บทที่ 232 C.53 [I’m Sorry สีดา] (1)

-Kim-

“นาน ๆ ทีคิมมันจะพาเพื่อนมากินข้าวที่บ้านนะ กิน ๆ กินกันเยอะ ๆ เลย”

ผมนั่งจ้องอาหารที่เรียงรายอยู่บนโต๊ะด้วยความรู้สึกว่างเปล่า เสียงในหัวอื้ออึงจนตีความไม่ออกว่าโกรธหรือเหนื่อยหน่ายกันแน่เพราะการทานข้าวกับครอบครัว…ผมไม่เคยชอบเลย ไม่ใช่เพราะรสชาติอาหาร ไม่ใช่เพราะความบ้าบอของพี่น้อง แต่มันค...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ