บทที่ 71 C.17 [เลี้ยงไข้] (1)

-Porchay-

“พี่คิม!” ผมใจหายใจคว่ำใจหกคะเมนตีลังกาจนถึงขั้นแทบช็อกเมื่อจู่ ๆ ไอ้คนที่สลบไสลไข้ขึ้นซบไหล่ผมมาตลอดทั้งการเดินทางกลับจากค่ายอาสามันปลุกไม่ตื่น!!! จากตอนแรกผมละนึกดีใจจนในหัวมันจินตนาการไปไกลถึงวันฮันนีมูนที่สุดแสนจะโรแมนติก แต่ไอ้สัด! พอถึงที่หมายเท่านั้นแหละไปฮาโลวีนได้อย่างเดียว ไม่ร...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ