้น…..
