บทที่ 7 ขันติ เริ่มจะกลายเป็น ขันแตก
แม้จะได้โต้ตอบ อีตายามปากเสีย นั่นไปพอหอมปากหอมคอบ้าง แต่หญิงสาวก็ยังคงรู้สึกโกรธๆอยู่ดี
คนบ้า...ขนาดเป็นเพียงแค่ รปภ. นะเนี่ย ปากคอยังเหลือรับขนาดนี้ แล้ว...นายปีศาจ เจ้านายใหญ่นั่นล่ะ จะร้ายกาจขนาดไหน...ขวัญฟ้า ชักลังเลไม่แน่ใจว่าตัวเองคิดผิดหรือคิดถูกที่จะมาทำงานกับเขา...
“ขอโทษนะคะ ดิฉันมาติดต่อสมัครงานค่ะ ไม่ทราบต้องติดต่อกับใครคะ” โอเปอเรเตอร์สาวสวยที่กำลังเม้าท์แตกกับเพื่อนข้างๆ มองหน้าคนถามอย่างไม่สบอารมณ์นักที่ถูกขัดจังหวะ ก่อนชี้มือบอกทางให้หล่อนอย่างเสียไม่ได้ แล้วอีก10 นาทีต่อมาขวัญฟ้าก็ได้เข้ามากรอกใบสมัครและนั่งรอสัมภาษณ์ในห้องแผนกบุคคล
“ตอนนี้คุณจีราพรผู้จัดการฝ่ายบุคคลเข้าประชุมค่ะ คงอีกนานเลยนะคะกว่าจะเลิกประชุม”
“ไม่เป็นไรค่ะ ดิฉันนั่งรอได้” แต่การนั่งรอใครซักคนนานๆ ไม่ใช่เรื่องสนุกนักสำหรับคนอย่าง นางสาวขวัญฟ้า ทวิชากร
เวลาผ่านไปช้าๆ... พร้อมกับความอดทนที่หล่อนมีก็ถูกทำลายไปเรื่อยๆ เช่นกัน
ครึ่งชั่วโมงแรกผ่านไป สาวน้อยซึ่งแนะนำตัวกับหล่อนว่าเป็นเจ้าหน้าที่ฝ่ายบุคคลนั่งหาวหวอด
หนึ่งชั่วโมงผ่านไป สาวน้อยคนเดิมเริ่มเอนตัวพิงพนักเก้าอี้ แต่ปากจ้อโทรศัพท์กับเพื่อนอย่างเมามันส์ แต่ก็ยังไม่มีวี่แววของผู้จัดการฝ่ายบุคคล เอาน่า...รออีกนิด เดี๋ยวคงมา
ตอนนี้เวลาผ่านไป 3 ชั่วโมงแล้ว ขวัญฟ้าก็ยังไม่เห็นแม้แต่เงาของคนที่กำลังรอ สิ่งเดียวที่เห็นตอนนี้คือ...แม่สาวน้อยคนเดิมในอิริยาบทใหม่ แม่เจ้าประคุณเล่นนั่งสัปหงกอย่างสุขโขสโมสร แถมส่งเสียงกรนสนั่น ไม่ได้เกรงใจคนที่นั่งแกร่วรอตรงหน้าซักนิ้ดส์
ขวัญฟ้าปิดปากหาวหวอดด้วยความง่วง และเบื่อเต็มที ขณะนี้ ขันติ เริ่มจะกลายเป็น ขันแตก ในบัดดล และแล้ว...
เสียงประตูเปิดเบาๆ ทำเอาคนที่กึ่งนั่งกึ่งนอนรอยืดตัวอย่างรวดเร็ว ผู้มาใหม่เป็นหญิงวัยไม่น่าเกิน 30 ต้นๆ การแต่งกายดูภูมิฐานยิ่ง ท่าทางดูดีสมกับตำแหน่ง... เธอมองลอดแว่นผ่านขวัญฟ้าไปยังคนที่ยังคงนั่งสัปหงกอยู่อย่างเพลิดเพลิน คุณจีราพรถอนหายใจยาวอย่างเบื่อหน่าย ผิดกับผู้หญิงอีกคนที่กำลังจ้องมองเหตุการณ์ตรงหน้าอย่างสนอกสนใจ
อีหนูเอ้ย...ยังไม่รู้ตัวอีกว่าตัวเองกำลังจะถูกฌาปนกิจอยู่แล้ว…
“ปัง!” เสียงแฟ้มเอกสารกระแทกลงกับโต๊ะอย่างแรงตรงหน้าแม่สาวน้อยผู้น่าสงสารพอดี
“ว้าย!...หอยร่วงๆ” สาวน้อยสะดุ้งลุกพรวดกระโดดขึ้นไปยืนบนเก้าอี้ราวกับติดสปริงไว้ที่ขา ขวัญฟ้าหลุดปล่อยเสียงหัวเราะก๊ากทันที เมื่อได้ยินคำอุทานดังลั่นนั้น
“อุ้ย...คะ...คุณจะ...จี้ด มาตั้งแต่เมื่อไหร่คะ แอนไม่เห็นได้ยินเสียง แผล็บ...”
“จะได้ยินได้ยังไงยะ ในเมื่อหล่อนกำลังนั่งสัปหงก น้ำลายยืดอยู่อย่างนี้” จีราพร ส่ายหน้าระอาสุดๆ พลางส่งค้อนวงใหญ่ให้แม่ลูกน้องตัวดีขวับๆ
“แหม...คุณจี้ดขา ก็อากาศมันดี๊...ดีนี่คะ แอนก็เลยเผลอ...ไปนิ้ดส์นึง...” เจ้าหล่อนชี้แจง ก่อนปรายตามองมาทางขวัญฟ้าอย่างนึกขึ้นได้
“เอ้อ...คุณจี้ดขา...พอดีคุณคนนี้เธอมาสมัครงานน่ะค่ะ แอนเลยให้กรอกใบสมัครแล้วก็นั่งคอยสัมภาษณ์กับคุณ...น่ะค่ะ”
สาวน้อยข้ามช็อตบอกเพื่อเอาตัวรอด โดยไม่ได้บอกว่าที่จริงน่ะขวัญฟ้านั่งรอมาเป็นเวลาถึง 3 ชั่วโมงกับอีก 12 นาทีแล้ว คุณจีราพรปรายตามองหญิงสาวอีกคนก่อนพยักหน้ารับรู้แล้วเดินเข้าไปในห้องทำงานของเธอโดยไม่แม้แต่จะไถ่ถามอะไรซักนิด สร้างความฉงนให้ขวัญฟ้าไม่น้อย
เวลาผ่านไปครู่ใหญ่ ผู้จัดการฝ่ายบุคคลก็กลับออกมาจากห้องทำงาน
“เชิญทางนี้ค่ะ” หญิงสาวอีก 2 คน งง...คนหนึ่งงงว่าเชิญทางนี้ นี่มันทางไหน จะพาหล่อนไปไหน ก็ไหนว่าต้องรอสัมภาษณ์ แต่นี่ไม่เห็นถามอะไรซักนิด คำกล่าวนั้นจึงพาให้งง
ส่วนสาวน้อยอีกคนงง ทุกทีเห็นใครมาสมัครงานก็จะต้องสัมภาษณ์กับผู้จัดการฝ่ายบุคคลก่อนตามระบบระเบียบ แต่คราวนี้ ไม่มี ไม่ถามแม้แต่ชื่อเสียงเรียงนาม อย่างนี้น่าจะ ไม่ธรรมดาซะแล้ว
ขวัญฟ้าเดินตามหญิงต่างวัยตรงหน้าขึ้นลิฟท์ไปชั้น 25 ไม่เข้าใจแค่สัมภาษณ์ทำไมต้องไปถึงชั้นนั้นด้วยก่อนที่หล่อนจะได้คำตอบ ผู้จัดการก็หยุดลงตรงหน้า...ห้องประธานกรรมการผู้บริหาร
ถ้ำปีศาจ!
ขวัญฟ้า คิดในใจก่อนพยายามกลืนก้อนแข็งๆ ลงคออย่างยากลำบาก ทั้งที่รู้ตัวอยู่ก่อนแล้วว่าการจะทำงานร่วมกันยังไงก็ต้องพบเจอกับเจ้านายที่ดุเหมือนปีศาจคนนั้นแน่นอน
แต่... วันนี้...เวลานี้...เดี๋ยวนี้...
หล่อนยังไม่ได้เตรียมใจมาก่อนล่วงหน้าซักนิด ว่าจะต้องมารับมือกับเขาตั้งแต่วันแรกที่มาสมัครงานอย่างนี้ ความกดดันไหลบ่าเข้าท่วมหัวใจจนเต็มเปี่ยมเกือบล้น เมื่อผู้จัดการฝ่ายบุคคลหันมากล่าว...
“คุณ...เอ้อ...” คุณจีราพรอึกอัก ไม่รู้จะเรียกหญิงสาวตรงหน้าว่าอย่างไรดี
“ขวัญค่ะ ขวัญฟ้า ทวิชากร ค่ะ”
“ค่ะ คุณขวัญฟ้า นี่คือห้องของท่านประธานกรรมการผู้บริหารของบริษัทนี้ ท่านจะเป็นผู้สัมภาษณ์คุณด้วยตัวเองค่ะ”
คำกล่าวนั้นนำมาซึ่งความแปลกใจ ไม่ใช่แค่คนจะถูกสัมภาษณ์เท่านั้น แต่ยังรวมไปถึงคนที่เพิ่งรับคำสั่งอย่างคุณจีราพรด้วย เมื่อหล่อนได้โทรมาแจ้งกับ ระพีวิชญ์ ว่ามีคนมาสมัครงานตามที่เขาสั่งไว้
‘ถ้าวันนี้มีใครมาสมัครงาน โทรมาแจ้งผมด้วยนะครับ’
