บทที่ 1 Chapter 1
“ลูกพี่! ทางนี้!”
เสียงเรียกเจือความดีใจไม่ทำให้เจ้าของร่างสูงสมาร์ตที่กำลังก้าวผ่านประตูบานเลื่อนของสถานีตำรวจหยุดชะงัก หน้าคมสันหล่อเหลาฉาบความเหนื่อยหน่าย ตาคมกล้าระเรื่อแดงเล็กน้อย ใช่ว่าเกิดจากการดื่ม มันมาจากอาการนอนไม่พอ
ด้วยความโดดเด่นทั้งรูปร่างและหน้าตา ชายหนุ่มจึงเรียกความสนใจจากใครหลายคนที่อยู่ในที่นั้น เขารับรู้แต่ไม่สนใจ
ชลวัสเบนทิศไปยังหนุ่มรุ่นน้องที่ยืนเกาะลูกกรงเหล็ก พอเห็นหน้าเขา มันทำหน้าดีใจราวกับเด็กสิบสี่ทั้งที่อายุมันยี่สิบสี่ปีแล้ว
เขาเดินไปหยุดหน้าลูกกรงเหล็ก ถอนหายใจยาว ขึงตาด่าหน้ายิ้ม ๆ ที่ยังมีร่องรอยฟกช้ำดำเขียว สาเหตุที่ทำให้มันเข้ามาอยู่ในมุ้งสายบัว
“อย่าเพิ่งโมโห ช่วยวินก่อน วินไม่อยากอยู่ในนี้ รอลูกพี่ตั้งหลายชั่วโมงแล้วนะ”
“กูผิด” คิ้วเข้มเลิกสูง กดเสียงต่ำถามพอให้ได้ยินกันแค่สองคน
ถนนในเมืองหลวงรถติดตายชัก ยิ่งในช่วงเช้าแบบนี้
“วินเปล่าพูดแบบนั้น ช่วยวินออกไปก่อน”
“นี่มึงจนหรือมึงโง่วะ แล้วก็เลิกแทนตัวเองว่าวินสักที แม่ง! หลอนรูหูฉิบหาย”
“น่าป๋าชล อย่าเพิ่งบ่น ช่วยกันก่อน ผมไม่อยากอยู่ในนี้”
“คู่กรณีมึงล่ะ”
ชลวัสด่าทางสายตาอีกครั้ง กวาดตามองผ่าน ในห้องขังนั้นมีผู้ชายอีกสองคนแต่ดูแล้วไม่ใช่คู่วิวาทของไอ้วินแน่ ส่วนห้องขังอีกห้องเป็นเด็กผู้หญิงที่นั่งกอดเข่าก้มหน้าก้มตาแนบตัวติดผนังปูนราวกับจะแทรกตัวเป็นเนื้อเดียวกับมัน
“พวกมันถูกปล่อยตัวไปแล้ว” วินทกรตอบ ที่เขายังอยู่ก็เพราะเอกสารสำคัญต่าง ๆ หายไปพร้อมกระเป๋าสตางค์ตอนมีเรื่องกัน
วินทกรไปทำงานตามคำสั่งผู้เป็นลูกพี่ซึ่งก็คือชลวัส ทำงานเสร็จเขาแวะผ่อนคลายอารมณ์ที่ผับแห่งหนึ่ง นั่งไม่นานมีสาวสวยเข้ามาพูดคุยด้วย ก่อนจะมีผู้ชายกลุ่มหนึ่งเข้ามาหาเรื่องว่าเขาสีเด็กมัน เรื่องชกต่อยจึงเกิดขึ้น เขาถูกการ์ดของผับรวบมาโยนไว้ที่โรงพักจึงต้องโทร.ตามชลวัส เนื่องจากกระเป๋าก็หาย ไม่มีเงินติดตัวสักบาทเดียว
“มึงอย่าบอกใครนะว่าเป็นลูกน้องกูถ้าจะโง่ขนาดนี้”
ชลวัสทำเสียงรำคาญใจ ถึงมันไม่เล่าเขาก็พอมองภาพออก ร่างสูงหันไปหาเจ้าหน้าที่ตำรวจที่ประจำการวันนี้ พูดคุยไม่กี่คำ ก่อนถูกเชิญไปยังห้องทำงานบนชั้นสองของคนที่ยศใหญ่กว่าร้อยเวร
ไม่นาน วินทกรก็ได้รับการปล่อยตัว
“ซู้ด...อา... อิสรภาพนี่มันสดชื่นจริง ๆ”
ชายหนุ่มสูดอากาศเข้าปอดด้วยอาการเบิกบานหลังได้ออกมายืนรับแสงแดดหน้าอาคารหลังเล็ก แม้สิ่งที่สูดเข้าไปจะเต็มไปด้วยควันจากท่อไอเสีย กลิ่นควันจากรถเข็นปิ้งย่างที่อยู่บนทางเท้าหน้าสถานีเขาก็คิดว่ามันสดชื่นเหลือเกิน
“หากาแฟให้ลูกพี่สักแก้วดีกว่า เผื่อจะอารมณ์ดี”
ดูสภาพก็รู้ว่าชลวัสนอนไม่พอ ก่อนที่เขาจะถูกตบกะโหลกจากเรื่องไม่เป็นเรื่องที่ตนสร้างไว้ต้องหาทางเอาใจลูกพี่ไว้ก่อน
“ขอบคุณสารวัตรมากนะครับ”
“เรื่องทะเลาะวิวาทแค่นี้เอง ไม่ต้องเกรงใจหรอกครับ”
“งั้นผมไม่รบกวนเวลาแล้วนะครับ” ชลวัสยกมือไหว้ชายวัยสี่สิบเศษด้วยรอยยิ้มดุจที่ทำเป็นนิจ
ต่อหน้าบุคคลทั่วไป เขาคือหนุ่มอารมณ์ดี
ฝ่ายหลังยกมือรับไหว้แทบไม่ทัน
นั่นเพราะสารวัตรรับรู้ดีว่าหนุ่มฉกรรจ์ตรงหน้าเป็นใคร
ชลวัส เดโช... ผู้ช่วยและมือขวาคนสนิทของ ปฏิพัทธ์ ธนา เจ้าของกิจการโรงแรมหรู ผับ บาร์ แหล่งบันเทิงสุดพิเศษหลากหลายประเภท อาทิเช่น สนามแข่งรถหรูริมทะเล ร้านอาหารที่มีบริการพิเศษ กระทั่งกาสิโนหรูหราครบวงจรอีกหลายแห่ง รับเฉพาะลูกค้าวีไอพีและวีวีไอพีระดับประเทศ เขาและเพื่อนหลายคนเป็นสมาชิกอยู่ด้วยเช่นกัน
ผู้ที่ทำกิจการระดับนี้ได้นอกจากจะมีอำนาจทั้งเงินและกำลังแล้ว ยังมีแบ็กกราวนด์ที่แข็งแกร่งคอยสนับสนุนด้วยซึ่งตัวเขาเองไม่รู้ว่าเป็นใคร
หากเลือกได้ สารวัตรไม่มีทางอยากเป็นปรปักษ์กับ ชลวัส เดโช แน่นอน
ร่างสูงสมาร์ตเดินลงบันไดอย่างไม่เร่งร้อน กาแฟที่สารวัตรจัดให้เรียกความสดชื่นพอควร พอลงมาถึงชั้นหนึ่ง เสียงแว้ดแหวของผู้หญิงก้องมาตามทางเดินเล็กๆ แทรกด้วยเสียงปรามของร้อยเวร
“สมใจมึงรึยัง นังเด็กไม่รักดี!”
“หนูอยากออกไป ฮือๆ หนูไม่อยากอยู่ในนี้ ไม่อยากติดคุก ฮือๆ”
“ไม่อยากติดคุก! แล้วอีตอนแทงเขา มึงทำไมไม่คิด มึงรู้มั้ย ถ้าแทงสูงอีกนิดจะเป็นยังไง ข้อหาพยายามฆ่าใครจะช่วยมึงได้หา! กูอยากจะตีมึงให้ตายคามือจริงๆ”
“อย่าครับ หยุดๆ ห้ามทะเลาะวิวาท ห้ามเสียงดังครับ ที่นี่โรงพัก”
“ก็แล้วมันน่าโมโหมั้ย อีเด็กเวรนี่ เลี้ยงเสียข้าวสุก คุณตำรวจดำเนินคดีให้ถึงที่สุดเลยนะ ฉันจะแจ้งความข้อหาพยายามฆ่า ให้มันติดคุกตลอดชีวิตไปเลย เด็กไม่รักดี นังเด็กเนรคุณ!”
เสียงแว้ดแหวนั้นไม่ได้ลดความดังลง
ชลวัสเองก็คงปล่อยให้เรื่องราวพวกนั้นผ่านหู หากว่าไม่กวาดตามองผ่านไปทางห้องขังแล้วสะดุดดวงหน้าเปียกน้ำตาของเด็กสาวหลังลูกกรง คนที่เขาเห็นเธอนั่งกอดเข่าเจ่าจุกกับผนังคนนั้น
“หนูไม่อยากติดคุก...ฮือๆ หนูอยากออกไป...” เธอสะอึกสะอื้นไม่ดังนัก หากน้ำตาไหลไม่ขาดสาย มือเล็กๆ ที่มีรอยเปื้อนเลือดแห้งกรังยื่นผ่านช่องว่างลูกกรงออกมาไขว่คว้าตัวหญิงอีกคนที่หน้าตาบึ้งตึง เธอก้าวเข้าใกล้ห้องขัง ตีแขนเรียวเล็กนั่นเสียงดัง ก่อนจะกระชากตัวเด็กสาวกระแทกลูกกรงแล้วยื่นมือเข้าไปตบตีไม่เลือกที่ขยุ้มทึ้งผมยาวหยัก ศีรษะเด็กสาวกระแทกลูกกรงหลายครั้ง เจ้าหน้าที่ตำรวจนายหนึ่งต้องรีบเข้าไปห้าม
