บทที่ 48 หายตัว

ผมหันหลังเดินตรงกลับไปที่รถ หาม้านั่งแถวๆ นั้นแล้วนั่งรอเวลา จนผ่านไปสักพักใหญ่ พี่เนมกับคุณรอลเลนจึงเดินกลับมา สองมือของคนทั้งคู่เต็มไปด้วยขนมนมเนยจำนวนมาก เมื่อเห็นว่าพี่เนมกับคุณรอลเลนมาแล้ว ผมก็ผุดลุกขึ้นยืน พี่เนมส่งสายตาดุๆ มาให้

“หายไปแบบนี้พี่เป็นห่วงนะครับ จะไปไหนก็บอกพี่ก่อนสิ ถ้ารอลเลนไม...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ