บทที่ 155 C.37 [โคตรพิเศษ] (2)

“แล้วยังไงอีก” ผมนั่งไขว่ห้างกระดิกตีนเล่นแบบคนที่กำลังสนุกสนานตื่นเต้นกับเรื่องเล่าบ้า ๆ ที่บิดเบือนชีวิตผมจนแทบไม่เหลือชิ้นดี ในมุมมองปอเช่ ผมเป็นคนยังไงกันเนี่ย!!!

“พี่ไม่ต้องอายหรอกครับ ผมเข้าใจ… พี่คิมคงลำบากมาก… บ้านพี่คงจน… พี่เลยต้องไปเป็นเด็กเสี่ย…”

ให้ตายเถอะ…คราวนี้ผมนั่งขำอยู่ในใจจนไส้...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ