บทที่ 151 C.35 [คิดมาก] (4)

แล้วในที่สุดเขาก็พาผมนั่งแกร็ปมาถึงที่หมาย ผมนี่หน้าเบ้แบบแขยงเต็มทนแต่ทำไงได้วะความรักของกูเขาดันมีกรอบทองคล้องหัวใจเขาไว้อยู่ ฮื่อออออ.....

ผมนั่งลงบนโซฟาอย่างกระวนกระวาย ไขว้ขาบ้าง…หุบบ้าง…ไขว้ใหม่…แล้วก็หุบอีกครั้ง มือที่วางบนตักก็ขยับไปมาไม่หยุดเหมือนควบคุมตัวเองไม่ได้ ขณะที่พี่คิมกำลังโทรสั่ง...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ