บทที่ 47 C.12 [น้ำตาคาเบ้า] (4)

“ไอ้สัด!!! รีบมาช่วยกูลอกสติ๊กเกอร์เลยมึง! ห่ารากเอ้ย!” แล้วเสียงของคนที่ทำลายความรู้สึกของผมจนย่อยยับก็ยังดังด้วยความโมโหออกมาแว่ว ๆ แต่ผมไม่สนใจแล้วแหละครับ ออกไปจากชีวิต งั้นเหรอ ?

ร่องรอยจากคำไม่กี่คำยังทำให้ปวดร้าว

แค่เพียงแผ่นฟ้าที่ว่างเปล่ายังทำให้เจ็บหัวใจ ทำไมมันช่าง...เปราะบางเหลือเกิน~ ...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ