บทที่ 8 ร่านกลิ่นรัก 8
“ว่าไงคะคุณน้อง ถ้าสนใจพรุ่งนี้ไปพบพี่ตามที่อยู่ในนามบัตรเลยนะคะ”
“ค่ะ สนใจค่ะ”
“ว้ายยยย พี่ดีใจจัง สวยขนาดคุณน้องต้องงานชุกแน่ๆ พอดีเลย พี่มีงานใหม่ชิ้นหนึ่ง ยังหานางแบบไม่ได้ พรุ่งนี้คุณน้องไปเซ็นสัญญาถ่ายแบบให้งานชิ้นนี้เลยนะคะ ของพี่ไม่เหมือนใครเพราะพี่จะเซ็นสัญญาเป็นรายชิ้น ไม่มีข้อผูกมัดที่ว่าต้องอยู่กับพี่กี่ปีๆ ขาดไปแล้วจะโดนฟ้องอะไรแบบนี้ ไม่มีนะคะ เชื่อใจพี่อุ้มได้ พี่อุ้มอยู่วงการนี้มาสิบๆ ปีแล้วค่ะ”
ยิ่งฟังเขมมิกาก็ยิ่งพอใจ แววตาของสุทัศน์ไม่หลอกลวงเธอหรอกน่า เธอเชื่อว่าเขาพูดจริงและทำจริง เขมมิกาอมยิ้มดีใจที่เธอได้งานทำแล้ว
“แล้วเจอกันนะคะพี่อุ้ม”
“อ้อ ตายๆ พี่ยังไม่รู้จักชื่อคุณน้องเลยค่ะ”
“เขมมิกาค่ะ เรียกเขมก็ได้”
“เขมมิกา ดาวดวงใหม่ของวงการนางแบบ ชื่อเขมมิกาจะต้องดังระเบิดแน่นอนค่ะ พี่อุ้มต้องขอตัวก่อนนะคะ แล้วพรุ่งนี้เจอกันค่ะ”
ไอโฟน 5 S ถูกโยนทิ้งด้วยความหงุดหงิด ลมหายใจของดนัยณุร้อนเป็นไฟ อารมณ์ตึงเครียดและกำลังจะเป็นบ้า กี่ครั้งแล้วที่เขาพยายามโทร.หาเขมมิกา กี่หนที่เขาได้ยินระบบตอบกลับมาว่า
‘ไม่มีสัญญาณตอบรับจากเลขหมายที่คุณเรียก’
เท่าที่จำได้วันนี้ทั้งวันเขาพยายามกดโทรศัพท์หาเธอมือเป็นระวิง โทร.เท่าไหร่ก็โทร.ไม่ติด เมื่อวานนี้โทร.ไปเธอบอกว่า
‘เฮียเก้าหรือคะ ขอโทษนะคะเฮีย เขมกำลังทำงานอยู่ แล้วเขมจะโทร.กลับนะคะ’
หลังจากเธอตัดสายเขาอย่างไม่เคยทำมาก่อน เขมมิกาก็หายไปกับสายลม เธอไม่โทร.กลับตามที่บอก คงกำลังทำงานอยู่ แต่งานบ้าอะไรวะทำข้ามวันข้ามคืน วันนี้เขมมิกาก็ยังไม่เปิดมือถือ หรือแบตเตอรี่หมดแล้วไม่ได้ชาร์ต
ไม่นะ เขมมิกาไม่ใช่คนยอมให้มือถือขาดการติดต่อ โดยเฉพาะจากเขา
“อ้าวเฮียเก้า ทำไมมือถือตกอยู่ที่พื้นอย่างนี้ล่ะครับเฮีย”
วสันต์ เลขาของดนัยณุหอบแฟ้มงานให้เซ็นอนุมัติ แล้วมาสะดุดกับมือถือรุ่นใหม่ราคาแพงบนพื้นกลางห้อง วสันต์สงสัยว่าคนอยู่ไกลจากมือถือ แสดงว่าไอ้เจ้ามือถือมันคงซวยเจอขว้างลงพื้น
“งานเฮงซวยอะไรวะ ไม่มีเวลารับโทรศัพท์เลยรึไง”
“อา เฮียบ่นพึมพำอะไรหรือครับ” วสันต์เก็บมือถือขึ้นมาวางไว้บนโต๊ะทำงานของดนัยณุ
“สันต์ นายพยายามติดต่อเขมมิกาให้ได้ เจอตัวเมื่อไหร่บอกฉันที”
“อ้าว เฮียติดต่อหนูเขมไม่ได้หรือครับ เอ หนูเขมไม่เคยหายไปไหนนี่ครับ ถ้าโทร.เข้ามือถือไม่ได้ แล้วทำไมไม่โทร.ไปที่คอนโดล่ะครับ บางทีหนูเขมอาจจะอยู่ที่คอนโดแล้วไม่สบาย ก็เลยปิดมือถือหรือเปล่า” วสันต์เดาสุ่ม
เขมมิกาไม่น่าจะมีเหตุผลอื่นที่ไม่ยอมรับสายดนัยณุ จะว่าผู้ชายทำให้ผู้หญิงโกรธเคืองจนหนีหน้าก็ไม่น่าจะเป็นไปได้ เขมมิกาเอาใจดนัยณุอย่างกับอะไรดี เอาอกเอาใจออดอ้อนจนเจ้านายของวสันต์ตายรังอยู่นี่ ผู้หญิงคนไหนก็ไม่เหมือนเขมมิกาสักคน จะว่าร้อนแรงไม่เท่าก็ไม่ใช่ นางแบบชื่อดังบางคนแทบจะแก้ผ้าออกมาจากบ้าน เพื่อมาอ่อยดนัยณุ เธอก็สวยเข้าขั้น แต่ดนัยณุไม่ติดใจเท่าเขมมิกา ผู้หญิงคนนั้นทำให้ดนัยณุหมดเขี้ยวเล็บได้ไม่ยาก
“โทร.ไปแล้ว ไม่มีคนรับ”
“งั้นก็ไปดูให้เห็นกับตาเลยสิครับ”
“ไม่ล่ะ ในเมื่อเค้าไม่อยากเจอฉัน ก็ช่างประไร ไม่เห็นต้องแคร์ แล้วนี่ให้เซ็นตรงไหน”
“รายงานที่วิศวกรทำขึ้นไงครับ เจ้านายก็เซ็นอนุมัติซื้อของเพิ่มเติมสำหรับโครงการหมู่บ้านรักนารา ตรงนี้เลยครับ”
ดนัยณุกวาดตาดูตัวเลขแบบผ่านๆ ไม่จำเป็นต้องตรวจละเอียดแค่เห็นตัวเลขก็รู้แล้วว่าเกินหรือขาด เขาเซ็นชื่ออนุมัติแล้วส่งคืนให้วสันต์
“เอาไป”
“อ้อ เฮียครับ คุณนาเดียร์นัดดินเนอร์คืนนี้ สั่งกำชับให้ผมเอาอุปกรณ์ไปให้เธอด้วย”
นาเดียร์ คือนางร้ายในจอทีวี เธอเคยนอนกับดนัยณุมาแล้ว และเธอก็ชอบใช้เซ็กส์ทอยเป็นตัวช่วย เธอเป็นคนแปลก ปากก็บอกว่าลำลึงค์ของเขาทำให้เธอซี๊ดจนฟ้าเหลือง แต่เธอก็ยังชอบเซ็กส์ทอยเหมือนเดิม ท่าทางคงจะติดเซ็กส์ทอยมาก เขาล่ะอยากจะบ้าเวลาที่ต้องนั่งดูเธอปลุกอารมณ์ด้วยเซ็กส์ทอย ก่อนจะมีเซ็กส์แท้กับเขา
“ปฏิเสธเธอไป บอกฉันไม่ว่าง ถ้าเธอติดอุปกรณ์นักก็ให้เธอมีความสุขกับมันไปแล้วกัน”
“เธอพยายามนัดเฮียมาหลายครั้งแล้วนะครับ ผมว่าเธอไม่ได้ติดอุปกรณ์อย่างเดียว ติดเฮียด้วยต่างหากล่ะ”
“เบื่อว่ะ ฉันไม่ไปหรอก นายโทร.ไปยกเลิกนัดได้เลย หล่อนจะว่าไงก็ช่าง ฉันไม่สน ไปได้แล้ว”
“ครับเฮีย”
หลังจากวสันต์โทร.ไปยกเลิกนัดดินเนอร์ให้ดนัยณุเสร็จ วสันต์ก็พยายามติดต่อเขมมิกาให้ได้ และแล้วความพยายามของเขาก็ประสบผลสำเร็จ
“หนูเขมหรือครับ พี่สันต์นะครับ”
“พี่สันต์มีอะไรกับเขมหรือคะพี่”
“เฮียเก้าสิครับ สั่งให้พี่พยายามโทร.หาหนูเขมให้ได้ เฮียว่าติดต่อหนูเขมไม่ได้เลย เฮียหงุดหงิดจนปาไอโฟนทิ้งเลยนะครับ”
“ขนาดนั้นเลยหรือคะพี่สันต์ เขมทำงานนี่คะ เขมปิดเครื่องเพราะไม่อยากให้มีอะไรรบกวนเวลาทำงาน”
“หนูเขมงานยุ่งขนาดนั้นเลยหรือครับ ทำงานอะไรครับ พี่สันต์ไม่เคยรู้เลย รู้แต่ว่าหนูเขมเรียนจบแล้ว”
“ขนาดเฮียเก้าเขมยังไม่ได้บอกเลยค่ะ เขมว่าเฮียเก้าก็ไม่ค่อยสนใจเท่าไหร่ เลยไม่อยากบอก”
