บทที่ 4 ร่านกลิ่นรัก 4
“แค่คิดว่าจะมีใครสักคนเห็นเขมแก้ผ้า แอ่นก้นให้เฮีย เฮียก็เสียวแทบแตกแล้วเขม”
เขมมิกาไม่รังเกียจที่ดนัยณุมีความวิปริตแบบนี้ แรกๆ เธอก็กังวล อาย อยากจะเอาปี๊บคลุมหัว ทว่าความวิปริตของดนัยณุกลับทำให้เธอซ่านกระสันจนถึงที่สุดของอารมณ์ เธอไม่รู้ว่าใครจะเห็นฉากรักโจ๋งครึ่มหรือเปล่า แค่คิดว่าจะมีคนเห็น น้ำหวานก็เอ่อนองจนฉ่ำแฉะ เธออดคิดไม่ได้ว่าที่แท้ตัวเองก็มีความวิปริตไม่แพ้ดนัยณุเหมือนกัน
ดนัยณุส่ายวนท่อนลึงค์คลึงเคล้าแคมสาวอยู่อย่างนั้น มือขยำทรวงอกนุ่มหยุ่นอย่างเมามัน ก่อนจะดันตัวตนเข้าไปในช่องหลืบเล็ก
“อ๊า ผัวขา เขมเสียวมาก แรงๆ เลยค่ะ ทำเขมแรงๆ”
“อูยยยเขมรัดเฮียแน่นมาก เฮียจะจุกถ้าไม่ขยับนะเขม อู้...เขมช่างแน่นดีจริง”
ดนัยณุสาวลึงค์เข้าๆ ออกๆ ในขณะที่เขมมิกาแนบใบหน้ากับกระจกบานยาว ทรวงอกเบียดถูไปกับพื้นกระจกเย็นๆ ร่างโก่งโค้งแอ่นสะโพกลอยเด่นให้ลึงค์ทะลุทะลวงได้ลึกสุดๆ เธอเสียวมาก ความใหญ่โตของดนัยณุขูดผนังถ้ำจนไม่อาจกลั้นเสียงครางไว้ได้
“อ๊าๆ”
“โอววว ตอดยิบเลยเมียจ๋า”
เขมมิกาพลิกตัวให้แผ่นหลังติดกระจก ยกขาขึ้นตวัดเกี่ยวบั้นเอวดนัยณุเอาไว้ข้างหนึ่ง ท่อนลึงค์จมหายเข้าไปในถ้ำสวาท ดนัยณุบดบี้ขยี้เกสรสาวเพิ่มความเสียวกระสัน
“กรี๊ดดด เสียวค่ะเฮีย”
“ปล่อยมันออกมาเขม เฮียใกล้แล้ว อยู่ในตัวเขมไม่ได้นานเท่าที่ใจอยากสักที เขมรัดแน่นมาก”
“เขมไปหลายครั้งแล้วเฮียก็รู้ นี่ก็ใกล้แล้วเฮีย อ๊า”
“อูยยย ออกพร้อมกันเลยนะเขม”
“ค่ะเฮีย”
ดนัยณุสาวท่อนลึงค์รัวแรง “พั่บๆ” เนื้อกระทบเนื้อดังถี่ยิบ จวบจนสองกายควบขับถึงสวรรค์พร้อมกัน เขมมิกาจึงถูกดนัยณุอุ้มไปนอนบนโซฟาตัวยาวใกล้ๆ เธออยู่บนร่างเขาและหอบกระเส่าพอกัน
“ขอบคุณนะเขม ขอบคุณที่ทำให้เฮียมีความสุข อะไรที่ เขมต้องการ เฮียจะหาให้”
เขมมิกาไม่ตอบ ได้แต่น้ำตารื้นเงียบๆ เธอมีค่าสำหรับเขาเท่านี้จริงๆ แลกกัน เธอต้องการเงินของเขา เขาต้องการตัวของเธอ แฟร์แล้วสินะ แล้วจะอยากได้อะไรจากเขาอีก หัวใจน่ะหรือ ไม่มีทาง ดนัยณุผู้เย่อหยิ่งไม่มีทางรักผู้หญิงใจง่ายอย่างเธอหรอก
...ไม่มีทาง...
3 เดือนต่อมา
ลัมโบกินี่สีส้มร้อนแรงจอดลงหน้าบ้านไม้หลังเก่ายกพื้นสูง เจ้าของบ้านสูงวัยออกมาดู ไม่มีญาติร่ำรวยขนาดขับรถหรูสีแสดราคาแพงแบบนี้ พอมันมาจอดอยู่หน้าบ้านเป็นใครก็ฉงน
เขมมิกาลงมาจากรถก่อนคนขับจะเปิดประตูก้าวออกมา นายแย้มและนางน้อม พ่อกับแม่ของเธอพอเห็นว่าเป็นใครก็รีบก้าวลงบันไดมาหา เขมมิกาโผเข้ากอดพ่อกับแม่ก่อนจะกราบที่หน้าอก แนะนำสารถีกระเป๋าหนักให้รู้จัก
“เฮียเก้านี่พ่อกับแม่ของเขมค่ะ”
“พ่อ แม่ นี่เฮียเก้า เป็นเพื่อนเขมค่ะ”
ดนัยณุไม่ว่าอะไรกับสถานะแค่เพื่อนที่เขมมิกาแนะนำ เขายกมือไหว้ผู้อาวุโสกว่า เห็นคนทั้งคู่สวมเสื้อคลุมแขนยาวมอซอ แม่ของเขมมิกานุ่งผ้าซิ่น พ่อของเธอก็นุ่งกางเกงชาวเลสีตุ่น ทั้งสองอายุคงเท่าๆ กันจากที่เห็นผมขาวแซมขึ้นทั้งหัวพอๆ กัน
“ไหว้พระเถอะพ่อหนุ่ม แล้วนี่” เห็นรถสีแสดคนใหญ่หรูหราก็ไม่รู้จะพูดยังไง คนบ้านนอกเกร็งไปหมด พูดไม่ออกบอกไม่ถูก ดนัยณุยิ้มนิดๆ ชิงตอบ
“ผมจะพาไปดูร้านครับ” สิ้นคำตอบ รถตู้คันหนึ่งก็แล่นเข้ามาฝุ่นตลบ รถคันนั้นจอดต่อท้ายลัมโบกินี่ คนขับลงมาเปิดประตูรอ
“พ่อจ๊ะ แม่จ๊ะ ขึ้นรถตู้นะจ๊ะ เขมจะพาไปดูอะไรบางอย่าง”
นางน้อมและนายแย้มมองหน้ากัน เขมมิกาพยักหน้าชักชวนดึงมือพ่อกับแม่ไปที่รถ
“เอ็งจะพาไปไหน ทำไมมีรถตู้มารับด้วย” นายแย้มรู้สึกแปลกๆ ก็เลยถาม
“ขึ้นรถเถอะพ่อ ไปถึงพ่อกับแม่จะรู้เอง”
เขมมิกาจัดแจงให้พ่อกับแม่ขึ้นรถตู้ส่วนตนก็ขึ้นลัมโบกินี่โดยดนัยณุขับแซงนำรถตู้มาถึงหน้าร้านสะดวกซื้อแห่งหนึ่งในตัวจังหวัด
“นี่มันอะไรกันเขม แม่งงไปหมดแล้ว” นางน้อมยืนงงอยู่ในร้านสะดวกซื้อที่ใกล้จะสร้างเสร็จแล้ว พนักงานกำลังขนของเข้าร้าน พอเห็นนางน้อมและนายแย้ม ทุกคนก็ยกมือไหว้ “อ้าวๆ ไหว้พระเถอะ”
“ผมขอให้คุณน้าช่วยดูแลร้านนี้แทนได้ไหมครับ ทุกอย่างจะอยู่ในความควบคุมของเขม แต่คุณน้าจะเป็นคนเก็บเงิน” ดนัยณุบอก ยิ่งทำให้นางน้อมและนายแย้มงงหนักขึ้น
“เขมเป็นเจ้าของร้านนี้จ้ะ เฮียเก้าลงทุนทำร้านนี้ให้เขม เพื่อพ่อกับแม่จะได้ไม่ต้องทำนาตากแดดอาบเหงื่อ ดีไม่ดีแม่ก็เป็นลมไปอีก เขมเป็นห่วงก็เลยขอให้เฮียเก้าลงทุนทำร้านนี้ให้จ้ะ”
“ลงทุนทำให้ แล้วทำไมเขาต้องลงทุนให้ ร้านนี่ใช้เงินทุนเยอะมากนะ ถึงข้าจะเรียนน้อยแต่ก็กะประมาณได้ ใช้เงินเป็นล้านเลยนี่นา พ่อหนุ่มเป็นอะไรกับเอ็ง ถึงต้องลงทุนให้ขนาดนี้ฮึเขม”
“ผมเป็นเจ้านายของเขม เป็นเจ้านายและเป็นเพื่อนที่หวังดีกับเขมและคุณน้าครับ แต่คุณน้าไม่ต้องกังวลไป เขมจะต้องใช้หนี้ผมอยู่แล้ว ผมไม่ได้ให้ฟรีๆ หรอกครับ เขมทำงานให้ผม” ดนัยณุขยายความ เขมมิกาไม่มีข้อโต้แย้ง เขาจะพูดจะบอกว่าอย่างไร เธอก็ต้องยอมรับโดยดุสดี เพราะความจริงระหว่างเธอกับเขาก็เป็นเช่นนั้นจริงๆ
“ทำงาน กว่าจะใช้หนี้หมด ใช้เวลากี่ปีกันล่ะพ่อ”
“จนกว่าจะหมดหนี้แหละแม่ เขมอยากให้พ่อกับแม่สบาย เงินเดือนที่เฮียเก้าให้เขมก็มากโขอยู่นะแม่ ไม่กี่ปีเขมก็ใช้หนี้หมดน่า” เพราะเขมมิกาไม่เคยบอกว่าทำงานไปด้วยเรียนไปด้วย เธอจึงต้องแก้ต่างให้ตัวเอง เอาตัวให้รอดไปก่อน
