บทที่ 172 C.41 [4 นาที] (4)

แล้วทำไมถึงไม่บอก? ทำไมต้องปล่อยให้ผมจินตนาการไปเรื่อยแบบนี้? หรือเพราะความฝันของผมมันไม่สำคัญสำหรับเขาเลย?

ผมไม่พูดอะไรอีก แม้ในมือจะมีโจ๊กร้อน ๆ วางอยู่ตรงหน้า แต่กินไปได้แค่คำเดียวเท่านั้น แล้วก็ลุกขึ้นเหมือนคนไม่มีวิญญาณ ปีนขึ้นไปบนซุ้มจับพู่กันแล้วละเลงสีอย่างบ้าคลั่ง พี่คิมอยู่ข้างล่าง เงยหน้...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ