บทที่ 72 C.17 [เลี้ยงไข้] (2)

“พี่คิม...พี่คิม...” ผมส่งเสียงร้องเรียกเขาเบา ๆ พลางสายตาก็จ้องไปยังใบหน้าขาวซีดที่ตอนนี้เริ่มมีสีแดงระเรื่อขึ้นมาทีละนิด คิ้วหนา ๆ ขมวดเข้าหากันพร้อมกับดวงตาปิดแน่นทั้งที่เวลาปกติดวงตาคู่นี้เคยส่องประกายเต็มไปด้วยมนต์ขลังน่าค้นหา ริมฝีปากสวยที่เคยเป็นสีแดงอมส้มจาง ๆ ตอนนี้ก็แห้งผากจนน่าสงสาร แต่ไม...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ