บทที่ 24 ปีศาจร้ายก็ไม่น่าอ่อนโยนได้ถึงเพียงนี้นี่นา?

“อุ้ย! เดี๋ยวก่อนค่ะ” ขวัญฟ้ารีบผวาเข้าคว้ามือเขาไว้ทันที “รอด้วย! ฉันไปด้วย”

ระพีวิชญ์  ปรายตามองมือบางที่ยึดมือเขาไว้แน่น  ก่อนสบตากับคนฤทธิ์มากที่ทำเมินหลบ  อย่างนึกขำ  ดีแต่ว่ารอบกายเวลานี้มืด  เขาจึงไม่อาจเห็นว่าหล่อนหน้าแดงเป็นลูกตำลึงเพราะความเขินจัด   มือแข็งแรงฉุดคนตัวเล็กกว่าให้ลุกขึ้นอย...