บทที่ 2 ตอนที่ 2
เขานี้ยอมเลยจริงๆคนห่าอะไรหน้าด้านหน้าทนแถมกวนตีนอีกต่างหาก ไม่มีคนพูดอะไรออกมาเพราะคงจะเอือมระอาเต็มทนล่ะ เขาดื่มเหล้าไปเรื่อยๆก็มีหญิงส่งซิกมาเยอะแหละแต่แม่งแปลกไม่มีอารมณ์เลย หรือเพราะว่าช่วงนี้ยังเหนื่อยอยู่
แต่ว่าไปทำอะไรมาถึงเหนื่อยว่ะ!
เพล้ง!!!
ขวดเหล้าโยนมากลางวงพวกเขา ใครมันช่างกล้าว่ะ! ยังไม่ทันได้หายเหนื่อยที่แข่งรถก็ต้องมากระทืบคนต่ออีก
เดี๋ยวจัดให้หนักๆเลย!
ไฟในผับเปิดสว่างพร้อมกับคนที่เร่งทยอยหนีแต่ไม่ทัน พวกมันโยนขวดเหล้ามาอีกแล้วเดินเข้ามาปิดทางเข้าออก
“ไอ้แม็กส์มึงอยากกินส้นตีนไง” เขาเดินไปตัวเปล่าไม่สนใจว่าพวกมันจะมีท่อนเหล็กในมือ
“เด็กมึงไปมันกวนตีนกูว่ะ”
“มึงก็เลยอยากได้ กูจัดให้!!” ลูกน้องส่งท่อนเหล็กมาให้
“เควินผับมึงพังกูซ่อมเอง” เขาเดินไปถีบไอ้แม็กส์จนมันกระเด็นออกไปเท่านั้นแหละ พวกมันก็ยกพวกเข้ามาเต็มที
พลั้ว!!
“กูจะเหยียบหน้ามึงคาส้นตีนกูเลย” ไอ้แม็กส์มันต่อยสวนกลับมาแต่ว่าหลบทัน เขาฟาดเหล็กเข้าที่ตัวมันอย่างจังก่อนจะเตะมันซ้ำจนล้มแล้วขึ้นคร่อมต่อยมันไม่หยุด
พลั้ว!!
“อัก! มึง… “ แม็กส์อาศัยจังหวะต่อยสวนกลับไป ก่อนจะลุกมาคล่อมทับไทก้าต่อ แล้วง้างมือจะต่อย
พลั้ว!!
“มึงยังอ่อนเว้ย!” เขาเตะมันจนล้มแล้วลุกขึ้นเตะมันซ้ำที่ท้องแล้วเตะเสยหน้ามันอีกที ก่อนจะยกเท้าเหยียบหน้าแต่มันเอามือกันไว้ก็ยิ่งออกแรงเหยียบเท้าเพิ่มเข้าไปอีก
“ไอ้เหี้ย!!”
ตุบ!!
“อั่ก!!”
เขาเตะซ้ำแล้วมาเหยียบหน้าอก ยิ่งไม่มีมือบังก็ยิ่งเหยียบขย้ำซ้ำหนักขึ้นอีก คนอย่างมันยังต่างชั้นกับเขาอยู่หลายเท่า ถ้าจะคิดหาเรื่องต้องมีฝีมือมากกว่านี้
พลั้ว!!
“นี้แค่สั่งสอน แล้วกูจะบอกไว้ให้ว่าพวกมึงมายุ่งก่อน กูไม่เล่นงานคนมั่ว!!” เขาเตะมันซ้ำแล้วปล่อยให้ลูกน้องมันลากออกไป รู้ไหมว่าสภาพในตอนนี้มันไม่ต่างจากหมาข้างถนน
“ไอ้ห่า! ผับกูเละอีกแล้ว” เควินโยนท่อนเหล็กทิ้งแล้วบ่น
“เออ กูจ่ายให้เองน่า พวกมึงไปดูดิว่าใครโดนลูกหลงมั้ง!” ก็ไม่ได้เป็นห่วงใครหรอกแต่ว่าเมื่อกี้คนยังออกไม่หมดไง
“เออ” เจราลเดินสำรวจดูคนที่อาจจะโดนลูกหลงก็ไม่มีใครบาดเจ็บมีแค่ยังกลัวกันอยู่
“เป็นไงมั้งมึง!!” ลีโอพึ่งมาเลยถามเพื่อน
“เมียมึงล่ะ?” เควินถาม
“กลับแล้ว” เขาแวะไปส่งเมียพอกลับมาถึงผับก็เลยงงว่าเป็นอะไรกัน ที่นี่แม่งพังยับเยินไปหมด
แอมมาเที่ยวตามปรกติแต่ว่าคืนนี้ดันมีคนมีเรื่องกัน แล้วคนขาสั้นตัวเล็กอย่างเธอก็วิ่งหนีไม่ทันได้ไงละ ใครก็ตีกันก็ไม่รู้! เธอต้องรีบหาที่หลบเอาไม่งั้นเดี๋ยวโดนลูกหลงจนเจ็บตัว ตอนนี้พวกนั้นก็ไปแล้วมองหาเพื่อนไม่เจอไม่รู้ว่าหายไปไหน
“ติน่าเธออยู่ไหน?” เธอโทรหาเพื่อนที่มาด้วยกัน เธอขับรถไม่ค่อยเป็นแถมไม่รู้จักเส้นทางที่นี่ด้วย
‘อยู่บ้านแล้วไม่ต้องเป็นห่วงฉันนะแอม’
“ฉัน…” เอ้า! วางสายใส่แล้วจะกลับยังไง เธอคงต้องเสี่ยงขึ้นแท็กซี่แล้วล่ะเพราะเเอลไปฉลองกับเพื่อนที่ชาญเมืองโน้น
สุดท้ายเธอก็ต้องเดินออกไปเพื่อจะเรียกแท็กซี่กลับคอนโดทั้งที่ยังมึนมากเพราะก่อนหน้านี้ก็ดื่มไปมากพอสมควร แต่ยังไม่ทันได้ก้าวขาออกจากผับนี้เลยก็มีคนเรียกเสียก่อน
“น้องจะไปไหน?” เขาเรียกเธอเองแหละจะดูด้วยว่าเป็นอะไรมากรึเปล่า
“กลับคอนโดค่ะ พี่มีอะไรรึเปล่าค่ะ
“กลับยังไง”เด็กคนนี้ขนาดทำหน้างงยังน่ารัก
“เรียกแท็กซี่ค่ะ” เธอตอบแล้วยิ้มเขินๆ มีอย่างที่ไหนเล่าเป็นน้องสาวนักแข่งรถต้องโบกแท็กซี่กลับเพราะไม่กล้าขับรถ
“เดี๋ยวพี่ไปส่งเอง รอแป๊บหนึ่งนะห้ามไปไหน” เขาบอกก่อนจะเดินกลับไปหาเพื่อนบอกพวกมันให้รู้เรื่อง จากนั้นก็รีบเดินกลับมาหาเด็กคนนี้ที่ยืนรอตามที่บอก
“ป่ะ ไปกันเถอะ”
“ค่ะ” เธอยังงงไม่หายอยู่ดีๆเขาก็เดินมาจับมือไปซะงั้น ชื่อเขายังไม่รู้จักเลยนะ นี่ถ้าแอลรู้เธอตายแน่!!
“น้องชื่ออะไร”
“ถามฉันเหรอคะ?”
“อื้ม”
“แอมค่ะ”
“พี่ชื่อไทก้านะ”
“ขอบคุณนะคะพี่ไทก้า” เขาเรียกตัวเองว่าพี่ด้วยน้ำเสียงและใบหน้าที่ให้ความรู้สึกว่าน่ารักมาก
กว่าจะขับรถไปถึงคอนโดแอมก็เมาหลับ แล้วดูเหมือนจะหลับลึกเลยด้วย เขาเลยจำเป็นต้องอุ้มเธอไปที่ห้องพักเองตามคีย์การ์ดที่ค้นเจอในกระเป๋าสะพายใบเล็ก พอเดินเข้าห้องของเธอเท่านั้นแหละถึงกับตาค้าง นึกว่าเราอยู่คนล่ะโลก
“สัตว์!! แม่งโคตรมุ้งมิ้งว่ะ!” ผมมองไปรอบห้องสีฟ้าโทนพาสเทล เดินเข้าห้องนอนของเธอก็ยังเป็นสีพาสเทลมีตุ๊กตาหมีสีหลืองตัวใหญ่วางอยู่บนเตียง เธอคงจะยังนิสัยเด็กๆสินะ
“ง่วงว่ะ คืนนี้พี่นอนด้วยนะ”
“อือ...”
“ตื่นมาห้ามโวยวายล่ะ” เขาถือว่าเมื่อกี้เป็นการอนุญาตแล้วนะ ก่อนจะนอนก็เดินเปิดตู้หาผ้าห่มจนเจอ แล้วออกไปนอนที่โซฟาตัวใหญ่ข้างนอกแทน เวลาเธอตื่นมาจะได้ไม่เข้าใจผิด
