บทที่ 7 EP3 #Chamomile “ผ่อนคลาย สบายใจ” (3)
“กินเบียร์เก่งเหมือนกันนะเนี่ย” พี่ไทม์แซวขณะที่ผมยกดื่มเป็นแก้วที่สาม ผมไหวไหล่อย่างชิล ๆ เพราะปกติก็ดื่มประจำ “ชอบเหรอ ? ” พี่ไทม์ถาม
“โคตรชอบ เบียร์สดกับดนตรีมันโคตรเข้ากัน แต่ผมก็ไม่ค่อยมาลานเบียร์แบบนี้หรอกนะ”
“แล้วปกติไปที่ไหน ร้านเจ๊หยก ? ” พี่ไทม์เลิกคิ้วถาม แขนอีกข้างเขาก็พิงพนักเก้าอี้ที่ว่างเอาไว้ แบบเท่สาดดดด!! คนหล่อแม่ง! ทำอะไรก็หล่อว่ะ
“ก็ใช่ ร้านเจ๊หยกก็ดี ร้านอื่นก็ได้ แต่ที่ผมชอบโคตร ๆ เลย นอกจากเบียร์
มันจะเข้ากับดนตรีแล้วใช่ปะ เบียร์มันยังเข้ากับทะเลด้วยพี่”
“หืมมม ? แตกต่างกับที่ร้านยังไง”
“อะไรรร พี่ไม่เคยไปทะเล ? ” ผมถามหยอก ๆ พี่ไทม์พลางยิ้มล้อ ๆ
“พี่ดูเป็นคนยังไงเหรอ ฮ่า ๆ” พี่ไทม์หัวเราะพลางส่ายหน้า
“ก็ทะเลของพี่กับทะเลของผมมันไม่เหมือนกันแน่ ๆ ผมรับประกันเลย” ผมพูดด้วยสีหน้าเชิงโอ้อวด พี่ไทม์ก็เอาแต่ยิ้มแล้วมองผม มันเมาปะวะ ทำไมมันยิ้มมันหัวเราะบ้าอะไรขนาดนั้น
“ทะเลของพี่เป็นยังไง”
“จิบไวน์ ชมวิว กินชีส กินสเต๊ก หรือถ้าแอดวานซ์ไปกว่านั้นก็...นั่งเรือยอชต์ดูปลาโลมา” ผมทำหน้าจินตนาการถึงไอ้พี่ไทม์เวลาที่มันจะอยู่กับทะเล
“หู้ววว ดูปลาโลมาด้วย” พี่ไทม์พยักหน้าพร้อมกับทำหน้าทะเล้นแล้วคิดตาม
“ใช่ปะล่ะ”
“ก็ใช่ แต่ไม่มีปลาโลมานะ”
“แล้วมีปลาอะไร”
“อื้มมมม...นางเงือกมั้ง เชื่อปะ”
“เชื่อ! ถ้ามีพี่คนนั้นอะไปด้วย...พี่เขาชื่ออะไรนะ” ผมพยายามย้อนนึกถึงวันที่ไปเจอเจ้านายไอ้พอร์ชที่ทำตัวประหลาด ๆ ที่ร้านเจ๊หยก “พี่ชาย ? พี่คินน์ปะ” จบประโยคพี่ไทม์แทบจะสำลักเบียร์ออกมาพ่นใส่หน้าผม
“แทนคุณอะนะ!” พี่ไทม์ตอบ แล้วผมก็พยักหน้า ใช่! ชื่อแทนคุณ “พี่รู้ละว่าเต็มมองพี่ยังไง แต่พี่ไม่ใช่พวกเดียวกับแทนคุณนะเว้ย!! ลบ ๆ ลบภาพนั้น” พี่ไทม์รีบเอามือสองข้างมาโบกไปมาที่บริเวณหน้าผมจนผมต้องหัวเราะกับท่าทางที่ไม่อยากเป็นพวกเดียวกับคนที่ชื่อแทนคุณออกมา
“ฮ่า ๆ เขาตลกดีออก”
“ไม่ได้ ๆ เสียภาพลักษณ์หมด...มา พี่เติมให้” พี่ไทม์ยื่นมือมาหยิบแก้วของผมแล้วเติมเบียร์ให้
“ขอบคุณค้าบบบ”
“แล้วทะเลของเต็มเป็นยังไง”
“ทะเลของผมเหรอ โคตรสนุก!” ผมหยิบแก้วเบียร์แล้วทำหน้าขิงใส่พี่ไทม์ “เป็นทะเลกลางคืน นั่งลงไปกับพื้นทราย มีเบียร์ มีกีตาร์โปร่ง มีเพื่อน แล้วก็มีคลื่นซัดเข้ามาเรื่อย ๆ ” ผมพูดด้วยความปลื้มปริ่มกับบรรยากาศแบบนั้น พอเล่าแล้วก็รู้สึกคิดถึงเลยแฮะ ปกติผมไม่ค่อยไปกับไอ้พอร์ช ไอ้จอมหรอก ไอ้พอร์ชงานเยอะจะตาย ไอ้จอมมันขี้เกียจ มันเอาแต่หลับอย่างเดียว ส่วนใหญ่ก็จะไปกับเพื่อนเดือนหรือไม่ก็ชมรมว่ายน้ำมากกว่า เวลาไปทีไรก็เมาเละเทะกันตลอด มันสุดดี
“อื้มมมม...ไม่เคยมีโมเมนต์แบบนั้นจริง ๆ ด้วยแฮะ”
“เห็นไหมล่ะ ทะเลของพี่กับทะเลของผมมันต่างกัน”
“ใช่ แต่นั่นเป็นทะเลที่พี่อยากไป” พี่ไทม์ว่าออกมานิ่ง ๆ แต่ก็ยิ้มบาง ๆ ออกมาให้ผมอยู่ดี
“จริงดิ พี่ก็ลองชวนแก๊งเพื่อนไปสิ”
“หึ ไม่มีทาง คิดภาพไอ้คินน์ ไอ้มิว แล้วก็ไอ้เต ไปนั่งอยู่ริมทะเลแบบนั้นมันคงด่าตั้งแต่ตูดยังไม่แตะทรายเลยมั้ง” พี่ไทม์ส่ายหัว แล้วยื่นแก้วมาชนกับผม ก่อนเราทั้งคู่จะกระดกพร้อมกันหมดแก้ว
“อ๊าาาา!! โคตรดี!!!” พี่ไทม์ทำท่าชื่นอกชื่นใจออกมา แล้วพี่แกก็จัดต่อแบบไม่บันยะบันยัง
“แล้ว...เบียร์กับไวน์มันต่างกันยังไง” ผมถามพี่เขาออกไปบ้าง
“รู้ได้ไงว่าพี่ดื่มไวน์” พี่ไทม์เลิกคิ้วถามผม
“ก็…คนรวย มาเฟีย คู่กับไวน์ปะ ฮ่า ๆ ” ผมว่าพลางหัวเราะออกไป มันก็ส่วนหนึ่งแหละครับ แต่จริง ๆ ดูก็รู้ว่าพี่ไทม์ไม่ค่อยได้ดื่มเบียร์น่ะ ก็ดูเขาดื่มแบบเหมือนไม่ได้ลิ้มรสชาติมานานอะไรแบบนั้น
“เรานี่นะ ไปฟังอะไรพอร์ชมาเยอะอะดิ พี่กับไอ้คินน์มันต่างกันเว้ย!”
“แต่พี่ก็เคยดื่มไวน์ แต่ผมไม่เคยนี่” ผมพูดออกไปตามความจริง ไม่ใช่ว่าไม่มีปัญญาดื่มนะครับ แต่สภาพแวดล้อมผม เพื่อนสังคมมหาวิทยาลัย มันไม่มีใครสั่งไวน์มานั่งจิบชิล ๆ กันนี่ครับ แถมร้านเหล้าที่เลือกไปก็ไม่มีให้สั่งด้วย
“อื้มมม...ไวน์มันได้ความสุนทรีย์มั้ง มันค่อย ๆ ซึมซับอะไรหลาย ๆ อย่างรอบตัวไปเรื่อย ๆ แต่...ถ้าเป็นเบียร์ คงไม่ต้องคิดอะไรมาก แค่เป็นตัวของตัวเองอะ”
พี่ไทม์ว่าออกมาเป็นการเป็นงานจนทำให้ผมแสดงสีหน้าทะเล้นออกไปแบบล้อ ๆ
“หูยยยยยย!!! โคตรอาร์ตเลยว่ะ ลึกซึ้งมว้ากกก เข้าไม่ถึง ฮ่า ๆ ”
“กวนตีน” พี่ไทม์ยื่นนิ้วมาดีดหน้าผากผมไปหนึ่งที เจ็บนะเว้ย!
“ผมคงไม่เหมาะกับอะไรแบบนั้น เวลากินอะไรทำไมต้องคิดเยอะด้วยวะ”
“ไม่ได้คิดเยอะ แต่เรานั่นแหละถามพี่” พี่ไทม์คีบไส้กรอกแดงมาวางบนจานผม
“แต่พี่ก็พูดซะลึกเชียว เนี่ย!! เวลาจะกินอะไรก็แค่กิน เน้นอิ่ม” ผมหยิบไส้กรอกเข้าปากแล้วเคี้ยว พลางหยิบแก้วเบียร์มาชูตรงหน้า “เวลาดื่มเบียร์ก็แค่อยากเมา ไม่คิดมาก!” ผมดื่มเบียร์จนหมดแก้ว
“ก็ถึงบอกไงว่าดื่มเบียร์ ไม่ต้องคิดมาก”
“แล้วถ้าดื่มไวน์ ไม่เน้นเมา เน้นสุนทรีย์ก็ไม่ไหวนะพี่ กว่าจะเมา ไม่ทันพอดี ฮ่า ๆ ” ผมพูดอย่างไม่คิดอะไร เหมือนจะเริ่มกรึ่ม ๆ แล้วด้วย
“แล้วเราจะรีบเมาไปทำไม”
“ไม่เข้าใจเหมือนกัน ฮ่า ๆ ถ้าเลือกดื่มแอลกอฮอล์ แสดงว่าอยากเมาปะ” คนเราดื่มเหล้า ดื่มเบียร์เพราะอยากเมากันทั้งนั้นแหละ ไม่อย่างนั้นจะดื่มทำไม
ส่วนอยากเมาเรื่องอะไรก็อีกเรื่องหนึ่ง เช่นผมตอนนี้ เมาเพราะจับพลัดจับผลูมาดื่มเป็นเพื่อนรุ่นพี่เนี่ย
“บางคนก็แค่อยากให้เข้ากับรสชาติอาหาร” พี่ไทม์ว่าออกมา ซึ่งมันแตกต่างกับกระบวนความคิดของผมสุด ๆ จนผมต้องกลั้วหัวเราะออกมา
“ไม่เข้าใจ ฮ่า ๆ”
“แล้วอยากเข้าใจปะล่ะ”
“ไม่อยาก”
“อ้าว ทำไมล่ะ”
“บางอย่างไม่จำเป็นต้องเข้าใจปะพี่ เราไม่จำเป็นต้องเข้าใจทุกเรื่องก็ได้ ถ้าเรื่องไหนเราไม่เข้าใจ เราก็แค่ยอมรับความจริง เท่านั้นเลย”
“โอโห...เชื่อแล้วว่ารีบเมา ฮ่า ๆ” พี่ไทม์มองผมล้อ ๆ แล้วพยักหน้าเข้าใจแบบโคตรกวนส้นตีน จนผมต้องรีบค้าน เพราะเดี๋ยวมันมองว่าผมอ่อน
“ไม่ได้เมาสักหน่อย”
…
..
.
