บทที่ 159 C.38 [คิดถึงฉันไหมเวลาที่เธอ...] (3)

กูอยากกัดลิ้นตายว่ะ แม่ง!!!

ห้องผมได้รับมอบหมายให้รับผิดชอบซุ้มด้านหน้าทางเข้างานปัจฉิมครับ… และไม่รู้ว่าพรหมลิขิตหรือคำสาปกันแน่ที่ทำให้ไอ้หัวหน้าห้อง หันมาจ้องหน้าผมแล้วตบหลังตึง ๆ ประหนึ่งผมคือเจ้าพ่อดีไซน์ระดับตำนาน ก่อนจะประกาศกร้าวกลางห้องว่า...

“ซุ้มนี่ กูยกให้มึงดูแลหมดเลยนะไอ้เช่ เพราะมึ...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ