บทที่ 4 EP. 04

‘ตอนนี้เธอคงโตเป็นสาว จนไม่ชวนให้ฉันมาเล่นตุ๊กตาด้วยแล้วสินะ’

น้ำเสียงและแววตากลับไปกันคนละทิศทาง พลังความแค้นและชิงชังได้ถูกถ่ายทอดผ่านดวงตาทั้งสองข้าง ขณะที่น้ำเสียงราบเรียบยากเกินหยั่งรู้ความรู้สึก ไวยปัญญ์รอวันนี้มานาน วันนี้เขาสามารถปลีกตัวเองจากธุรกิจ มาจัดการเพลิงแค้นที่แผดเผาหัวใจตัวเอง

ณ บริษัทโฆษณาเล็กๆ แห่งหนึ่ง ที่มีพนักงานเพียงแค่ 40 คน ซึ่งทำงานกันเหมือนเป็นครอบครัว ถึงจะเป็นแค่ธุรกิจเล็กๆ แต่ผลงานที่ออกมาสู่สายตาประชาชนนั้น ใหญ่ยักษ์และมโหฬารงานสร้างทุกชิ้น เนื่องจากแบล็กกราวน์ที่อยู่ด้านหลังนั้น ใหญ่โตพอสมควร เจ้าของบริษัทนี้สนิทสนมกับไวยปัญญ์ รุ่นพี่ร่วมมหาวิทยาลัย ที่เรียนเอกเดียวกันในระดับชั้นปริญญาตรี ทำให้พีรพลมักจะได้งานชิ้นสำคัญ จากบริษัทในเครือปัญจสิทธิ์อยู่ตลอดเวลา ด้วยเหตุนี้ถึงแม้บริษํัทของเขาไม่รับงานนอก ก็ไม่ทำให้อดตาย

แต่วันนี้ผู้อำนวยการบริษัทโฆษณากำลังมีเรื่องหนักอึ้งในหัวใจ คำสั่งสำคัญที่สั่งการลง มันเป็นเหมือนคำประกาศิตที่เขาไม่อาจปฏิเสธ พีรพลนอนไม่หลับตั้งแต่เมื่อคืน และรู้ว่าไวยปัญญ์ต้องการตัวลูกน้องของเขา เพียงแต่ไม่เข้าใจว่าทำไมต้องใช้วิธีนี้ เพราะมันทำให้เขาขาดกำลังสำคัญฝีมือดีอย่างวันใหม่ไป

เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้น ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นมองตามเสียง คงได้เวลาแล้วสินะ เขาเพิ่งให้เลขาหน้าห้องโทร.ไปตามหญิงสาวมาพบเป็นการด่วน สิ่งที่อึดอัดใจที่สุดกำลังเกิดขึ้นตรงหน้า

“เข้ามาได้”

ร่างบางระหงแต่งกายสุภาพด้วยกางเกงผ้าเนื้อดีเข้ารูป เสื้อเชิ้ตสีขาวพับแขนแค่ศอก ผมปล่อยดัดเป็นลอนใหญ่รับกับใบหน้าเรียว ซึ่งแต่งแต้มเครื่องสำอางแค่พอควร ไม่จัดจ้านเช่นสาวออฟฟิศทั่วๆ ไป ชายหนุ่มจำวันที่เธอมาสัมภาษณ์งานครั้งแรกได้ดี เขารู้สึกประทับใจบุคลิกภาพ และความคิดด้านสร้างสรรค์ของเธอ หญิงสาวสร้างผลงานชิ้นโบว์แดงให้บริษัทนับครั้งไม่ถ้วน พีรพลเอ่ยปากขอรุ่นพี่ครั้งแล้วครั้งเล่าแต่มันก็ไม่เป็นผล ไวยปัญญ์ทำราวกับว่าคำร้องขอของเขามันเป็นเพียงสายลม ที่ไม่ได้ทะลุผ่านแก้วหูแม้สักน้อย

ซองสีขาวถูกเลื่อนมาให้หญิงสาวตรงหน้า วันใหม่เหลือบมองซองกระดาษที มองเจ้านายตัวเองทีอย่างมึนงง พีรพลไม่พูดอะไรสักคำ เอาแต่ก้มหน้านิ่ง มันผิดปกติเพราะโดยธรรมดาแล้ว เขาเป็นคนไม่ถือตัวกับลูกน้อง ชายหนุ่มเป็นกันเองและชวนพูดคุยตลอดเวลาที่พบเจอ เธอมาทำงานที่นี่ตั้งแต่เพิ่งเรียนจบ และไม่เคยมีความคิดที่จะหางานใหม่ เนื่องจากที่นี่เจ้านายน่ารัก เพื่อนรวมงานดี งานสบาย ทั้งยังได้ทำตามที่ตัวเองเรียนมาทางด้านออกแบบและตกแต่ง แต่ลางสังหรณ์ที่มีเริ่มทำให้ซองตรงหน้าน่ากลัว

มือบอบบางค่อยๆ เลื่อนไปหยิบมันมาเปิดดู เธอไม่ใช่คนหนีปัญหาหรือไม่ยอมรับความจริง เธอถอนหายใจเบาๆ เมื่อทุกอย่างกำลังจะเป็นอย่างที่คิด เพราะในซองนั้นมีธนบัตรสีเทาอยู่จำนวนหนึ่ง

“นี่มันอะไรกันคะคุณพี”

น้ำเสียงแผ่วเบาเอ่ยถาม สายตายังคงจ้องมองยังสิ่งของในมือ คนถูกถามนั่งก้มหน้านิ่ง เขากำลังคิดหาคำพูดที่ดี เพื่อจะให้หญิงสาวเข้าใจ แต่ไม่ว่าจะอธิบายอย่างไร ก็ทำร้ายหญิงสาวอยู่ดี น้ำตาจากดวงตาคู่สวยหยดลงบนหลังมือ เขาลอบมองด้วยความลำบากใจ ก่อนจะวางผ้าเช็ดหน้าผืนเล็กสีขาวบนหลังมือเรียว

“ผมขอโทษ แต่ผมจำเป็นต้องทำ”

“ไม่ทราบว่าใหม่ไปขัดแข้งขัดขาใครเข้าเหรอคะคุณพี”

หญิงสาวเอ่ยถามทั้งน้ำตา แม้จะรู้อยู่แก่ใจว่าอาจจะไม่ได้คำตอบ ดูจากท่าทางกระอักกระอ่วนใจของคนเป็นเจ้านาย ปลายนิ้วเรียวเช็ดน้ำตาเรียกความเข้มแข็งของตัวเองกลับคืนมา เธอวางผ้าเช็ดหน้าคือให้เขา

“ใหม่ขอตัวไปเก็บของก่อนนะคะ”

“เดี๋ยวครับคุณใหม่” แล้วนามบัตรใบสีขาว พิมพ์ด้วยอักษรสีทองก็ถูกวางตรงหน้า หญิงสาวเหลือบมองเล็กน้อย

“อะไรเหรอคะคุณพี”

“ถ้าคุณใหม่ไม่รังเกียจ เพื่อนรุ่นพี่ของผมกำลังหาครูสอนศิลปะให้กับน้องสาว หากคุณใหม่ยังไม่มีงานที่อื่น ได้โปรดรับไว้พิจารณาด้วยนะครับ”

เธอมองนามบัตรใบเล็กนั้นอย่างชั่งใจ เพชฌฆาตที่กำลังเงื้อมมือประหัตประหารเธอ กลับหยิบยื่นขวดน้ำให้ดื่มแก้กระหายก่อนปลิดวิญญาณ วันใหม่ยิ้มรับทั้งที่ใบหน้าเศร้า พีรพลคงลำบากใจ แต่ถึงอย่างไรเธอก็ต้องขอบคุณเขา ที่ผ่านมาเจ้านายผู้นี้ไม่เคยเอาเปรียบ หรือทำให้ลำบากใจขณะร่วมงานกัน วันนี้เธอก็จะไม่ทำให้เขาลำบากใจเช่นกัน ขอจากกันทั้งๆ ที่ยังดีกัน อย่าสร้างศัตรูแต่ให้ยิ้มให้กับศัตรู เผื่อว่าวันนั้นจะกลับกลายเป็นมิตรได้ในภายหลัง

“ขอบคุณนะคะ ใหม่ขอตัวก่อนค่ะ”

หญิงสาวไม่ลืมที่จะหยิบนามบัตรใบนั้นติดมือมาด้วย และเมื่อกลับมาที่โต๊ะทำงาน ก็รีบเก็บข้าวของ เพื่อนๆ หลายคนที่สนิทกันพอรู้เรื่องต่างพากันตกใจ ไม่มีใครรู้ถึงสาเหตุที่แท้จริง เพราะแม้แต่เจ้าตัวเองก็ยังไม่รู้  เธอใช้เวลาร่ำลาเพื่อนกอดกันร้องไห้เช็ดน้ำตาให้แก่กัน ก่อนเพื่อนจำนวนหนึ่งจะเดินมาส่งหญิงสาวขึ้นแท็กซี่ พร้อมกับช่วยถือของส่วนตัวอีกนิดหน่อย หญิงสาวโบกมือให้กับทุกคน แล้วส่งยิ้มเพื่อบอกให้ทุกคนรู้ว่าเธอยังไหวอยู่