บทที่ 184 C.44 [ปลิว] (2)

“ตับหวานนี่ได้ไหมครับ…” ผมแกล้งทำท่าคิดจริงจัง พูดออกไปด้วยน้ำเสียงใสซื่อราวกับอยากรู้จริง ๆ ทั้งที่ในใจกำลังขำคิก ๆ จนเสียงถอนหายใจของพี่พ่อบ้านดังเฮือกออกมาอย่างหมดความอดทน แต่ยังคีพลุคสุภาพไว้ได้อย่างน่าเคารพ ผมนี่แอบภูมิใจเลยว่าแกล้งเขาได้ถึงขั้นนี้โดยยังไม่โดนไล่ออกจากเพนท์เฮ้าส์ได้ไง!

แน่นอนว...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ