บทที่ 23 วีไอพี 3

วีไอพี 3

“เออๆ...กลับก็กลับ เสียดายน่ะแก แค่ไปนั่งกินข้าวได้ตั้งแสน” มันตรายังคร่ำครวญไม่เลิก ได้ยินจำนวนตัวเลขแล้วใจมันสั่นกระสันอยากได้ ถ้าเลือกเสนอให้เธอป่านนี้ คงกระโดดวิ่งขึ้นรถตั้งแต่ได้ฟังยินหนึ่งแสนแล้วล่ะ

“แกคิดเหรอว่า คนที่เสียเงินขนาดนั้น เขาจะให้ฉันไปนั่งกินข้าวเฉยๆ แกอย่าไร้เดียงส...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ