เตรียมอาหารก่อนอาหารเช้า

มุมมองของเอเมอร์สัน

เสียงเคาะประตูไม่ยอมหยุด และกว่ากูจะรู้ตัวว่าทำไมก็ปาไปสามนาทีเต็ม “เอเมอร์สัน?”

อดัมเอง ตากูลืมโพลง ทั้งที่สมองแม่งยังไม่อยากจะตื่นเลย “เปิดประตูเดี๋ยวนี้เลยนะ!”

กูครางในคอ แต่ก็ลุกไปที่ประตูแล้ว พอเปิดประตูก็ต้องหรี่ตาสู้แสงที่ส่องเข้ามาจากโถงทางเดิน กี่โมงแล้ววะเนี่ย

พอลืม...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ