บทที่ 6 C.2 [เสียดายของ] (4)
“…” ผมอ้าปากพะงาบ ๆ เหมือนฟ้าผ่าแสกลงกลางอกอย่างแรง ห๊าาา...นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันเนี่ย!!! เครื่องไม้คำถามไม่ได้แปะที่หน้าแล้วครับแต่ตีแสกเข้ามาที่กลางกบาลผมเต็ม ๆ ทุกอย่างมีแต่คำว่า ทำไม ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ทำไมถึงให้ความหวังแล้วจากไปอย่างไม่ใยดีขนาดนี้วะ! ไอ้บ้าเอ้ย!!!
“ทั้งหมด สามพันห้าร้อยหกสิบสองบาทค่ะ” ผมหยิบยาดมออกมาจากกระเป๋ากางเกงแล้วสูดมันเข้าไปจนสุดปอดก่อนจะกดเข้าแอปธนาคารแล้วสแกนคิวอาร์โค้ดด้วยมือไม้ที่สั่นระริกไปหมดแล้ว สามพันห้านั่น...เท่ากับเงินค่าขนมผมทั้งเดือนเล้ยยยย!!! โอ๊ย! นี่กูทำส้นตีนอะไรลงไปวะเนี่ย เหม่อเลยกู!!! เหมือนโดนถีบตกสวรรค์แบบไม่ทันได้ตั้งตัว เมื่อกี้กูฝันไปปะวะแล้วทำไมโลกความจริงมันโหดร้ายขนาดนี้เนี่ย
ไอ้พี่คิม!!!!!!!!
“เดี๋ยว!”
หลังจากเช็กบิลเสร็จพนักงานก็เริ่มมาเก็บกวาดโต๊ะ แต่ไอ้พี่คิมมันแดก ไม่ ๆ ๆ ห้ามใช้คำนั้นไม่เหมาะกับหนังหน้าพี่เขา กิน ไม่ ๆ ๆ ๆ คำนั้นก็ไม่ได้ เสวย...ต้องใช้คำว่าเสวยอย่างกะแมวดม...ทำไมไม่เสวยให้เสร็จก่อนจะกลับขึ้นไปสวรรค์ละครับพี่ ผมเสียดายของนะ!
“ค..ครับ”
“ห่อที่เหลือกลับให้ด้วยนะครับ”
“ด…ได้ครับ”
เออผมเข้าใจพี่คิมก็ได้วะ! อย่างน้อยเย็นนี้ก็ไม่ต้องแดกข้าวกับเกลือวะกู ยังเหลือของกินจากร้านอาหารอันหรูหราที่สวรรค์ประทานเอาไว้ให้ บอกกับเฮียว่าห่อมาจากบ้านไอ้โอมก็ได้วะจะได้ไม่ผิดสังเกตุ แม่งเอ้ย! แต่...ผมไม่ละความพยายามหรอกนะครับ ผมว่าพี่เขาต้องมีเหตุผล ดูท่าน่าจะหนีตายจากอะไรมาสักอย่างแน่ถ้าพี่กลัวพวกหมวกกันน็อคดำจะมาทวงหนี้แค่บอก บอกผมมาคำเดียว! บอกมาแค่นั้น! ไตนี้จะกลายเป็นของบริจาคโดยทันที!
“ทำไมคนชื่อคิมมันเยอะขนาดนี้วะเนี่ย”
พอกลับมาถึงบ้านผมก็เปิดคอมเสิร์ชหาชื่อ คิม Kim Keem คะรีม คะริม ลงในเฟสบุ๊คทันที แต่ทำไม๊ทำไมคนมันขยันตั้งชื่อนี้กันจังวะ แถมหน้าฟีดกูก็ขึ้นแต่คิมจงอึน เกาหลีเหนือปะทะสงครามเดือด เอากันให้บ้าไปเลย! โอ๊ย!!! ไม่ว่าจะหาอีกสักกี่คิมก็ไม่เจอแม้แต่ร่องรอยนี่ผมชักจะเชื่อจริง ๆ แล้วนะว่าพี่เป็นเทพบุตรลงมาจุติน่ะ ตามตัวยากเหลือเกิน ถึงผมจะท้อแท้ เหนื่อยใจ ไร้อารมณ์ แต่ผมไม่หมดหวังหรอกนะครับ เพราะทุกปัญหามีทางออกเสมอ ยกเว้นตกหลุมรักเธอหน่ะ!
Summer Zone Live Now
แล้วอยู่ ๆ แจ้งเตือนช่องไลฟ์รายการโปรดของผมก็เด้งขึ้นมา วันนี้ขอไปพักใจที่ช่องพี่ซัมเมอร์ก่อนละกัน หวังว่าเสียงเพราะ ๆ ของเขาจะฮีลใจที่แตกสลายของผมได้ แม่ง! โดนเทว่ะ อกหักตั้งแต่ยังไม่ทำเชี่ยอะไรเลย ดวงความรักกูดีจริงปะเนี่ย!
คอมเมนต์ : สวัสดีครับ
ผมพิมพ์คอมเม้นไปที่หน้าไลฟ์ของเขาด้วยความเคยชินที่ตัวเองเป็นแฟนตัวยง
“สวัสดีครับปอเช่ วันนี้เป็นไงบ้าง”
แล้วพี่นักร้องที่ใส่หน้ากากเห็นแค่กีต้าร์มาแค่ครึ่งลำตัวก็เอ่ยทักผมอย่างเคย ๆ แต่ตอนนี้ผมโคตรจะเศร้าเลยว่ะพี่
คอมเมนต์ : ขอเพลงคนโดนทิ้งหน่อยครับ
ผมพิมพ์ลงไปที่ช่องพี่แกอย่างคนหมดอาลัยตายอยากพร้อมกับไปนอนเกลือกกลิ้งบนเตียงด้วยความเซ็งขั้นสุด
“น่ารัก ๆ อย่างปอเช่ ใครทิ้งได้ลงเนี่ยเสียดายของแย่เลย”
หึ! ทิ้งไม่พอสภาพผมอย่างกะโดนโจรวิ่งราวเงินด้วยเนี่ย ถ้าไม่ติดว่าหล่อผมคงสาปส่งไปแล้วแต่ใบหน้าตะมุตะมิโดยเฉพาะตอนเคี้ยวข้าวมันยังติดใจผมไม่หายเลย ทำไงดี~
‘ฉันคิดว่าฝันกลางวันทันทีที่เห็นเธอ ฉันนึกว่าเจอนางฟ้า’
แล้วเมื่อพี่ซัมเมอร์เริ่มร้องเพลง ภาพไอ้พี่คิมก็ยิ่งชัดเจนในหัวใจผมเรื่อย ๆ นั่นสิ! หน้าหล่อ ๆ แบบนั้นเหมือนลงมาโปรดสัตว์ไม่เหมือนมาใช้ชีวิตบนโลกมนุษย์เลย คนบ้าอะไรวะ! หล่อสัด ๆ ออร่ากระจุยกระจายสะท้อนแยงตาจนแทบจะบอด เทพสามารถสมสู่กับมนุษย์ได้หรือไม่ ? เห้อ~
‘ไม่รู้ว่าเป็นอะไร ไม่อาจหลบสายตามองแต่เธอไม่หยุด เพ้อสุด ๆ เกือบลืมหายใจ’
ผมเอามืออังจมูกตัวเองว่าตอนนี้ผมตายไปแล้วหรือยังถึงได้ไปเจอเทพบุตรสุดหล่อแบบนั้นหน่ะ
‘นี่เธอดูดีไปหรือเปล่า หรือเดินออกมาจากฝันของใคร’
ฝันกูแน่ ๆ ล่ะ ฟันธงเลย!!! ติดอยู่ในสมองมาหลายวันแล้ว ทั้งใบหน้า ท่าทาง บุคลิกภาพ ตรงสเปคจนอยากจะบ้าอยู่แล้วเนี่ย!!! แล้วพอพี่ซัมเมอร์ร้องถึงท่อนฮุกความหวังบางอย่างในจิตใจก็จุดประกายขึ้นมาอีกครั้ง
‘อย่างเธอแค่มองไม่ได้หรอก ให้มองอย่างเดียวไม่ได้หรอก
พบคนโดนใจอย่างเธอ ถ้าไม่คุยกับเธอ ฉันเสียดายของ
ปล่อยเธอผ่านไปไม่ได้หรอก ไม่รู้จักเธอไม่ได้หรอก
แม้เราเพิ่งเคยพบกัน แต่เธอได้ใจฉันไปครอบครอง’
ใช่แล้ว! ถูกต้องตั้งแต่โน๊ตแรกยันทำนองเนื้อร้องสุดท้ายเลย จะปล่อยไปได้ยังไงกัน ในเมื่อพรหมลิขิตบรรดาลชักพาขนาดนั้นผมก็ต้องคว้าโอกาสเอาไว้ป่ะ นี่มันฟ้ามาโปรดชัด ๆ เหอะ!!! จะไม่ยอมให้หายไปหรอกโว๊ย! ยังไง คิมก็ต้องแปลว่า ของของปอเช่ เท่านั้น!
เจอแน่พี่คิม!!! เอาแท้แหละงานนี้! เจอกัน ๆ ๆ ๆ
