บทที่ 4 ตอนที่ 4
“อื้ม มาเลือกรถเหรอขับเองรึเปล่า?” เขาเห็นนะว่าเธอแอบมองบนใส่อยู่ไม่กี่วินาที
“ค่ะ ขับเอง” เธอตอบไม่ดังมองแล้วมองดูรถที่จอดอยู่
“ชอบขับแบบไหนครับ แล้วดูรุ่นไหนไว้บ้างล่ะ?” ไม่รู้ว่าเขาคิดไปเองรึเปล่าว่าเธอค่อนข้างประหม่า
“ไม่รู้ค่ะ พี่ไทก้าช่วยแนะนำได้ไหมคะ เอาแบบสำหรับคนหัดขับนะคะ” ฉันพูดติดขัดเล็กน้อยเพราะเขินที่มาซื้อรถแท้ๆแต่ดันขับรถไปค่อยเป็น แล้วไม่ค่อยรู้เรื่องรถเลย ยิ่งมาเจอคนหน้านิ่งแบบพี่ไทก้ายิ่งเกร็งเข้าไปใหญ่ ตั้งแต่เจอพี่ไทก้ามาแทบไม่เคยเห็นเขายิ้มเลยด้วยซ้ำ
เขาฉวยโอกาสจับมือเด็กน้อยที่ทำหน้าเอ๋อได้โคตรน่ารักเดินไปดูรถหลายคัน พนักงานบางคนก็แอบดูเลยได้แค่ปรายตาใส่เพราะไม่อยากให้เธอเห็นเขาดุใคร เดี๋ยวกลัวแล้วจะหนีเอาได้
นานๆทีจะได้เจอคนตรงสเป็คทุกอย่างแบบนี้
ตัวเล็ก ผิวขาวจัด ตากลมโต
“งั้น…เอาคันนี้แล้วกันค่ะ” เธอเลือกมินิคูเปอร์สีเหลืองสดเพราะรูปทรงมันน่ารักดี อีกอย่างคือพึ่งหัดขับเลยเลือกแบบไม่แพงมากเกินไป เผื่อขับชนอะไรจะได้ไม่ต้องรู้สึกผิดมาก
“แล้วขับรถเป็นรึยัง?” เขาจำได้ว่าเธอบอกว่ากำลังหัดขับ แล้วในช่วงเวลาที่เราเจอกันก็ไม่เคยเห็นเธอขับรถไปเรียนเอง ส่วนใหญ่ที่เห็นจะเป็นไอ้แอลไปรับมากกว่า
“กำลังจะไปเรียนขับอยู่ค่ะ” แค่ถามจำเป็นต้องเก๊กหน้าหล่อขนาดนี้ไหม ตายแน่เลย!! เธอนี่แหละตายแน่นอนถ้าต้องเจอสายตาแปลกๆแบบนี้นานเกินไป
“เย็นนี้ว่างไหม?”
“ว่างค่ะ ว่างมาก” ถามแบบนี้อย่าบอกนะว่าชวนหาอะไรอร่อยๆกินแถวนี้ ก็ดีสิเพราะว่าเธอกำลังหิวพอดีเลย
“ป่ะ” เขาจับมือเล็กให้เดินออกไปด้วยกัน แต่ว่าเธอกลับหยุดไม่ยอมเดินตามแล้วมองกันตาแป๋วเชียว
“ไปไหนคะ หนูจะไปหาอะไรกินก่อนนะ ตอนเย็นค่อยเจอกัน” สงสัยเขาต้องนัดทำสัญญาจองรถแน่เลย ก็เขาเป็นเซลล์ขายรถของที่นี่
“ไปกินข้าวก่อนก็ได้เดี๋ยวพี่จะสอนขับรถเอง โอเคนะ”
“กะ...ก็ได้ค่ะ” บริการเสริมของที่นี่เหรอ
เขาขับรถออกมาพร้อมกับแอมเพื่อไปหาอะไรกินแถวๆ สนามแข่งของไอ้ลีโอ แล้วก็ภาวนาสาธุให้มันไม่อยู่ที่นี่ในเวลานี้ ถ้ามันรู้เรื่องจีบเด็กน่ารักคนนี้คงได้ล้อไม่หยุดแน่ เขาจะสอนเธอขับรถในสนามนี้ซึ่งเด็กที่นี่รู้จักเขาแทบทุกคน
“เฮียไทก้ามากับใครครับ?”
“เสร่อล่ะมึง!” ลูกน้องคนสนิทของไอ้ลีโอมันช่างสอดเสือกเรื่องคนอื่นจริงๆ แล้วเดี๋ยวก็เอาไปรายงานเจ้านายมันแน่นอน เพราะงั้นเรื่องนี้อย่าพึ่งให้ใครรู้จะดีกว่า
“ใครเหรอค่ะ?”
“ไม่มีอะไรหรอกมาครับ เรามาหัดขับรถกันดีกว่านะ ถ้าสงสัยอะไรให้ถามพี่ขี้เกียจเดาว่าคิดอะไรอยู่”
นับตั้งแต่วันนั้นเขาก็จะสอนแอมขับรถเกือบทุกวัน จนเริ่มขับรถคล่องแล้วถึงได้พาไปขับบนถนนจริงๆ ถนนที่มีคนขับรถเป็นระเบียบบ้าง ผิดระเบียบบ้าง ขับแบบหัวร้อนบ้าง ปาดหน้าก็มี แซงซ้ายแซงขวาก็เยอะ หรือแม้แต่รถมอเตอร์ไซค์ที่ขับลัดเลาะตามช่องว่างระหว่างรถ แอมต้องขับรถเป็นทุกสถานการณ์
จนถึงวันนี้ที่เธอต้องมารับรถแต่แม่งไอ้แอลมาด้วย!
“ไงแอมชอบไหม” แอลโอบไหล่น้องสาวแล้วเดินดูรอบรถ
“ชอบสิ แอมจะลองขับให้ดูนะ แอลนั่งดูได้เลย” เธอขับรถเองครั้งแรกจริงๆ โดยที่มีครูฝึกสุดโหดอย่างพี่ไทก้ายืนมองอยู่ ถ้าขับไม่ดีเขาสับเธอเละแน่ แอลก็เป็นนักแข่งมืออาชีพที่เธอดันไปโม้เอาไว้เยอะเลย นี่ถ้าขับรถไม่ดีคงโดนตัดค่าขนมแน่นอน
ชีวิตช่างน่าเศร้าจังเลย
“ใจเย็นๆขับเหมือนที่พี่สอน” พี่ไทก้ายิ้มให้ด้วย! นานๆทีจะได้เห็นนะ ว่าแต่ทำไมถึงน่ารักจนใจบางไปหมดแล้ว
“หนูต้องทำได้”
“…!” หนูงั้นเหรอ? เธอใช้คำแทนตัวเองได้น่ารักมากเลย
แอมหายใจเข้าออกช้าๆ ดูเหมือนแอลจะเห็นว่าตื่นเต้นด้วยเลยเดินมากระซิบบางอย่างซึ่งเป็นกำลังใจชั้นดีเลย
“แน่นะแอล?” ต้องชัวร์ไว้ก่อนเดี๋ยวแอลเบี้ยวนัดอีก
“จริงดิ เตรียมตัวได้เลยแอม”
“พี่ก็เตรียมตัวได้เลยแอล” เธอมีกำลังใจขึ้นมาเยอะเลย แล้วหยิบกุญแจไปสตาร์ทรถเริ่มขับไปในสนามขับรถ พอได้ขับคนเดียวแล้วมันยากมากๆ แต่ว่าพี่ไทก้าพาไปหัดขับตามเส้นทางแทบทุกรูปแบบแล้ว เลยรับมือไหวแม้จะไม่เก่งมากก็ตาม
ทำไมรู้สึกเป็นหมาหัวเน่าเลยว่ะ!
พอไอ้แอลมาแอมก็เลิกสนใจเขาไปเลย คืออะไรว่ะเนี่ยแม่งหงุดหงิด!! ก็รู้อยู่หรอกว่าสนิทกับพี่ชายมากแต่มันจำเป็นต้องยิ้มหวานขนาดนี้ไหม ไอ้แอลก็เหมือนกันโตจนหมาเลียก้นไม่ถึงแล้วยังมากอดมาหอมน้องสาวอีก
เห็นแบบนี้แล้วโคตรขัดใจเลยว่ะ!
เดินหนีแม่งเลย!!
เขามาผับไอ้เควินตั้งแต่ยังไม่เปิดเพราะอารมณ์เสียฉิบหายที่ถูกเมิน ไม่หรอกรู้ว่าป่านนี้แอมทำอะไรอยู่ แต่ที่อยากรู้มากกว่าคือไอ้แอลมันกระซิบอะไรแอมถึงตาลุกวาวขนาดนั้น
“ไอ้เควินมันมายัง?” เขาเข้ามาทางหลังร้านเพราะที่จอดรถมันดีกว่าด้านหน้าผับ เลยถามพนักงานเผื่อว่าจะเจอเพื่อน
“เฮียเคยังไม่มาเลยครับ”
