บทที่ 95 เงื่อนงำอำพราง

เชี่ยนเหยาปิดประตู หายกลับเข้าไปในบ้าน ทำให้คนที่มารอต้องแบกหน้ากลับไปอย่างสิ้นหวัง

แต่ด้านหลังประตูนั้น เชี่ยนเหยาแอบยืนร้องไห้ไร้เสียง นางมองดูเชือกหินสีแดงที่สลักชื่อตนเองอยู่ในมือ

"พี่น้องอย่างนั้นหรือ ข้ามีพี่น้องที่ไหนกัน"

ยิ่งมองก็ยิ่งน้ำตาไหลพราก เพราะภาพที่นางระลึกถึง คือเชือกหินอีกเส้...