บทที่ 9 กลัวโซฟาเปียก
ในวันที่กลับมาจากภูเก็ต พีคขับรถไปส่งเธอที่คอนโด รุจีเอ่ยปากชวนเขาขึ้นไปบนคอนโดด้วยกัน แต่คำพูดที่ชายหนุ่มเอื้อนเอ่ยออกมา ทำให้น้ำตาของหญิงสาวแทบร่วง
"รุจีจำเรื่องที่เราได้พูดคุยกันก่อนจะไปภูเก็ตได้ไหมครับ เราตกลงเงื่อนไขกันแล้ว ผมหวังว่าคุณรุจียังจำได้นะครับ" พีคมองหน้ารุจีแบบจริงจัง ทำให้รุจีรู้ว่า เขาไม่ได้พูดเล่น เธอหน้าเสีย ไม่เคยมีใครหรือผู้ชายคนไหนที่ทำกับเธอแบบนี้มาก่อน ที่เธอตอบตกลง และตัดสินใจไปภูเก็ตตามคำชวนของพีคนั้น เพราะคิดว่า ตนเองก็หนึ่งในตองอู ทั้งสวยและเก่ง เสน่ห์ที่เธอมีคงทำให้สัญญาและข้อตกลงบ้า ๆ นั้นไม่มีผล
ตอนอยู่ด้วยกันที่ภูเก็ตเขาทั้งเอาใจใส่ และดูแลทำอย่างกับเธอเป็นเจ้าหญิง รุจีก้าวลงจากรถ หิ้วกระเป๋าที่วางหลังเบาะรถสปอร์ตของเขา จงใจปิดประตูอย่างแรง
โครม... พีคยิ้มรับ เพราะเจอกับเหตุการณ์นี้บ่อย ๆ
"เอ่อ... คุณรุจี เดี๋ยวครับ" เขาเอ่ยเรียกชื่อเธอ รุจีหันกลับมา พีคยื่นกล่องจิวเอลรีสีน้ำเงินเล็ก ๆ ให้หญิงสาว
"ของที่ระลึกจากผมครับ ผมเห็นคุณชอบมัน ตอนอยู่ที่ร้านจิวเอลรีที่ภูเก็ต หวังว่าคงคุณคงชอบ และรับไว้ครับ"
รุจีรับกล่องนั้นมา ในใจบอกตัวเองไม่ถูก รู้สึกเหมือนโดนตบหน้าแรง ๆ ซะมากกว่า ยืนนิ่งหน้าชา มองตาม รถของพีคที่เคลื่อนตัวออกไป
หากวันนี้ไม่ได้มาเดินแบบในงาน Grand Opening ซึ่งพี่ใหญ่โมเดลริงที่สนิทมาก ๆ เป็นผู้จัดงานออร์แกไนซ์ เธอคงไม่ย่ำกรายเข้ามาแน่นอน
รุจีสะบัดหน้าหันหลังกลับไปอีกทาง จงใจกระแทกไหล่ให้ไปโดนหลิน ซึ่งยืนหันหลังให้กับสระว่ายน้ำอยู่ หลินเซถลาตกลงไปในสระว่ายน้ำทันที
ตูม... ทุกคนในงานหันมาทางที่เกิดเหตุทั้งหมด
"ว้าย..." เสียงร้องของทั้งหลิน และแพรดังขึ้นมาพร้อม ๆ กัน กฤษรีบวิ่งเข้ามาดู พีคและภุชงค์วิ่งตามมาติด ๆ
"พี่กฤษหลินว่ายน้ำไม่เป็นค่ะ" แพรวาพูดบอกเมื่อกฤษเดินเข้ามาประชิดตัว พีคได้สติ รีบกระโดดลงสระว่ายน้ำเข้าไปช่วยหลินโดยทันที ทุกคนในงานต่างตกใจ ชายหนุ่มรีบคว้าตัวหลิน ซึ่งกำลังจะจมและสำลักน้ำเข้าไปบ้างแล้วเขาจับตัวเธอส่งให้ขึ้นนั่งที่ริมขอบสระ เธอนั่งสำลักน้ำ ไอแค่ก ๆ พีคพาตัวเองขึ้นมาจากสระ ลุกขึ้นยืนหันหน้าไปหาผู้มีเกียรติที่มาร่วมงาน
"ขอโทษนะครับ เป็นแค่อุบัติเหตุนิดหน่อย เชิญทุกท่านตามสบายนะครับ" แล้วหันไปสั่งดำรงค์เลขาหนุ่มที่เดินเข้ามาพอดี
"ดำรงค์ให้แม่บ้านมาเช็ดทำความสะอาดน้ำตรงนี้ด้วย เดี๋ยวแขกคนอื่นจะลื่นล้มเอาได้" ดำรงค์พยักหน้าโค้งรับคำ
"หลินเป็นไงบ้าง" แพรวานั่งลงใกล้ ๆ เพื่อนสาว ถามไถ่ หลินพยักหน้าตอบ
"โอเค ยังโอเคอยู่" แต่เธอก็ยังไอแค่ก ๆ แพรวาลูบหลังเพื่อนเบา ๆ เป็นการปลอบใจ
พีคหันไปหา ภุชงค์และกฤษ เอ่ยบอกเพื่อน
"ฝากนายช่วยดูแลแขกด้วยนะ เดี๋ยวฉันพาหลินขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้าที่ห้องเอง" ก่อนไปยังหันมากำชับสองหนุ่ม และบุ้ยใบ้ทำท่าพยักพเยิดไปทางที่ครอบครัวตนเองนั่งอยู่
"ฝากด้วยนะเพื่อน"
"ไม่มีปัญหา” สองหนุ่มพยักหน้า
เขาประคองเธอเดินออกจากงาน ตรงไปที่ลิฟต์ทันที พอเข้ามาอยู่ในลิฟต์ หลินรู้สึกหน้ามืดตัวเซ ๆ พีคเข้าประคองไปที่เอวบาง
"เป็นยังไงบ้าง" เขาถามด้วยน้ำเสียงห่วงใย ผู้หญิงทุกคนที่ได้ใกล้ชิดกับพีค พวกเธอบอกเป็นเสียงเดียวกันว่า พีคเป็นชายหนุ่มที่สุภาพ และการกระทำของเขายังเชิญชวนให้สาว ๆ หลงใหลได้แค่ไหน
"หลินรู้สึกมึนน่ะค่ะ พี่พีค" เธอทำหน้าจ๋อย ๆ
"หลินขอโทษพี่พีคด้วยนะคะ ที่ทำให้เสียบรรยากาศในงานไปค่ะ"
พีคเห็นเหตุการณ์ทั้งหมด รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แล้วเขายังรู้อีกว่ารุจีจงใจทำและแกล้งหลิน คงอยากจะเอาคืนตนเองแต่ทำไม่ได้มากกว่า
"ไม่เป็นไรค่ะ อุบัติเหตุเกิดขึ้นได้เสมอ" เขาพูดปลอบใจ
เมื่อลิฟต์ลงมาถึงชั้นสามสิบเก้า ประตูลิฟต์เปิดออก หลินก้าวออกไป แล้วหน้ามืดกะทันหัน พีคตกใจรีบเอื้อมมือไปรับตัวเธอเอาไว้
“ไม่ไหว ทำไมไม่บอกพี่" เขาช้อนวงแขนอุ้มหลินตัวลอย เธอประหม่าออกอาการหน้าแดงขึ้นมาเฉย ๆ ได้กลิ่นน้ำหอมของพีคเข้าจมูก ตอนที่ซบใบหน้าตนเองเข้าแนบอกเอียงหน้าหลบสายตาของเขา
‘เป็นใครจะไม่หวั่นไหวใกล้ชิดซะขนาดนี้’ หลินนึกในใจ เธอพยายามทำตัวลีบ ๆ กลัวว่าพีคจะหนัก
"น้องหลินครับ ช่วยล้วงมือไปในกระเป๋าเสื้อของพี่หยิบคีย์การ์ดแตะตรงช่องประตูให้หน่อยค่ะ” เขาเอ่ยเมื่อมาถึงหน้าห้อง หลินทำตามแบบว่าง่าย ใช้คีย์การ์ดแตะไปที่ประตู และใช้มือของตัวเองกดเปิดประตูออก พีคดันประตูเข้าไป เขาอุ้มหลินตรงไปยังห้องนอนของเธอ รีบวางเธอลงเบา ๆ ที่โซฟาในห้องตรงปลายเตียง หลินสะดุ้งตกใจ รีบกระโดดลุกขึ้นมาโดยไม่ตั้งใจ หัวไปชนปลายคางพีคดึงกึก แต่เพราะว่าเธอยังรู้สึกมึน ๆ อยู่ จึงเซถลาล้มทับพีค ทำให้เขาหงายหลัง และมีตัวเธอล้มทับไปติด ๆ
"เป็นอะไรเนี่ย น้องหลิน" พีคเอ่ยถามเสียงดัง ใช้มือลูบคางตัวเอง
"หลินกลัวโซฟาของโรงแรมจะเปียกค่ะ ราคาคงแพงมาก" เธอละล่ำละลักพูดพลางพยายามจะพยุงตัวขึ้น พีคหัวเราะขึ้นมาทันที
"โธ่ ดูถูกฝีมือคุณแม่บ้านโรงแรมพี่ซะแล้ว"
หลินฟุบลงบนอกของพีคอีกครั้ง ชายหนุ่มตกใจ พีคพลิกตัวของหลินให้นอนหงาย รีบลุกขึ้นมานั่งดูอาการของหลิน ร้องเรียกชื่อ และตบไปที่หน้าของเธอเบา ๆ
"หลินครับ น้องหลินครับ"
