บทที่ 177 KINNPORSCHE 33 : ลัก (2)

“เหนื่อยก็ปล่อยกู!” ไอ้พอร์ชหันหน้ามามองผมอย่างเคือง ๆ

“กูไม่ปล่อย ต่อให้ตายยังไงกูก็ไม่ปล่อย” ผมบอกพลางเอาหน้าซุกลงกับไหล่มันแล้วสูดความหอมจากร่างตรงหน้าเพื่อจะได้ชื่นใจและบรรเทาอาการหอบนี่ได้บ้าง

“มึงแม่ง! เป็นคนไล่กูไปเองแท้ ๆ” ไอ้พอร์ชที่เริ่มสงบลงแต่ยังคงกระฟัดกระเฟียดและพยายามแกะมือผมออก

“...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ