บทที่ 237 C.54 [สุดแต่ใจจะไขว่คว้า] (1)

-Porchay-

เสียงตะคอกของพี่คิมยังดังก้องอยู่ในหู ‘กับกู…มึงก็ไม่ได้ยากนะ’

ประโยคเดียวที่เหมือนเอามีดมาสับย้ำลงกลางใจซ้ำ ๆ ผมไม่เคยคิดเลยว่าคนที่ผมพยายามมองด้วยความเชื่อใจ จะมองผมเป็นคนแบบนั้น

ผมร้องไห้อย่างไม่อายใคร ไม่สนใจว่าใครจะมองยังไง น้ำตายิ่งไหลก็ยิ่งเจ็บ เพราะมันไม่ใช่แค่ความเสียใจ แต่มันค...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ