รถพยาบาล

มุมมองของอดัม

ผมเดินกลับมาที่ห้องพักอย่างเชื่องช้า ความโกรธของผมได้แปรเปลี่ยนเป็นอย่างอื่น...เป็นสิ่งที่ผมไม่อยากจะเรียกชื่อมัน มันหนักอึ้ง ห่มคลุมผมไว้เหมือนผ้าห่มเย็นเยียบ จนผมเผลอยกแขนขึ้นกอดตัวเอง

คงต้องเป็นแบบนี้สินะ

ผมยืนอยู่หน้าหอพักอยู่ครู่หนึ่งอย่างไร้เหตุผล ทันทีที่เข้าไปข้างใน ผมคงต้อง...