บทที่ 217 C.50 [ลางสังหรณ์] (6)

ผมปรือตาอย่างเหนื่อยล้า แสงจากเสาไฟนอกบ้านสาดเข้ามาตรงข้างเตียง ทุ่มกว่าแล้วเหรอวะ ไม่แน่ใจว่าหลับยาวหรือเป็นลมเพราะร้อนจนสลบนับครั้งไม่ถ้วนกันแน่ แล้วไอ้พัดลมมินิที่ตั้งข้างหัวนอนก็ดับไปเงียบ ๆ เหมือนใจผมตอนนี้ ร้อนจะตายชัก ผมเลยหยิบพัดสานมาค่อย ๆ โบกตัวเองไปพลางคิดไปพลางว่า…จะเอายังไงกับชีวิตดีวะ

...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ