บทที่ 118 ลำนำทุ่งทอง

"ดาวสวยใช่หรือไม่"

ร่างเล็กพลิกกายกลับ ขาเรียวก้าววาดคร่อมกายแกร่งของเขา ด้วยสภาพอาภรณ์ที่หลุดลุ่ย เผยเนื้อนางผ่องสว่าง เจิดจ้ายิ่งกว่าแสงจันทราหรือดาราดวงไหนๆ ทำเอาคนใต้ร่างมองสะดุดจนแทบหยุดหายใจ

"เจ้า...จำข้าได้แล้ว...อย่างนั้นหรือ"

เขาพูดจาละล่ำละลัก คิดหวั่นในใจ ไม่อยากให้ค่ำคืนสุดแสนเป็นใจ ...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ