บทที่ 32 คิดถึง

ผมกลับมาถึงบ้านในช่วงบ่ายของวัน เดินขึ้นห้องของตัวเองพลางครุ่นคิด ผมจะตามเรื่องราวของพ่อกับแม่ต่อได้ยังไง คนแรกที่ตัดออกไปก่อนเลยนั่นคือคุณกันต์ครับ เพราะยังไงเขาก็คงไม่มีทางบอกผมอยู่แล้ว ผมควรจะไปถามคุณหญิงนภาดีไหม ผมเก็บความสงสัยไว้ภายในใจ เวลาล่วงเลยมาเป็นสัปดาห์ จนตอนนี้ผมเปิดเทอมแล้วครับ

“เฮ้อ...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ