บทที่ 130 C.29 [ฤดูที่ฉันเหงา] (2)

“คินน์ มันไม่ใช่...” และ...ก็เหมือนเคยกูยังไม่ได้อธิบายอะไรไอ้บ้านี่ก็ดึงผมเข้าไปกอดแน่นแล้วมองผมราวกับลูกน้อยในอกที่มันคลอดออกมาเอง และลูกน้อยคนนี้กำลังใจแตกอย่างหนักเพราะกำลังไปคบกับคนที่ครอบครัวมองว่ามันเป็นมหาวิบัติภัยของโลกจนผมเริ่มเหม่อลอยและไม่รู้ว่าจะต้องแก้ปัญหาความเข้าใจผิดบ้าบอคอแตกนี่ยัง...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ