บทที่ 1092 การย้อมผม

“เพเนโลพี คุณกลับไปพักที่บ้านเถอะ” เคลวินยืนกรานอีกครั้ง “ผมไม่อยากให้คุณต้องมาลำบากอยู่ที่โรงพยาบาลกับผม มันเหนื่อยเกินไป”

เพเนโลพีถอนหายใจ เธอทรุดตัวลงนั่งข้างเตียงและกุมมือของเขาไว้

“เคลวิน ฉันไม่เหนื่อยเลยจริงๆ นะ” เธอกล่าว “การได้เห็นคุณค่อยๆ ดีขึ้นทีละนิด ฟื้นตัวอย่างช้าๆ กลับมาแข็งแรงขึ้น แ...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ